บทที่ 147 ผมจะพาคุณไปยังที่ ๆ หนึ่ง

“อิจฉาสิ ต้องอิจฉาอยู่แล้ว! นั่นคือตระกูลเย่แห่งเมืองจิงเฉิงเลยนะคะ ไม่ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีก็ตาม ต้องมีความสุขมากถึงขั้นนอนไม่หลับเช้าจรดเย็นแน่เลย”

แววตาของซูรานเป็นประกาย เมื่อนึกถึงตระกูลเย่ ก็มองเห็นเงินทองมากมายกองอยู่ตรงหน้าแล้ว

เห็นท่าทางหมกมุ่นแบบนี้ ฟู่จิ้นหานก็กลอกตาใส่อย่างช่วยไม่ได้

เขาอยากจะบอกกับเธอ ว่าต่อให้ใครจะเป็นผู้โชคดีก็ตาม เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปอิจฉาหรอก

เพราะว่าเธอมีได้มากกว่าผู้โชคดีคนนั้นตั้งหลายเท่า

เพราะสุดท้าย ฟู่ซือกรุ๊ปก็ร่ำรวยที่สุดในประเทศอยู่แล้ว

“คุณอยากไปเหรอครับ?” ฟู่จิ้นหานถามด้วยความไม่มั่นใจ

“ก็ต้องไปอยู่แล้วสิคะ ฉันยังอยากไปดูว่าใครคือผู้โชคดีคนนั้นกันแน่!” เธอสัญญากับคุณชายใหญ่เย่ไว้แล้วด้วย จะให้ผิดสัญญาก็คงจะไม่ได้

ฟู่จิ้นหานก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เธอจะไป งั้นเขาไม่ไปก็ได้ แบบนี้ก็ไม่ต้องจับได้แล้ว และตามปกติตัวตนของเขาก็คงจะไม่ถูกพบเข้าแล้วล่ะ

แต่เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เย่ถิงเซินมอบบัตรเชิญให้กับเธอ ทำไมเขากลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักนะ

ถ้าให้พูดถึงเย่ถิงเซินกับซูหรานแล้ว ก็ไม่มีอะไรวางใจได้เลย ในโอกาสแบบนี้ เขาคงจะยอมให้เย่ถิงเซินไม่ได้แน่