บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 131 - บทที่ 140

ปฏิกิริยาของเย่ถิงเซินทำให้ซูหรานต้องตกใจท่าทางของเขาทั้งสง่างามและดูสุภาพอยู่เสมอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาอารมณ์เสียผ่านไปสักพัก บรรยากาศก็เริ่มแปลก ๆแต่ปฏิกิริยาของเธอ กลับถูกเย่ซือเหยียนคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วเย่ซือเหยียนเม้มริมฝีปากของเธอด้วยความคับข้องใจ และมองไปทางเย่ถิงเซินด้วยความตกตะลึง “พี่คะ ก็แค่ชื่อเองไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าพี่ไม่ชอบ ฉันไม่ชื่อว่า “อาเหยียน” ก็ได้นี่คะ”หลังจากพูดจบ เย่ซือเหยียนก็พูดกับซูหรานต่ออีกว่า “คุณซูคะ พี่ของฉันไม่ชอบ งั้นคุณเรียนฉันว่าซือเหยียนก็ได้ค่ะ”น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังเหมือนว่าเธอจะคาดหวังให้ตัวเองใช้ชื่อ “อาเหยียน” นี้มาก แต่เธอก็กลับไม่มีคุณสมบัตินั้นซูหรานเต็มไปด้วยความรู้สึกงุนงงเธอคิดว่าอาเหยียนที่พูดถึงคือเย่ซือเหยียนซะอีกแต่ดูเหมือนว่า อาเหยียนจะเป็นอีกคนงั้นเหรอ?จู่ ๆ ในใจซูหรานก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับ “อาเหยียน” คนนี้มาก แต่เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น จะให้เธอถามออกไปได้อย่างไรทั้งสามคนขึ้นรถของเย่ซือเหยียน จากนั้นก็หยุดอยู่ที่ร้านอาหารร้านหนึ่งเพื่อทานข้าว ในช่วงเวลานี้

ซูหรานพยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเองไปตลอดทาง และหนีขึ้นไปบนดาดฟ้าในตอนที่รอบข้างไม่มีใคร ถึงทำให้เธอตระหนักได้ว่า หัวใจของเธอมันเริ่มเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สายลมพัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าของซูหราน แม้จะผ่านไปพักใหญ่ แต่ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจก็ยังไม่คลายซูหรานไม่รู้เลยว่าตนยืนอยู่บนดาดฟ้านานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้าที่ไม่คุ้นดังขึ้น ซูหรานถึงได้สตินั่นไม่ใช่เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอเอง แต่กลับเป็นเสียงที่ดังมาจากกระเป๋าของเธอพอนึกถึงวีดีโอที่เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ส่งมาเมื่อคืนนี้ซูหรานก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นออกมาทันที และเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงรับสายโดยไม่ลังเล“สวัสดีค่ะ?” น้ำเสียงที่ดูลนลานของซูหรานถูกส่งออกไปเธออยากรู้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของใครกันแน่ เมื่อวานเป็นใครที่แอบช่วยเธอกันแน่“สวัสดีครับ” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงฟังดูไพเราะเป็นพิเศษซูหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “คุณเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึเปล่าคะ? ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันเป็นคนเก็บได้เองค่ะ ขอถาม......”ซูหรานไม่รู้ว

“พี่ของผม......”ฉู่อี้สบตากับซูหราน และเขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่ซูหรานนึกถึงในเวลานี้คือฟู่จิ้นหานแต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ออกไปในทันทีหลังจากค้างคำพูดไปครู่หนึ่ง ฉู่อี้ก็ถอนหายใจภายใต้สายตาที่ดูคาดหวังของซูหราน “พี่ชายของผมไม่ชอบผม ยิ่งไม่ชอบที่ผมเป็นดาราแบบนี้ เพราะงั้นเขาเลยไม่ชอบให้ผมพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาสักเท่าไหร่”ฉู่อี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาดูเศร้าราวกับสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บมาในขณะที่พูด เขาก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้ากระดกขึ้นดื่มซูหรานละทิ้งความอยากรู้อยากเห็นในใจไป และอดไม่ได้ที่จะปลอบใจเขา “คุณมีแฟนคลับมากมายขนาดนั้น แถมคุณยังเป็นคนจิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นอีก พี่ชายของคุณจะต้องเห็นค่าของคุณเข้าสักวัน”ฉู่อี้ตกตะลึงจะต้องมีสักวันที่ฟู่จิ้นหานจะเห็นค่าในตัวเขางั้นเหรอ?ตั้งแต่เล็กจนโต ดูเหมือนว่าเขาพยายามทำให้เขาเห็นมาโดยตลอด รวมถึงการอยู่ในวงการบันเทิงนี่ด้วยเขารู้ดีว่าฟู่จิ้นหานไม่ชอบที่เขาเข้าวงการบันเทิง ดังนั้นเขาจึงยิ่งต้องทำในสิ่งที่ฟู่จิ้นหานไม่ชอบเขาคิดว่าพี่เขาอาจจะกลับมาสั่งสอนเขาเห

