ทันทีที่ฟู่จิ้นหานสั่งการเสร็จ และในตอนที่เดินกลับไปหาซูหราน เขาก็เรียกรอยยิ้มกลับมาอยู่บนหน้าตามเดิม“ไปเถอะ ไปซื้อดอกไม้ให้แม่ของเรากัน” ฟู่จิ้นหานจับมือซูหรานซูหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแม่ของเราเหรอ?“นั่นแม่ของฉันต่างหาก!” ซูหรานพูดแก้คำพูดของเขาอย่างเอาจริงเอาจังฟู่จิ้นหานกลับเผยรอยยิ้มที่ดูไม่ได้สนใจออกมา “ใช่ เธอคือแม่ของคุณ......”แม่ของเธอก็ถือว่าเป็นแม่เขาด้วยไม่ใช่รึไง?เพราะงั้น การที่เขาเรียกว่าแม่ของเรา เขาก็ไม่ได้พูดผิดสักหน่อย!ทั้งสองมาถึงที่สุสาน ฟู่จิ้นหานนำดอกไม้ที่อยู่ในมือวางลงบนหลุมศพ ภาพที่อยู่บนหลุมศพ คือผู้หญิงที่สวยมาก ๆ คนหนึ่งดวงตาของซูหรานดูคล้ายกับเธอมากพูดให้ถูกก็คือ นอกจากซูหรานแล้ว เขาเองก็เคยเห็นผู้หญิงสองสามคนที่มีดวงตาคล้ายกันกับคนในภาพด้วยเช่นกันแต่ฟู่จิ้นหานก็ไม่ได้คิดอะไรมากทั้งสองยืนอยู่บริเวณหลุมศพนานสองนาน พักอยู่ที่สุสานเป็นเวลานานจนกระทั่งมีคนช่วยเหลือจึงกลับเข้าเมืองฟู่จิ้นฟานส่งซูหรานกลับไปที่เจินหลินย่วน จากนั้นก็รับสายของฉินฟั่ง“คุณชายครับ เชิญคนมาแล้วครับ”“อืม” ฟู่จิ้นหานตอบรับ แล้ววางสายโทรศัพท์ไปจากนั้นก็หาข้
คุณท่านเย่บ่นพึมพำ “เย่ เธอสกุลเย่......”แสงแห่งความคาดหวังในดวงตาของคุณท่านเย่ก็เริ่มหรี่ลงทีละนิดไม่ใช่เธอเธอเคยสาบานเอาไว้ ว่าชาตินี้เธอจะเป็นแค่ฉินเหยียนเท่านั้น ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย เธอก็จะไม่มีวันใช้นามสกุลเดียวกันกับเขาดังนั้น เธอจึงไม่สามารถเป็นเธอไปได้คุณท่านเย่สูดหายใจเข้าลึก โบกมือไล่ความผิดหวังในใจ แล้วมองดูซูหราน “แม่ของหนูอยู่ที่ไหนเหรอ?”ริมฝีปากของซูหรานกระตุก “เธอเสียแล้วค่ะ”คุณท่านเย่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้เขาเหลือบมองซูหรานด้วยความไม่สบายใจ จากนั้นก็คว้าข้อมือของเธอ แล้วพูดว่า “มา นั่งลงสิ”“ลูกสาวฉันกับแม่ของเธอเกิดวันเดียวกันนี่ นี่ถือว่าเรามีวาสนาต่อกัน ในเมื่อโชคชะตากำหนดให้มาเจอกันแบบนี้ งั้นเราก็ฉลองวันเกิดให้พวกเธอด้วยกันดีไหม? เค้กก็มีแล้วด้วย” คุณท่านเย่เสนอ“ดีค่ะ” ซูหรานเองก็ไม่ปฏิเสธเธอยังอยากจะฉลองวันเกิดให้แม่ของเธออยู่ การที่ได้พบชายชราคนนี้ ก็ถือว่ามีวาสนาต่อกันซูหรานและคุณท่านเย่ช่วยกันแบ่งเค้ก จากนั้นก็จุดเทียนแสงเทียนสะท้อนใบหน้าของคนทั้งสอง ชายชราและหญิงสาวต่างก็จ้องมองไปยังเปลวเทียน ร
