“ลู่ซิวหนิง นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”ซูหรานไม่เคยปิดบังความรู้สึกรังเกียจเขาเอาไว้เลยแม้แต่น้อยลู่ซิวหนิงนึกถึงสิ่งที่คุณย่าของเขากำชับ หลังจากที่กลับมาจากบ้านตระกูลซูวันนั้น ก็ไม่รู้ว่าคุณย่าเป็นอะไรไป เธอพยายามเตือนไม่ให้เขาคบหากับอินอินหลายต่อหลายครั้งถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่ซูหรานพูดขึ้นที่บ้านตระกูลซูในวันนั้น คุณย่าก็คงจะไม่เกลียดอินอินมากขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้ทุกอย่างเป็นความผิดของซูหรานพอคิดแบบนั้น ลู่ซิวหนิงก็มองซูหรานด้วยสายตาที่ดุดันมากยิ่งขึ้น “ฉันก็มาเตือนเธอไงล่ะ อย่าคิดเล่นลูกไม้อะไรทำร้ายอินอินอีก และวันนี้ก็เป็นวันที่คุณท่านเย่จะรับหลานสาวคนใหม่ ส่วนเธอก็เก็บเอามารยาร้อยเล่มเกวียนนั่นของเธอไปซะ” ซูหราน “? ? ?”ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้น่ารำคาญมากขนาดนั้นเธอคงคิดว่าลู่ซิวหนิงเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่หาใครเปรียบไปแล้วห้ามคิดเล่นลูกไม้ทำร้ายซูอินอย่างนั้นสินะ?แล้วก็เลิกยั่วยวนคนอื่นด้วยใช่ไหม?“ไสหัวไปไกล ๆ ส้นเท้าเลยไป จะสาระแนอะไรเบอร์นั้น พ่อแม่รู้เรื่องปะเนี่ย?”ซูหรานสบตากับลู่ซิวหนิง หากที่นี่ไม่ได้กำลังจะจัดงานมงคลอยู่ล่ะก็ เธอคงใช้เท้า
ซูหรานกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่ในไม่ช้า ก็มีมือใหญ่อีกข้างปิดปากของเธอเอาไว้เสียงกรีดร้องหยุดลงในทันทีซูหรานได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ค่อนข้างรุนแรง จากนั้นเสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นเหนือหัวของเธอ “อย่าเสียงดัง ไม่งั้นจะดึงดูดผู้คนมาได้ ถ้าเกิดมาเห็นผมกับคุณเข้า พรุ่งนี้คุณกับผมคงได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่ง” ฟู่จิ้นหานจงใจใช้เสียงทุ้มต่ำแต่เขากลับหวังให้คนมาแอบถ่ายพวกเขามากกว่าเสียอีกแต่พอนึกขึ้นได้ว่าซูหรานเกลียด “คุณชายสามฟู่” มากแค่ไหน ฟู่จิ้นหานจึงทำได้เพียงข่มใจเอาไว้เท่านั้นเขากะว่าคืนนี้จะทำให้ซูหรานกับ “คุณชายสามฟู่” ได้ทำความรู้จักกันดี ๆ ถ้าหากสามารถเปลี่ยนความคิดแง่ลบที่ซูหรานมีต่อเขาได้ก็คงจะดีเป็นอย่างที่คิด คำพูดของเขาทำให้ซูหรานสงบลงมากกลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้เธอนึกถึงคืนนั้นในบ้านพักตระกูลลู่โดยไม่รู้ตัวร่างของคุณชายสามฟู่เองก็มีกลิ่นแอลกอฮอล์ที่แรงแบบนี้เหมือนกัน“คะ......คุณคือใคร?”ซูหรานถามออกไปอย่างระมัดระวัง “คุณ......คุณคงไม่ทำร้ายฉันหรอกใช่ไหม?”ไม่มีคำตอบใด ๆ ออกมาจากความมืดนั้นซูหรานกลืนน้ำลายและพูดต่อว่า “คุณ......คุณใจเย็น ๆ นะคะ ที่นี่คือวิลล่าตระ
