บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 151 - บทที่ 160

“ลู่ซิวหนิง นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”ซูหรานไม่เคยปิดบังความรู้สึกรังเกียจเขาเอาไว้เลยแม้แต่น้อยลู่ซิวหนิงนึกถึงสิ่งที่คุณย่าของเขากำชับ หลังจากที่กลับมาจากบ้านตระกูลซูวันนั้น ก็ไม่รู้ว่าคุณย่าเป็นอะไรไป เธอพยายามเตือนไม่ให้เขาคบหากับอินอินหลายต่อหลายครั้งถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่ซูหรานพูดขึ้นที่บ้านตระกูลซูในวันนั้น คุณย่าก็คงจะไม่เกลียดอินอินมากขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้ทุกอย่างเป็นความผิดของซูหรานพอคิดแบบนั้น ลู่ซิวหนิงก็มองซูหรานด้วยสายตาที่ดุดันมากยิ่งขึ้น “ฉันก็มาเตือนเธอไงล่ะ อย่าคิดเล่นลูกไม้อะไรทำร้ายอินอินอีก และวันนี้ก็เป็นวันที่คุณท่านเย่จะรับหลานสาวคนใหม่ ส่วนเธอก็เก็บเอามารยาร้อยเล่มเกวียนนั่นของเธอไปซะ” ซูหราน “? ? ?”ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้น่ารำคาญมากขนาดนั้นเธอคงคิดว่าลู่ซิวหนิงเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่หาใครเปรียบไปแล้วห้ามคิดเล่นลูกไม้ทำร้ายซูอินอย่างนั้นสินะ?แล้วก็เลิกยั่วยวนคนอื่นด้วยใช่ไหม?“ไสหัวไปไกล ๆ ส้นเท้าเลยไป จะสาระแนอะไรเบอร์นั้น พ่อแม่รู้เรื่องปะเนี่ย?”ซูหรานสบตากับลู่ซิวหนิง หากที่นี่ไม่ได้กำลังจะจัดงานมงคลอยู่ล่ะก็ เธอคงใช้เท้า

“คุณไปได้แล้ว!”เสียงของฟู่จิ้นหานดูเหมือนจะกำลังปกปิดบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ ไม่นานก็กลับมาเย็นชาทันทีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนกะทันหันทำให้ซูหรานรู้สึกแปลกมากยิ่งขึ้น“คุณ......”“หรือคุณไม่อยากไป? ในเมื่อเป็นอย่างนั้น......”ซูหรานยังไม่ทันได้พูดจบ จู่ ๆ ฟู่จิ้นหานก็มองไปทางซูหราน พร้อมกับนัยน์ตาสีดำสนิทของเขา ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนเป็นสัตว์นักล่ามากยิ่งขึ้นไปอีกหัวใจของซูหรานสั่นไหว“ไปค่ะ ฉันจะไปแล้ว ฉันจะไปตอนนี้เลยค่ะ”ซูหรานยิ้มแห้ง ๆ ราวกับว่าเธอกลัวว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอจะเปลี่ยนใจ และไม่ยอมให้เธอจากไปร่างของซูหรานค่อย ๆ หายไปจากสายตา ฟู่จิ้นหานยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงถอดหน้ากากบนใบหน้าของเขาออกซูหรานเดินเข้าไปหาฝูงชนบริเวณทางแยกข้าง ๆ เย่ซือเหยียนก็ค่อย ๆ เดินออกมาเธอได้ยินมาว่าฟู่จิ้นหานอยู่แถวนี้ ดังนั้นเธอจึงมาที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะพบเข้ากับซูหรานเมื่อกี้เธออยู่กับฟู่จิ้นหานงั้นเหรอ?เธอขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อย เย่ซือเหยียนยังคงเดินตรงเข้าไปข้างใน ในที่สุดเธอก็เห็นฟู่จิ้นหานที่อยู่ใต้กำแพงดอกไม้ ไม่นานเธอก็สามารถยืนยันการคาดเดาของเธอได้ทันทีแต่เธอก็ก

ความรู้สึกซูอินยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำหมัดเอาไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่เป็นซูหรานไปได้ยังไง?ทำไมต้องเป็นเธอด้วย?ห่างไปไม่ไกลนัก ลู่ซิวหนิงก็จ้องมองไปทางซูหรานด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเขาหวังว่าจะเป็นหนึ่งในใครก็ตามที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ต้องไม่ใช่ซูหราน แต่เห็น ๆ อยู่ว่าคุณท่านเย่ให้ความสนใจกับซูหรานเป็นอย่างมาก“ซูหรานผู้นี้มีความสามารถมากจริง ๆ “ไม่ว่ายังไงคุณหญิงย่าลู่ก็นึกไม่ถึง ว่าหลานสาวคนใหม่ของคุณท่านเย่จะเป็นซูหรานโชคใหญ่ก้อนนี้ถูกซูหรานเก็บไปได้แล้วจริง ๆ หากในตอนนั้นซิวหนิงจับซูหรานเอาไว้ได้ เช่นนั้นตอนนี้ตระกูลลู่และตระกูลเย่คงกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันไปแล้ว นี่มันความมั่งคั่งที่มาพร้อมกับโอกาสเชียวนะทุกคนต่างก็จ้องมองไปทางซูหรานและในขณะเดียวกันนี้เอง ซูหรานกลับมีสีหน้าที่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกทันใดนั้น คุณท่านเย่ก็ถอนหายใจ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเขาพอซูหรานนึกถึงความคิดถึงคนึงหาของชายชราในสวนวันนั้นที่มีต่อลูกสาวของเขา จู่ ๆ เธอก็ใจอ่อน แล้วเอ่ยหนึ่งคำออกมา “ได้ค่ะ”ทันใดนั้นคุณท่านเย่ก็ยิ้มแย้มด้วยควา

