บทที่ 133 ใครกันที่บอกว่าน่าสงสาร?

ซูหรานพยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเองไปตลอดทาง และหนีขึ้นไปบนดาดฟ้า

ในตอนที่รอบข้างไม่มีใคร ถึงทำให้เธอตระหนักได้ว่า หัวใจของเธอมันเริ่มเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

สายลมพัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าของซูหราน แม้จะผ่านไปพักใหญ่ แต่ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจก็ยังไม่คลาย

ซูหรานไม่รู้เลยว่าตนยืนอยู่บนดาดฟ้านานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้าที่ไม่คุ้นดังขึ้น ซูหรานถึงได้สติ

นั่นไม่ใช่เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอเอง แต่กลับเป็นเสียงที่ดังมาจากกระเป๋าของเธอ

พอนึกถึงวีดีโอที่เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ส่งมาเมื่อคืนนี้

ซูหรานก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นออกมาทันที และเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงรับสายโดยไม่ลังเล

“สวัสดีค่ะ?” น้ำเสียงที่ดูลนลานของซูหรานถูกส่งออกไป

เธออยากรู้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของใครกันแน่ เมื่อวานเป็นใครที่แอบช่วยเธอกันแน่

“สวัสดีครับ” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงฟังดูไพเราะเป็นพิเศษ

ซูหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “คุณเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึเปล่าคะ? ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันเป็นคนเก็บได้เองค่ะ ขอถาม......”

ซูหรานไม่รู้ว