“คุณไปได้แล้ว!”เสียงของฟู่จิ้นหานดูเหมือนจะกำลังปกปิดบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ ไม่นานก็กลับมาเย็นชาทันทีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนกะทันหันทำให้ซูหรานรู้สึกแปลกมากยิ่งขึ้น“คุณ......”“หรือคุณไม่อยากไป? ในเมื่อเป็นอย่างนั้น......”ซูหรานยังไม่ทันได้พูดจบ จู่ ๆ ฟู่จิ้นหานก็มองไปทางซูหราน พร้อมกับนัยน์ตาสีดำสนิทของเขา ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนเป็นสัตว์นักล่ามากยิ่งขึ้นไปอีกหัวใจของซูหรานสั่นไหว“ไปค่ะ ฉันจะไปแล้ว ฉันจะไปตอนนี้เลยค่ะ”ซูหรานยิ้มแห้ง ๆ ราวกับว่าเธอกลัวว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอจะเปลี่ยนใจ และไม่ยอมให้เธอจากไปร่างของซูหรานค่อย ๆ หายไปจากสายตา ฟู่จิ้นหานยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงถอดหน้ากากบนใบหน้าของเขาออกซูหรานเดินเข้าไปหาฝูงชนบริเวณทางแยกข้าง ๆ เย่ซือเหยียนก็ค่อย ๆ เดินออกมาเธอได้ยินมาว่าฟู่จิ้นหานอยู่แถวนี้ ดังนั้นเธอจึงมาที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะพบเข้ากับซูหรานเมื่อกี้เธออยู่กับฟู่จิ้นหานงั้นเหรอ?เธอขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อย เย่ซือเหยียนยังคงเดินตรงเข้าไปข้างใน ในที่สุดเธอก็เห็นฟู่จิ้นหานที่อยู่ใต้กำแพงดอกไม้ ไม่นานเธอก็สามารถยืนยันการคาดเดาของเธอได้ทันทีแต่เธอก็ก
หลังจากที่เย่ถิงเซินพูดจบ เขาก็มองไปทางซูหรานด้วยรอยยิ้มซูหรานกลับทำอะไรไม่ถูกอย่างสิ้นเชิงคุณปู่งั้นเหรอ?ชายชราคือคุณปู่ของเย่ถิงเซิน? เช่นนั้นเขาก็คือคุณท่านจากตระกูลเย่แห่งจิงเฉิงน่ะสิ?นอกจากนี้......เธอยังเป็นคนที่เขาอยากพามาให้คุณปู่รู้จักงั้นเหรอ?นี่เธอเข้าใจอะไรผิดอยู่รึเปล่านะ?คงไม่ได้หมายถึงจะพาเธอมาพบครอบครัวอะไรแบบนั้นหรอกมั้ง?ซูหรานหายใจเข้าลึก ๆ พยายามเลี่ยงสายตาของเย่ถิงเซิน และบอกกับตัวเองในใจว่า ต้องไม่ใช่การพามาเจอครอบครัวอะไรทำนองนั้นแน่นอนเธอกับพี่ใหญ่เย่เป็นเพื่อนกัน การที่เพื่อนพาเพื่อนมาเจอผู้อาวุโส ก็ถือเป็นเรื่องปกติแต่ในฐานะผู้ชมอย่างจี้เยี่ยนโจว กลับรู้สึกตกใจไม่น้อยในเวลานี้สายตาที่เย่ถิงเซินมองซูหราน ไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าเขาบริสุทธิ์ใจกับซูหรานทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า ไม่ใช่ว่าเย่ถิงเซินจริงจังกับซูหรานหรอกใช่ไหม?เวรเอ้ย!ปฏิกิริยาแรกของจี้เยี่ยนโจวคือ ความสัมพันธ์ระหว่างฟู่จิ้นหานกับเย่ถิงเซินไม่มีทางกลับมาคืนดีกันได้แน่และครั้งนี้ ซูหรานก็ไม่เหมือนกับอาเหยียนในปีนั้นด้วยความรักของเย่ถิงเซินที่มีต่ออาเหยียนนั้นมีมากว่าค