ตั้งแต่ที่ซูหรานเดินเข้าไป เธอก็รู้ได้ในทันที ว่าที่คนพวกนี้เรียกเธอมา ก็เพื่อต้องการปิดประตูตีแมวทางเลือกของเธอมีแค่ยอมจำนน หรือไม่ก็สู้กลับเท่านั้นแต่เธอก็ยืนยันเลือกที่จะสู้กลับ!ในเมื่อจะสู้กลับ เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปรานีอีกต่อไปเป็นอย่างที่คิด การจู่โจมของเธอดอกนี้ ทำให้คนหลายคนที่อยู่ตรงนั้นโกรธจนหน้าเขียวลู่ซิวหนิงเป็นคนแรกที่พูดออกมาด้วยความโกรธ “ซูหราน เธอว่าใครเป็นผ้าขี้ริ้ว?”ซุนฉินแอบกำหมัดแน่น และดึงแขนเสื้อของซูจี้ไห่“จี้ไห่คะ คุณดูเธอสิ อินอินจิตใจดีขนาดนั้น แต่เธอกลับถูกซูหรานว่าร้ายใส่! อินอินเองก็อยู่ชั้นบน ทั้งที่เธอเพิ่งจะประสบเหตุร้ายมาแท้ ๆ ถ้าเธอได้ยินคนอื่นพูดเสีย ๆ หาย ๆ ใส่เธอเข้า เธอคงจะปวดใจแย่เลยค่ะ”ซูจี้ไห่เกลียดการที่เห็นซูอิน ลูกสาวคนสำคัญของเขาเสียใจมากที่สุดซูจี้ไห่แทบทนไม่ไหวที่จะตบหน้าของซูหรานแต่เมื่อนึกถึงจุดประสงค์ของวันนี้ ซูจี้ไห่ก็ควบคุมตัวเองเอาไว้ชั่วคราว“ซูหราน เรื่องที่พวกแกอยู่ในพิพิธภัณฑ์วันนั้น พวกเราต่างก็เข้าใจชัดเจนกันหมดแล้ว แม้ว่าจะเป็นเยว่เยว่ที่ไม่ตั้งใจดึงอินอิน แต่เมื่อพิจารณาตามหลักเหตุผลแล้ว แก

ณ สุสานซูหรานยืนอยู่หน้าหลุมศพฟ้าที่เพิ่งจะมืด ก็เริ่มมีฝนโปรยลงมาฟู่จิ้นหานที่เดิมทีแอบรออยู่ด้านนอกของสุสาน เขาไม่สนสิ่งใดอีกแล้ว เขาเดินถือร่มเข้าไปในสุสานฝนตกกระทบลงมาบนตัวของซูหราน แต่ก่อนที่ผมของเธอจะทันได้เปียก ก็มีร่มมาคลุมเธอไว้ซูหรานหันกลับไป และเห็นว่าเป็นสามีตัวพ่อของเธอ เธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เม็ดฝนตกกระทบร่มจนเกิดเสียงซ่า มีเพียงเสียงฝนเท่านั้นที่ล่องลอยอยู่ในอากาศจนกระทั่งถึงกลางดึก ฝนก็หยุดตก ซูหรานถึงได้ยอมตัดสินใจเดินจากไปทั้งสองยังไม่กลับเข้าเมืองในทันที แต่จองสองห้องในโรงแรมที่ใกล้ที่สุดแทนซูหรานเดินเข้ามาในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ ประตูปิดลง ตั้งแต่ต้นจนจบฟู่จิ้นหานก็เดินตามเธอราวกับลูกสะใภ้ตัวน้อยจนกระทั่งเขาแยกจากซูหราน ฟู่จิ้นหานจึงกดหมายเลขโทรศัพท์หาฉินฟั่ง“ให้บริษัทชิงอวิ๋นตรวจสอบการตายของเย่ซิงหลาน......” ฟู่จิ้นหานเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่ปฏิกิริยาของซูหรานในวันนี้ กลับทำให้เขาอยากช่วยเธอค้นหาให้ชัดเจนหลังจากอธิบายเสร็จ ฟู่จิ้นหานก็กลับไม่ได้พักผ่อน แต่ไปซื้อเบียร์มาหนึ่งลังแทน