เสียงต่อยและเสียงเตะมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของซูจี้ไห่ ใช้เวลานานมากกว่าจะหยุดลงหากไม่ใช่เพราะฟู่จิ้นหานเห็นแก่หน้าซูหราน เขาก็ไม่รังเกียจที่จะจัดการไปอีกสักพักฟู่จิ้นหานโบกมือของเขา“พอแล้ว” ฉินฟั่งสั่งให้บอดี้การ์ดพวกนั้นหยุดจากนั้นเขาก็เดินตามฟู่จิ้นหานออกจากห้องไป“คุณชาย จะจัดการกับเขายังไงครับ?” ฉินฟั่งถามออกไปอย่างระมัดระวังฟู่จิ้นหานยืดแขนเสื้อของเขาออก แล้วยิ้มเบา ๆ “โยนมันทิ้งที่ไหนสักที่ เดี๋ยวก็กลับบ้านได้เองนั้นแหละ แล้วก็......”ฟู่จิ้นหานก็นึกเรื่องเงินสองพันห้าร้อยล้านที่ซูหรานโอนให้ซูจี้ไห่ขึ้นมาได้ บริษัทชิงอวิ๋นมีหลายวิธีที่จะทำให้ซูจี้ไห่คายเงินสองพันห้าร้อยล้านนั่นออกมาได้ แต่ก็ไม่ควรทำให้ซูจี้ไห่รู้ว่าคนที่ทุบตีเขาวันนี้เกี่ยวข้องกับซูหรานฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว และในไม่ช้าเขาก็คิดวิธีออก“ล่อมันโดยใช้ชื่อของคุณชายสามฟู่ ทำให้ซูจี้ไห่เข้าตลาดหุ้นซะ”เงินสองพันห้าร้อยล้านที่เขาแย่งมาจากซูหราน ฟู่จิ้นหานจะทำให้เขาคายออกมาไม่ให้ขาดเลยสักบาทเดียว!ไม่นาน ซูจี้ไห่ก็ถูกยัดใส่กระสอบอีกครั้ง สิบนาทีต่อมา เขาก็ถูกยัดเข้าไปในรถ อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็หยุดอยู่
“ได้”หลังจากนั้นไม่นาน ซูหรานดูเหมือนว่าจะยอมให้สัญญา จึงได้ตอบรับฟู่จิ้นหานไฟห้องฉุกเฉินยังคงเปิดอยู่หลังจากที่ฟู่จิ้นหานรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว เขาก็โทรหาแพทย์ชื่อดังจากโรงพยาบาลซินเหอหลังจากได้รับการช่วยเหลือ ชายชราก็รู้สึกตัวชายชราถูกย้ายไปยังห้องไอซียู ซูหรานเพิ่งจะจัดการขั้นตอนรับผู้ป่วยของโรงพยาบาลเสร็จ เย่ถิงเซินเองก็ตามตัวเขาจนเจอภายในวอร์ด ฟู่จิ้นหานมองไปยังคุณท่านเย่ที่นอนอยู่บนเตียง มองแค่แววเดียวก็รู้ตัวตนของเขาได้ในทันทีเขาคิดไม่ถึงว่าคุณท่านเย่จะมาที่ไห่เฉิงยิ่งไปกว่านั้น คิดไม่ถึงว่าคนที่ซูหรานพูดถึง คนที่แบ่งเค้กก้อนเดียวกันกับเธอเพื่อฉลองวันเกิดให้ลูกสาวจะเป็นคุณท่านเย่“คุณปู่ครับ......”เย่ถิงเซินรีบพุ่งเข้าประตูไปทันที และเห็นคนที่อยู่บนเตียงตาปิดสนิท เขาก็ร้องเรียกสองสามคำด้วยเสียงต่ำ แต่กลับไม่มีการตอบสนองใด ๆจนกระทั่งเขาแน่ใจว่าเครื่องตรวจวัดชีพจรเป็นปกติดี เขาถึงได้โล่งใจขึ้นมาบ้างจากนั้นเขาก็เห็นว่าฟู่จิ้นหานอยู่ในห้องพักผู้ป่วยด้วย ความประหลาดใจก็ปรากฏในดวงตาของเขา“นายเองเหรอ? นายมาอยู่นี่ได้ไง?”เย่ถิงเซินแทบจะเปิดโหมดป้องกันในทันทีที
