บทที่ 156 คุณปู่มอบอั่งเป่าให้กับเธอ

ความรู้สึกซูอินยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้น

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำหมัดเอาไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่

เป็นซูหรานไปได้ยังไง?

ทำไมต้องเป็นเธอด้วย?

ห่างไปไม่ไกลนัก ลู่ซิวหนิงก็จ้องมองไปทางซูหรานด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

เขาหวังว่าจะเป็นหนึ่งในใครก็ตามที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ต้องไม่ใช่ซูหราน แต่เห็น ๆ อยู่ว่าคุณท่านเย่ให้ความสนใจกับซูหรานเป็นอย่างมาก

“ซูหรานผู้นี้มีความสามารถมากจริง ๆ “

ไม่ว่ายังไงคุณหญิงย่าลู่ก็นึกไม่ถึง ว่าหลานสาวคนใหม่ของคุณท่านเย่จะเป็นซูหราน

โชคใหญ่ก้อนนี้ถูกซูหรานเก็บไปได้แล้วจริง ๆ

หากในตอนนั้นซิวหนิงจับซูหรานเอาไว้ได้ เช่นนั้นตอนนี้ตระกูลลู่และตระกูลเย่คงกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันไปแล้ว นี่มันความมั่งคั่งที่มาพร้อมกับโอกาสเชียวนะ

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปทางซูหราน

และในขณะเดียวกันนี้เอง ซูหรานกลับมีสีหน้าที่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูก

ทันใดนั้น คุณท่านเย่ก็ถอนหายใจ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเขา

พอซูหรานนึกถึงความคิดถึงคนึงหาของชายชราในสวนวันนั้นที่มีต่อลูกสาวของเขา จู่ ๆ เธอก็ใจอ่อน แล้วเอ่ยหนึ่งคำออกมา “ได้ค่ะ”

ทันใดนั้นคุณท่านเย่ก็ยิ้มแย้มด้วยควา