บทที่ 234 ผู้หญิงของเขา ไม่ได้โง่ขนาดนั้น

“ทางนั้น......” ซูหรานค่อย ๆ พูดขึ้นช้า ๆ

เย่ซือเหยียนตามทิศทางที่เธอชี้นิ้วไป แล้วสังเกตเห็นร้านสะดวกซื้อขนาดใหญ่ร้านหนึ่ง

ขณะที่เย่ซือเหยียนกำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงของซูหรานพูดขึ้นอักครั้ง “ถ้าเกิดว่าคุณหนูใหญ่เย่กระหายน้ำ ก็ไปซื้อน้ำหน่อยเถอะค่ะ ฉันคงไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว”

พอซูหรานพูดจบ เธอก็ยิ้มให้กับเย่ซือเหยียน จากนั้นก็หันหลังกลับ แล้วเดินจากไป

เธอเดินตรงไปที่รถของสามีตัวพ่อที่จอดอยู่ตรงข้างทาง สามีตัวพ่อของเธอก็ลดกระจกลงพอดี

ซูหรานเปิดประตู แล้วขึ้นรถไป เธอทำทุกอย่างจนเสร็จได้เพียงอึดใจเดียว ขณะที่คาดเข็มขัดนิรภัย เธอก็พูดขึ้นว่า “รีบไปเถอะ”

เมื่อภรรยาเป็นคนออกคำสั่ง ฟู่จิ้นหานก็ไม่กล้าที่จะรอช้า

จากนั้นรถก็แล่นออกไปทันที เมื่อซูหรานมองผ่านกระจกมองหลัง เธอก็เห็นว่าสีหน้าของคุณหนูใหญ่เย่นั้นดูมืดมน ยืนกอดอกด้วยความไม่พอใจ ได้แต่จ้องมองเธอจากไปด้วยความโกรธ

ฟู่จิ้นหานเองก็เห็นเย่ซือเหยียนเหมือนกัน

แม้ว่าเรื่องที่ตระกูลเย่ได้พบหลานสาวแท้ ๆ จะยังไม่ถูกประกาศออกไป แต่วันนี้ฟู่จิ้นหานก็ได้ข่าวมาแล้ว

วันนี้ซูหรานไม่ได้ไปที่บริษัทอัญมณีตระกูลเย่ เขาเองก็พอจะเดาได้ ตั้งแต่ที่คุณท่