ความรู้สึกซูอินยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำหมัดเอาไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่เป็นซูหรานไปได้ยังไง?ทำไมต้องเป็นเธอด้วย?ห่างไปไม่ไกลนัก ลู่ซิวหนิงก็จ้องมองไปทางซูหรานด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเขาหวังว่าจะเป็นหนึ่งในใครก็ตามที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ต้องไม่ใช่ซูหราน แต่เห็น ๆ อยู่ว่าคุณท่านเย่ให้ความสนใจกับซูหรานเป็นอย่างมาก“ซูหรานผู้นี้มีความสามารถมากจริง ๆ “ไม่ว่ายังไงคุณหญิงย่าลู่ก็นึกไม่ถึง ว่าหลานสาวคนใหม่ของคุณท่านเย่จะเป็นซูหรานโชคใหญ่ก้อนนี้ถูกซูหรานเก็บไปได้แล้วจริง ๆ หากในตอนนั้นซิวหนิงจับซูหรานเอาไว้ได้ เช่นนั้นตอนนี้ตระกูลลู่และตระกูลเย่คงกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันไปแล้ว นี่มันความมั่งคั่งที่มาพร้อมกับโอกาสเชียวนะทุกคนต่างก็จ้องมองไปทางซูหรานและในขณะเดียวกันนี้เอง ซูหรานกลับมีสีหน้าที่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกทันใดนั้น คุณท่านเย่ก็ถอนหายใจ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเขาพอซูหรานนึกถึงความคิดถึงคนึงหาของชายชราในสวนวันนั้นที่มีต่อลูกสาวของเขา จู่ ๆ เธอก็ใจอ่อน แล้วเอ่ยหนึ่งคำออกมา “ได้ค่ะ”ทันใดนั้นคุณท่านเย่ก็ยิ้มแย้มด้วยควา
ซูหรานหันกลับมาแววตาของเย่ถิงเซินทำให้ซูหรานตกใจนิดหน่อย “พี่ใหญ่เย่มีอะไรจะพูดกับฉันรึเปล่าคะ?”ซูหรานนึกถึงเรื่องการรับหลานสาวเมื่อกี้ เธอก็คิดว่าตัวเองควรจะให้คำอธิบายแก่เย่ถิงเซินด้วยเช่นกัน“พี่ใหญ่เย่คะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาคือคุณท่านเย่ วันนั้นพวกเราพบกันโดยบังเอิญ......”ซูรานเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง รวมถึงเรื่องที่ส่งคุณท่านเย่ไปที่โรงพยาบาลด้วย“แต่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากรับฉันมาเป็นหลานสาวของเขา” ซูหรานในตอนนี้ก็ยังรู้สึกงงอยู่เช่นกันหลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว ก็ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอหยิบการ์ดดำที่คุณท่านเย่มอบให้เธอในงานเลี้ยงออกมา“พี่ใหญ่เย่คะ รบกวนพี่ช่วยฉันนำสิ่งนี้ไปคืนผู้อาวุโสหน่อยนะคะ”ของสิ่งนี้มันล้ำค่าเกินไปสำหรับเธอเย่ถิงเซินยังคงจ้องมองซูหราน และไม่ยอมรับการ์ดดำที่เธอยื่นมาให้บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบซูหรานที่ถูกเขาจ้องมอง ก็เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง ขณะที่กำลังจะอธิบายต่อ จู่ ๆ เย่ถิงเซินก็ยิ้มขึ้นมารอยยิ้มของเย่ถิงเซิน ดูเหมือนว่าเขาจะยอมจำนนต่อโชคชะตาที่มาพร้อมกับความสิ้นหวังและความขมขื่นแล้ว“ขืนคุณปู่มาไ
