แชร์

บทที่ 152 ส่งตัวสาวสวยคืนให้เขา

“ลู่ซิวหนิง นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”

ซูหรานไม่เคยปิดบังความรู้สึกรังเกียจเขาเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

ลู่ซิวหนิงนึกถึงสิ่งที่คุณย่าของเขากำชับ หลังจากที่กลับมาจากบ้านตระกูลซูวันนั้น ก็ไม่รู้ว่าคุณย่าเป็นอะไรไป เธอพยายามเตือนไม่ให้เขาคบหากับอินอินหลายต่อหลายครั้ง

ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่ซูหรานพูดขึ้นที่บ้านตระกูลซูในวันนั้น คุณย่าก็คงจะไม่เกลียดอินอินมากขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้

ทุกอย่างเป็นความผิดของซูหราน

พอคิดแบบนั้น ลู่ซิวหนิงก็มองซูหรานด้วยสายตาที่ดุดันมากยิ่งขึ้น “ฉันก็มาเตือนเธอไงล่ะ อย่าคิดเล่นลูกไม้อะไรทำร้ายอินอินอีก และวันนี้ก็เป็นวันที่คุณท่านเย่จะรับหลานสาวคนใหม่ ส่วนเธอก็เก็บเอามารยาร้อยเล่มเกวียนนั่นของเธอไปซะ”

ซูหราน “? ? ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้น่ารำคาญมากขนาดนั้น

เธอคงคิดว่าลู่ซิวหนิงเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่หาใครเปรียบไปแล้ว

ห้ามคิดเล่นลูกไม้ทำร้ายซูอินอย่างนั้นสินะ?

แล้วก็เลิกยั่วยวนคนอื่นด้วยใช่ไหม?

“ไสหัวไปไกล ๆ ส้นเท้าเลยไป จะสาระแนอะไรเบอร์นั้น พ่อแม่รู้เรื่องปะเนี่ย?”

ซูหรานสบตากับลู่ซิวหนิง หากที่นี่ไม่ได้กำลังจะจัดงานมงคลอยู่ล่ะก็ เธอคงใช้เท้า
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status