All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 171 - Chapter 180

เย่ซือเหยียนจงใจทำให้คำพูดของเธอฟังดูคลุมเครือซูหรานที่เพิ่งรับโทรศัพท์มา สีหน้าก็ดูไม่เป็นธรรมชาตินิดหน่อยเย่ถิงเซินที่อยู่ปลายสายเองก็ดูไม่เป็นธรรมชาติพอ ๆ กัน เขาอยากที่จะอธิบาย แต่จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรออก จากนั้นก็ล้มเลิกความคิดที่จะอธิบายไปทันที“คุณตื่นแล้วเหรอ ผมจะให้ผู้ช่วยไปรับคุณนะ” เย่ถิงเซินไม่ค่อยว่างใจเท่าไหร่ที่จะให้ซูหรานอยู่ที่วิลล่าตระกูลเย่ต่อแม้ว่าจะมีหลักฐานอยู่ในมือแล้ว แต่ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเย่ซือเหยียนจะเคยทำอะไรซูหรานแต่เขาก็ยังคงไม่ไว้ใจเย่ซือเหยียนอยู่ดีทันทีที่เย่ถิงเซินพูดจบ เขาก็วางสายทันทีซูหรานจ้องมองโทรศัพท์อยู่นานท่าทางของเย่ซือเหยียนเองก็ดูอยากรู้อยากเห็น “หรานหราน พี่พูดว่าอะไรเหรอ?”“เขาบอกว่าจะให้ผู้ช่วยมารับฉัน......”ซูหรานคิดในใจ พี่ชายเย่คงจะมีเรื่องที่ต้องการคุยกับเธอ เพราะงั้นเธอจึงไม่ได้คิดอะไรมากแต่ในใจเย่ซือเหยียนก็รู้ดี ว่าเย่ถิงเซินกำลังปกป้องเธออยู่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอต้องการให้ซูหรานรู้ เมื่อกี้เธอก็ได้พูดไปหมดแล้วเมื่อนึกถึงฟู่จิ้นหาน สีหน้าที่ดูซับซ้อนของเย่ซือเหยียนก็เหลือบมองไปทางซูหราน “เธอเคยเจอกับคุณช

แต่หลังจากที่เขามองหารอบ ๆ แล้ว ก็ยังมองไม่เห็นซูหรานอยู่ดี“ฟู่จิ้นหาน!”เย่ถิงเซินกัดฟันด้วยความโกรธพร้อมกับคำสาปแช่ง เขาพยายามโทรกลับหาฟู่จิ้นหาน แต่ก็ไม่มีใครรับสายและฟู่จิ้นหานที่ตอนนี้ได้ขับรถพาซูหรานไป ก็มุ่งหน้าไปยังเจินหลิงย่วนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจเสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นไม่หยุด ซูหรานก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมา “ไม่รับสายหน่อยเหรอ?”ฟู่จิ้นหานไม่จำเป็นต้องดูก็รู้ว่าใครโทรมา“คนที่ไม่สำคัญ กับเรื่องที่ไม่สำคัญ ไม่จำเป็นต้องสนใจ”ฟู่จิ้นหานไม่แม้แต่จะดูโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ เขาแค่ลดเสียงโทรศัพท์ให้ต่ำลง แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายโทรเข้ามาตามที่ต้องการหลังจากกลับไปที่เจินหลินย่วน และรอจนกระทั่งซูหรานหลับไปแล้ว ฟู่จิ้นหานถึงได้ออกไปข้างนอกอีกครั้งภายในโรงพยาบาลกระดูกขาของวังม่านหลินทั้งสองข้างหัก และเธอก็ได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว เพิ่งจะถูกพาตัวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยได้ไม่นาน เธอก็ถูกคนพาตัวออกมาฤทธ์ยาชาเพิ่งจะหมดลงวังม่านหลินลืมตาขึ้น รอบข้างเต็มไปด้วยความมืดมิดความเจ็บปวดที่เท้าของเธอทำให้เธอต้องกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวทันทีที่เธอส่งเสียงออกมา ก็มีเส

จนกระทั่งเธอและสามีตัวพ่อเข้ามานั่นในร้อนอาหารแล้ว ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจของซูหรานเมื่อกี้ก็ยังไม่หายไปซูหรานจ้องมองเขาอยู่นาน และทันใดนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า “นี่คุณตั้งใจพาฉันออกมางั้นเหรอ?”ขนตายาว ๆ ของฟู่จิ้นหานสั่นไหวเขาตั้งใจ เขากลัวว่าวังม่านหลินจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา เพราะงั้นเขาถึงได้รีบมาแต่เขาไม่สามารถให้เธอรู้ว่าเขาตั้งใจได้“ตั้งใจอะไรเหรอ?” น้อยมากที่ฟู่จิ้นหานจะแกล้งโง่สักครั้ง แทบไม่ได้เหลือบมองซูหรานเลยด้วยซ้ำ แต่กลับตั้งใจหั่นสเต็กตรงหน้าอย่างจริงจัง “แล้วอีกอย่าง ทำไมผมต้องตั้งใจทำอะไรแบบนั้นด้วย?”นี่แหละคือสิ่งที่ซูหรานไม่สามารถเข้าใจได้พอนึกถึงคำพูดที่วังม่านหลินเพิ่งพูดเมื่อกี้ ซูหรานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขำ“วังม่านหลินไม่รู้ว่าไปโดนตัวไหนมา ถึงได้มาขอให้ฉันช่วยขอร้องคุณชายสามฟู่ให้ละเว้นตระกูลวัง คุณชายสามฟู่จัดการกับตระกูลวัง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันกัน คิดว่าคำพูดของฉันมันมีน้ำหนักมากขนาดนั้นเลยรึไง”ซูหรานเล่าเรื่องนี้ให้สามีตัวพ่อของเธอฟังราวกับเป็นเรื่องตลกความรู้สึกผิดก็แวบขึ้นมาในดวงตาของฟู่จิ้นหานภาพลักษณ์ของเขาในใจซูหรานไม่เคยดีขึ้นเลย

