แชร์

บทที่ 226 ผู้ที่ให้เธอได้พึ่งพา

เมื่อซูหรานได้ยินน้ำเสียงนั้น เธอก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบถามขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าคุณปู่เป็นอะไรรึเปล่า?”

“คุณกลับมาก่อนเถอะ”

เย่ถิงเซินไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ทันทีที่เขาพูดแบบนั้น เขาก็ดูกังวล และพูดต่อว่า “ผมจะไปรับคุณเอง”

หลังพูดจบ เย่ถิงเซินก็วางสายโทรศัพท์ไป

ซูหรานจ้องมองโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกงุนงง

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงได้ทำให้เย่ถิงเซินกังวลได้มากขนาดนี้?

ซ่งอวี่หมิงสังเกตเห็นความผิดปกติบนสีหน้าของเธอ “คุณซูคะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

ซูหรานกระตุกริมฝีปากของเธอ “เปล่าค่ะ แต่ว่า คุณหนูซ่งคะ ฉันน่าจะอยู่กับคุณต่อไม่ได้แล้วค่ะ ส่วนเข็มกลัดนี่ ฉันจะรีบทำออกมาให้คุณโดยเร็วที่สุดนะคะ พอถึงตอนนั้น ฉันจะติดต่อให้คุณมารับเองค่ะ”

ซูหรานกล่าวไปพลาง เก็บข้าวของบนโต๊ะไปพลาง

“อ๋อ ค่ะ งั้นคุณจัดการธุระก่อนเถอะค่ะ” ซ่งอวี่หมิงไม่กล้าที่จะถามอะไรออกไปมากกว่านี้

ก่อนจะเดินออกไป เธอก็เหลือบมองซูหรานด้วยความกังวล

ในขณะเดียวกันนี้เอง เย่ซือเหยียนที่เพิ่งจะได้รับคริสตัลสีทับทิมมาจากเซียวหยุนเจิน ก็แทบรอไม่ไหวที่จะใช้คริสตัลสีทับทิมเม็ดนั้นสร้างเครื่องประดับออก
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status