แชร์

บทที่ 173 ผมมารับคุณกลับบ้าน

ทันทีที่ถามออกไปแบบนั้น ร่างกายของวังม่านหลินก็แข็งทื่อทันที

“เรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเธอ?” ซูหรานถามออกไปอีกครั้ง

ดวงตาของวังม่านหลินเป็นประกาย จากนั้นก็เปลี่ยนความตื่นตระหนกทันที “ฉันพูดอะไร? ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!”

“วันนั้นบนเรือสำราญ ฉันจำได้ว่าเธอเองก็อยู่ด้วย!” ซูหรานพูดอย่างใจเย็น “จะบอกว่าเธอกับจี้หลิน ไม่เคยติดต่อกันเลยงั้นเหรอ?”

ราวกับว่าเธอถูกจับได้คาหนังคาเขา วังม่านหลินไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะมีพลังที่ไหนที่พอจะช่วยดึงซูหรานออกไปได้บ้าง

“ติดต่ออะไร? ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ด้วย แต่ว่าฉันกับคุณชายจี้อะไรนั่นก็ไม่เคยไปมาหาสู่กันมาก่อน!”

“งั้นเหรอ?”

ซูหรานไม่เชื่อ

การตอบสนองที่รุนแรงขนาดนี้ เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังรู้สึกผิดอยู่

แต่ถ้าต้องการที่จะเค้นถามอะไรจากปากของเธอ เกรงว่าคงจะเสียแรงเปล่า

ซูหรานเลิกคิ้วเล็กน้อย “ได้ ในเมื่อเธอบอกว่าไม่เคยไปมาหาสู่กัน งั้นฉันจะเชื่อก็ได้ ลาก่อนนะ!”

ซูหรานโบกมือให้เธอ พร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเดินจากไป

วังม่านหลินยังคงตกตะลึงอยู่

เดิมเธอคิดว่าซูหรานน่าจะเค้นถามคำถามจากเธอมากกว่านี้ แต่นี่เธอกลับเดินจากไปเฉย ๆ

เมื่อเธอนึกอะไรออก วังม่านหลิน
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status