บทที่ 200 กล้าว่าร้ายเธอต่อหน้าเขา ต้องมีกี่ชีวิตถึงจะพอ

ที่เธอจะสื่อก็คือ ห้ามไม่ให้เขารบกวนเธอ ทางที่ดีก็ควรจะออกไปซะ

ฟู่จิ้นหานหยุดกะทันหัน มือของเขาสั่นเล็กน้อย และหัวใจของเขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกดทับเอาไว้ และเขาไม่สามารถระงับความเจ็บปวดนี้ได้

เขาไม่อยากออกไป เขาอยากอยู่กับเธอ แต่เขาก็กลัวว่าการกระทำใด ๆ ก็ตามแต่ของเขาจะทำให้เธอหงุดหงิด

“คุณนอนเถอะ ผมอยู่หน้าประตูนะ คุณนอนพักให้สบาย” ฟู่จิ้นหานหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปทางซูหรานที่อยู่บนเตียงโดยไม่ละสายตาอยู่พักใหญ่

หลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงได้ค่อย ๆ ก้าวเบา ๆ ออกไปที่ประตู

เขาไม่ได้เดินออกไป เขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ แทน

ซูหรานไม่ได้พูดอะไรอีก

ถ้าไม่อยากออกก็ไม่ต้องออก

เธอต้องการที่จะนอนจริง ๆ!

เธอไม่อยากปล่อยให้สมองโล่ง แล้วต้องกลับไปนึกถึงฉากที่น่ารำคาญพวกนั้น

บางทีเธอก็อาจจะเหนื่อยเกินไปจริง ๆ หลังจากนั้นไม่นาน ซูหรานก็ผล็อยหลับไป

พอได้ยินเสียงหายใจของซูหรานที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ สงบลง ฟู่จิ้นหานก็ยังคงอยู่ในห้องนั้นต่ออีกเป็นเวลานาน จนกระทั่งฟ้าสว่าง เขาถึงได้เดินออกจากห้องไป

ทั้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ฟู่จิ้นหานก็กลับไม่ได้รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย

เขาเดิน