ดวงตาของซูอินเกิดเปลวไฟแห่งความคาดหวังขึ้นมาเธอต้องสืบหาเหตุผลมาให้ได้ ว่าทำไมคุณท่านเย่ถึงเลือกซูหราน ถ้าเกิดทำได้ ขอแค่ทำให้ซูหราน “คุณหนูตระกูลเย่” คนนี้ฝันแตกสลายกลายเป็นผุยผงได้ ไม่ว่าจะต้องเสียเท่าไหร่ เธอก็ยอมจ่ายได้ทั้งนั้นแต่ว่า เธอควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ?ทันใดนั้น ซูอินก็นึกถึงผู้หญิงที่เธอเห็นตรงห้องโถงหลักของวิลล่าตระกูลเย่ในวันนี้เธอจำได้ว่า ในตอนที่คุณท่านเย่ประกาศว่าซูหรานเป็นหลานสาวคนใหม่ของเขา หญิงสาวคนนั้นก็ดูไม่เชื่อเช่นกันคุณท่านเย่เรียกเธอว่าซือเหยียน......ทันใดนั้นดวงตาของซูอินก็สว่างขึ้น และเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วค้นหารายชื่อ “เย่ซือเหยียน” ในทันทีเย่ซือเหยียน......คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่......ที่แท้ เธอก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลเย่!คุณหนูใหญ่เย่ไม่ชอบซูหราน บางที เธออาจเริ่มต้นจากคุณหนูใหญ่เย่ก่อนก็ได้พอคิดแบบนี้แล้ว ซูอินก็เริ่มรู่สึกตื่นเต้นขึ้นมา และแอบสาบานว่า “แม่คะ หนูรู้แล้วค่ะ ว่าควรทำยังไงต่อ แม่วางใจเถอะค่ะ ตระกูลลู่คิดจะใช้หนูเพื่อซื้อใจซูหราน หนูจะต้องทำให้ตระกูลลู่ต้องเสียใจเข้าในสักวัน”......วันรุ่งขึ้น ซูหรานก็ไปทำงา
ซูหรานรู้สึกสับสน พร้อมกับเกิดความรู้สึกที่ว่าโลกนี้มันช่างน่าขันเสียจริงเมื่อก่อนต่อให้เธอจะหมั้นหมายกับลู่ซิวหนิง คุณหญิงย่าลู่ก็คงแค่เรียกเธอว่า “ซูหราน” เท่านั้น พร้อมกับท่าทีการวางตัวที่ดูเย่อหยิ่งความรู้สึกอบอุ่นและสนิทสนมอย่างวันนี้ กลับไม่เคยเห็นจากตัวของเธอมาก่อน“คุณหญิงย่าลู่คะ ฉันยังมีธุระค่ะ ขอตัวนะคะ” ซูหรานปัดมือของคุณหญิงย่าเบา ๆคุณหญิงย่าลู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแต่แล้ว ราวกับว่าเธอจะมองเห็นอะไรบางอย่าง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูหรานที่เห็นแบบนั้น ก็มองตามสายตาของคุณหญิงย่าลู่ทันที และได้พบกับลู่ซิวหนิงที่กำลังจับมือซูอินเดินเข้ามาพร้อมกันเข้าพอดี ดูเหมือนว่าก่อนหน้าที่พวกเธอจะมองไปยังทั้งสองคน ลู่ซิวหนิงก็ได้พูดคำหวานหรืออะไรสักอย่างที่ข้างหูของซูอิน จนทำให้ซูอินต้องรู้สึกเขินอาย“แค่ก ๆ ......”เสียงไอของคุณหญิงย่าลู่ก็ดังขึ้น ในที่สุดก็ดึงความสนใจของลู่ซิวหนิงและซูอินได้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง และได้พบเข้ากับซูหรานและคุณหญิงย่าลู่ทั้งสองตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบปล่อยมือทันทีลู่ซิวหนิงถึงขั้นผลักซูอินออกไปเลยด้วยซ้ำ เดิมทีร่างกายซูอินก็