ดวงตาของซูอินเกิดเปลวไฟแห่งความคาดหวังขึ้นมาเธอต้องสืบหาเหตุผลมาให้ได้ ว่าทำไมคุณท่านเย่ถึงเลือกซูหราน ถ้าเกิดทำได้ ขอแค่ทำให้ซูหราน “คุณหนูตระกูลเย่” คนนี้ฝันแตกสลายกลายเป็นผุยผงได้ ไม่ว่าจะต้องเสียเท่าไหร่ เธอก็ยอมจ่ายได้ทั้งนั้นแต่ว่า เธอควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ?ทันใดนั้น ซูอินก็นึกถึงผู้หญิงที่เธอเห็นตรงห้องโถงหลักของวิลล่าตระกูลเย่ในวันนี้เธอจำได้ว่า ในตอนที่คุณท่านเย่ประกาศว่าซูหรานเป็นหลานสาวคนใหม่ของเขา หญิงสาวคนนั้นก็ดูไม่เชื่อเช่นกันคุณท่านเย่เรียกเธอว่าซือเหยียน......ทันใดนั้นดวงตาของซูอินก็สว่างขึ้น และเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วค้นหารายชื่อ “เย่ซือเหยียน” ในทันทีเย่ซือเหยียน......คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่......ที่แท้ เธอก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลเย่!คุณหนูใหญ่เย่ไม่ชอบซูหราน บางที เธออาจเริ่มต้นจากคุณหนูใหญ่เย่ก่อนก็ได้พอคิดแบบนี้แล้ว ซูอินก็เริ่มรู่สึกตื่นเต้นขึ้นมา และแอบสาบานว่า “แม่คะ หนูรู้แล้วค่ะ ว่าควรทำยังไงต่อ แม่วางใจเถอะค่ะ ตระกูลลู่คิดจะใช้หนูเพื่อซื้อใจซูหราน หนูจะต้องทำให้ตระกูลลู่ต้องเสียใจเข้าในสักวัน”......วันรุ่งขึ้น ซูหรานก็ไปทำงา

ซูหรานจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม และลู่ซิวหนิงเองก็เห็นคำว่า “สามี” ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอได้อย่างชัดเจนจากนั้นก็ได้ยินเสียงซูหรานรับสายตามมา.......“ที่รักคะ......” น้ำเสียงที่ซูหรานเรียกนั้นทั้งหวานทั้งเลี่ยนราวกับเธอต้องการจะบอกกับลู่ซิวหนิงและคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ว่าตอนนี้เธอได้แต่งงานมีชีวิตที่ดีไปแล้ว ให้พวกเขาเลิกมายุ่งวุ่นวายกับเธอสักทีลู่ซิวหนิงขมวดคิ้ว และมองไปทางคุณหญิงย่าลู่เพื่อขอความช่วยเหลือคุณหญิงย่าลู่เองก็มีใบหน้าที่ดูบูดบึ้ง ไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่สายตาของเธอกลับจับจ้องไปทางซูอินด้วยความรังเกียจ ราวกับเอาความขุ่นเคืองทั้งหมดไปลงกับซูอินรอจนซูหรานเดินจากไปไกลแล้ว คุณหญิงย่าลู่ถึงได้เริ่มชี้นิ้วด่าด้วยท่าทีที่ดูเย็นชา “ในตอนแรกถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงบางคน ป่านนี้ลู่ซิวหนิงคงได้แต่งงานกับซูหรานไปนานแล้ว ถ้าคนคนนั้นมีสมองสักหน่อย ก็ควรไสหัวไปไกล ๆ ได้แล้ว อย่ามาให้คนตระกูลลู่เห็นหน้าอีก”คุณหญิงย่าลู่ดูเหมือนจะลืมไปแล้ว ว่าเดิมทีเธอต้องการมอบซูหรานให้กับคุณชายสามฟู่เพื่อแลกกับความช่วยเหลือจากเขาในอนาคตในใจของซูอินรู้สึกเหมือนกำลังถูกหนามทิ่มแทงอย่างแรงเ