เย่ถิงเซินและเย่ซือเหยียนต่างก็พากันตกตะลึงทั้งสองคนมองหน้ากัน เย่ซือเหยียนยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ชัดเจนด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เมื่อกี้เธอกำลังจะบอกกับคุณท่านเย่ ว่าเธอก็คือหลานสาวของเขาเองทันใดนั้นคุณท่านเย่ก็รู้สึกกังวลนิดหน่อย “ทำไมล่ะ? ยังไม่เต็มใจเหรอ? การเป็นหลานสาวของฉัน มันจะเป็นประโยชน์ต่อเธอหลายด้านเลยนะ”คุณท่านเย่ลองโยนข้อเสนอออกไป“ได้ค่ะ หนูจะเป็นหลานสาวของคุณปู่!” เย่ซือเหยียนคิดว่าคุณปู่น่าจะแค่อาการกำเริบ และยังไม่ได้สติกลับมาดีเท่าไหร่จึงทำได้แค่ดำเนินการตามความปรารถนาที่คุณท่านเย่ขอมาก็เท่านั้นเองผู้อาวุโสเย่ดีใจเป็นอย่างมาก เขารีบสั่งการกับเย่ถิงเซินในทันที“ดี ดี อาเซิน เธอไปเตรียมการได้เลย ฉันจะจัดงานเลี้ยงให้ยิ่งใหญ่ ให้ทุกคนได้รับรู้ ว่าฉันหาเธอพบแล้ว”“เธอ” ในที่นี้ทั้งเย่ถิงเซินและเย่ซือเหยียนก็รู้ดีว่าหมายถึงใครฉินเหยียน!ไม่ว่าจะเป็นอาเหยียนในอดีต หรือว่าเย่ซือเหยียนในตอนนี้ พวกเธอต่างก็มีโอกาสเข้ามาในตระกูลเย่ ทั้งหมดนั้นเพียงเพราะพวกเธอต่างก็มีดวงตาที่คล้ายกับฉินเหยียนมากก็เท่านั้นแววตาของคุณท่านเย่ที่มีต่อฉินเหยียน ได้สารภาพทุก
“อิจฉาสิ ต้องอิจฉาอยู่แล้ว! นั่นคือตระกูลเย่แห่งเมืองจิงเฉิงเลยนะคะ ไม่ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีก็ตาม ต้องมีความสุขมากถึงขั้นนอนไม่หลับเช้าจรดเย็นแน่เลย”แววตาของซูรานเป็นประกาย เมื่อนึกถึงตระกูลเย่ ก็มองเห็นเงินทองมากมายกองอยู่ตรงหน้าแล้วเห็นท่าทางหมกมุ่นแบบนี้ ฟู่จิ้นหานก็กลอกตาใส่อย่างช่วยไม่ได้เขาอยากจะบอกกับเธอ ว่าต่อให้ใครจะเป็นผู้โชคดีก็ตาม เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปอิจฉาหรอกเพราะว่าเธอมีได้มากกว่าผู้โชคดีคนนั้นตั้งหลายเท่าเพราะสุดท้าย ฟู่ซือกรุ๊ปก็ร่ำรวยที่สุดในประเทศอยู่แล้ว“คุณอยากไปเหรอครับ?” ฟู่จิ้นหานถามด้วยความไม่มั่นใจ“ก็ต้องไปอยู่แล้วสิคะ ฉันยังอยากไปดูว่าใครคือผู้โชคดีคนนั้นกันแน่!” เธอสัญญากับคุณชายใหญ่เย่ไว้แล้วด้วย จะให้ผิดสัญญาก็คงจะไม่ได้ฟู่จิ้นหานก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเธอจะไป งั้นเขาไม่ไปก็ได้ แบบนี้ก็ไม่ต้องจับได้แล้ว และตามปกติตัวตนของเขาก็คงจะไม่ถูกพบเข้าแล้วล่ะแต่เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เย่ถิงเซินมอบบัตรเชิญให้กับเธอ ทำไมเขากลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักนะถ้าให้พูดถึงเย่ถิงเซินกับซูหรานแล้ว ก็ไม่มีอะไรวางใจได้เลย ในโอกาสแบบนี้ เขาคงจะยอมให้เย่ถิงเซินไม่ได้แน่
ซูหรานชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงออดอ้อนของสามีตัวพ่อก็ดังก้องอยู่ข้างหูของเธอ“คืนนี้อย่าไปงานเลี้ยงเลยนะ”น้ำเสียงเย้ายวนทำให้คนจินตนาการไปไกลใบหน้าของซูหรานค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง อย่าไปงานเลี้ยงเหรอ? ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะกับเธอ......จู่ ๆ ความคิดและจินตนาการบางอย่างก็วนเวียนอยู่ในใจ หูก็เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาซูหรานก้มหน้าลง ไม่กล้าที่จะจ้องหน้าเขาแล้วก็พูด “แบบนั้นมันไม่ดีเลยนะ”“ไม่ดียังไงเหรอ งั้นถ้างานเลี้ยงไม่มีอะไรต้องไป จะยังไปด้วยกันกับผม......”สามีตัวพ่อยิ่งพูดก็ยิ่งใจกล้ามากขึ้น ซูหรานจึงรีบปิดปากเขาไว้ในทันทีฟู่จิ้นหานอึ้งไปนิดหน่อย เมื่อริมฝีปากสัมผัสกับฝ่ามือของเธอ จู่ ๆ ก็มีความคิดแปลก ๆ เกิดขึ้นในใจ เมื่อเห็นซูหรานที่พยายามหลบตา ประกอบกับใบหน้าแดงก่ำ ก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดอะไรแผลง ๆ อยู่แล้วทันใดนั้นฟู่จิ้นหานก็หัวเราะออกมาเบา ๆเสียงหัวเราะนั้นทำให้ซูหรานตกใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแววตาสนุกสนานของเขา“คุณคิดอะไรอยู่เหรอ?” แววตาของฟู่จิ้นหานยิ้มแย้ม ราวกับว่าเขามองเธอออกทะลุปรุโปร่งเมื่อซูหรานได้สติกลับมาแล้ว ก็รู้ว่าตัวเธอกำลังจินตนาการ
“ช่วยเหรอ?” นี่คงไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับสาวสวยหรอกนะ?จี้เยี่ยนโจวเอ่ยปากไม่กี่คำเขาก็เดาได้ในทันทีเขารู้จักฟู่จิ้นหานเป็นอย่างดี ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็สามารถจัดการได้หมด แต่ไม่ใช่กับสาวสวยที่ไม่มีวิธีจัดการอยากจะให้เขาช่วยเหรอ? นั่นคงไม่ได้หมายถึง วันนี้ตัวเขาจะได้มีโอกาสโชคดีได้รู้จักสาวน้อยคนสวยหรอกเหรอ?“ได้ได้ได้ เดิมทีคืนนี้ฉันก็ไม่อยากไปที่เอิกเกริกนั่นหรอกนะ แต่เห็นแกหน้านาย ฉันจะไปก็ได้”จี้เยี่ยนโจวรีบตอบตกลงด้วยความกระตือรือร้น......งานเลี้ยงต้อนรับหลานสาวของตระกูลเย่ในครั้งนี้ เย่ถิงเซินจะต้องจัดงานที่วิลล่าบนภูเขาของตระกูลเย่ในเมืองไห่เฉิงอย่างแน่นอนหนึ่งวันก่อนหน้านั้น คุณท่านเย่ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จากนั้นก็ถูกรับตัวไปที่วิลล่าหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล เย่ซือเหยียนก็เป็นคนที่คอยดูแลคุณท่านเย่อยู่ข้าง ๆ ตลอดในเวลานี้ที่งานเลี้ยงใกล้เข้ามา ระหว่างรอ เย่ซือเหยียนและคุณท่านเย่ก็ได้เลือกชุดที่จะใส่สำหรับงานเลี้ยงที่จะมาถึงเย่ถิงเซินที่อยู่ข้างนอกประตู สายตาจับจ้องไปที่คุณท่านเย่ด้วยความสับสนจากนั้นเขาก็เรียกหมอที่ดูแลอาการป่วยของคุณท่านเ