บทที่ 202 แทนที่ตัวตนของซูหราน

แรงตบนั้นถึงขั้นทำให้ซูอินทรุดตัวลง ไม่ใช่เพราะซุนฉินมือไวตาไว คว้าเอาไว้ได้ทัน ซูอินคงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นไปแล้ว

ซูอินคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าคุณหญิงย่าลู่จะลงมือกับเธอ การตบครั้งนี้ทำให้เธอถึงกับตกตะลึงได้จริง ๆ

“คุณหญิงย่าลู่คะ ทำไม่คุณถึงต้องลงไม้ลงมือด้วย......” ซุนฉินรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก

เมื่อคุณหญิงย่าลู่นึกถึงข่าวที่ลู่ซิงฮวานำมาบอกในตอนเช้า คิดว่าเธอจะมัวมาสนใจว่าใครปวดใจไม่ปวดใจอยู่งั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าซูอินกำลังตกตะลึง เธอก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันที และคว้าข้อมือของซูอินขึ้นมา “ซูอิน ลู่ซิวหนิงอยู่ที่ไหนกันแน่?”

ใบหน้าของซูอินร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด

เธอเหวี่ยงมือของคุณหญิงย่าลู่ทิ้งด้วยความโกรธ “ฉันไม่รู้!”

คำพูดที่เย็นชาสองสามคำ ก็ถือว่าเธอสุภาพกับคุณหญิงย่าลู่มากพอแล้ว

แต่ครู่ต่อมา คุณหญิงย่าลู่ก็จ้องมองเธออยู่นานเกือบนาที ภายใต้การจ้องมองนั้น กลับทำให้ซูอินรู้สึกชาที่หนังศีรษะ ทันใดนั้นคุณหญิงย่าลู่ก็คุกเข่าลงต่อหน้าซูอิน

“......”

ซูอิน หลินเยว่เว่ ซุนฉินต่างก็พยายามระงับความประหลาดใจเอาไว้

ขณะที่ซุนฉินกำลังจะถาม คุณหญิงย่าลู่ก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาว่า “ซูอิน