หลังจากที่ฝูงชนแยกย้ายกันไป เขาถึงได้เห็นใบหน้าด้านข้างของซูหรานเดิมทีเขาก็กะว่าจะรีบไปหาเธอในตอนเที่ยง แต่ก็กลับคิดไม่ถึง ว่าเธอจะมาถึงที่นี่ได้เธอสวมชุดเดรสสีม่วงอ่อน ผมยาวปกคลุมไหล่ มือทั้งสองข้างประสานกันไว้ที่หน้าอก ราวกับว่าเธอเพิ่งจะได้รับชัยชนะจากการต่อสู้มา แววตาที่มองลู่ซิวหนิงเต็มไปด้วยความรู้สึกเหยียดหยาม จู่ ๆ เธอก็หมุดตัว......รอยยิ้มบนใบหน้าของฟู่จิ้นหานแข็งทื่อ เขาแทบจะหันหลังกลับโดยไม่รู้ตัวหลังจากแน่ใจแล้วว่าซูหรานไม่เห็นเขา ฟู่จิ้นหานก็สั่งฉินฟั่ง “ให้คนเชิญคุณผู้หญิงขึ้นตึก”หลังพูดจบ ฟู่จิ้นหานก็หมุนตัวแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปก่อนลู่ซิวหนิงที่กำลังจะระเบิดเพราะความโกรธ พอเห็นว่าซูหรานกำลังจะจากไป เขาก็ไล่ตามเธอไปอย่างไม่พอใจ“ซูหราน เธอ......”“คุณซูครับ คุณชายสามเชิญให้คุณขึ้นไปครับ”ในขณะที่ลู่ซิวหนิงกำลังจะตะโกน ก็มีใครบางคนเดินเข้าไปหาซูหรานลู่ซิวหนิงต้องยอมรับว่า คนผู้นี้คือผู้บริหารระดับสูงของฟู่ซือกรุ๊ปแต่นี่เขาถึงขั้นลงมารับซูหรานด้วยตัวเองเลยอย่างงั้นน่ะเหรอ?ลู่ซิวหนิงเหลือบมองซูหราน โดยที่เขาไม่กล้าทำอะไรอีก......นี่เป็นครั้งที่สองที่เธ

ฟู่จิ้นหานจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลของซูหราน พร้อมกับเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมาเขากังวลว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้วจะปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงหยิบแหวนออกมา แล้วรีบสวมให้เธอทันทีในขณะที่เธอหลับในตอนที่ซูหรานตื่นขึ้นมา ดวงอาทิตย์ก็เพิ่งจะขึ้นพ้นขอบฟ้าทันทีที่เธอลืมตา เธอก็ตกตะลึงกับทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าทันทีเหมือนเวลากำลังหยุดนิ่ง หลังจากนั้นไม่นาน ซูหรานก็มองไปที่สามีตัวพ่อของเธอที่อยู่ข้าง ๆ ท่ามกลางแสงรำไร มุมด้านข้างของเขาดูหล่อเหลา ราวกับกำลังถูกทิวทัศน์ที่สวยงามกลืนเข้าไปจนกลายเป็นภาพเดียวกันหัวใจของซูหรานเต้นแรงราวกับว่าเธอกลัวว่าสามีตัวพ่อของเธอจะสังเกตเห็นว่าเธอแอบมองเขาอยู่ ซูหรานหันหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด แต่ถึงอย่างนั้น หัวใจของเธอก็กลับยังคงเต้นแรงไม่หยุดทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนจะสัมผัสโดนอะไรบางอย่าง เธอชะงักไม่ครู่หนึ่ง แล้วจึงก้มศีรษะลงเมื่อเธอเห็นแหวนที่อยู่บนนิ้วนาง ซูหรานก็จำมันได้ในทันที“เอ่อ......” ดวงตาของซูหรานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเธอตรวจสอบแหวนซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้แน่ใจว่านี่คือแหวนที่เธอเคยออกแบบสำหรับใช้ในการแข่งขันจริง ๆ แต่ว่าแหวนคู่นั้นได้ถูกค