คนกลุ่มหนึ่งพุ่งตรงไปทางซูหราน ซูหรานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และรีบดำลงน้ำทันทีหลายคนต่างก็คว้าเอาไว้ไม่ทัน เหล่าหญิงสาวที่อยู่บนฝั่งก็เริ่มกังวล ช่วยกันมองหารอบ ๆ ทันใดนั้นก็มีคนชี้นิ้วไปยังที่ที่หนึ่ง “นั่นไง เร็วเข้า เธออยู่ตรงนั้น”ทุกคนในสระว่ายน้ำมองไปยังทิศทางที่หญิงสาวชี้ซูหรานในตอนนี้ได้ว่ายจนไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของคนผู้หนึ่ง ในขณะที่คนกลุ่มนั้นกำลังหันกลับมาดู จู่ ๆ ซูหรานก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ เธอกำหมัดเอาไว้แน่น แล้วเหวี่ยงเข้าไปที่หน้าของคนที่อยู่ใกล้ที่สุด“อ๊าก......”เสียงกรีดร้องดังขึ้นทุกคนต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ซูหรานก็ถือโอกาสดำดิ่งลงไปในน้ำอีกครั้ง“พวกนายทำอะไรกันอยู่ อย่าปล่อยเธอหนีไปสิ!” หญิงสาวที่อยู่บนฝั่งเร่งเร้าทันทีที่พูดจบ ก็มีใครบางคนในสระว่ายน้ำร้องอุทานขึ้นมาอีกครั้ง ในช่วงเวลาต่อมา คนผู้นั้นก็จมลงไปในน้ำทันที พร้อมกับความตื่นตระหนก พยายามแกะมือที่จับข้อเท้าของเขาออก แต่การเตะเท้าในน้ำของเขากลับเตะโดนแค่ฝ่ายของตัวเอง ไม่นาน ในน้ำก็ตกอยู่ในความวุ่นวายพวกหญิงสาวที่อยู่รอบ ๆ โกรธจนแทบจะระเบิดอย่างไรก็ตาม กลับไม่มีใครรู้เลยว่า ซูหรานออกไปจากสระ
กลุ่มชายหญิงที่ตัวเปียกชุ่มเดินไปทางเย่ถิงเซิน ในขณะที่กำลังจะขอโทษ กลับถูกเย่ถิงเซินหยุดเอาไว้“ไม่จำเป็น”น้ำเสียงของเย่ถิงเซินฟังดูเย็นชาตอนแรกคนเหล่านั้นคิดว่าเย่ถิงเซินคงจะเห็นแก่หน้าของคุณลุงซ่ง ถึงได้ไม่ต้องการให้พวกเขาขอโทษ ขณะที่กำลังได้ใจอยู่นั่นเอง ไม่นานเสียงของเย่ถิงเซินก็พูดขึ้นว่า “คนที่พวกเขาควรขอโทษไม่ใช่ผม แต่เป็นเธอ”เย่ถิงเซินแทบไม่หันไปมองคนเหล่านี้ด้วยซ้ำเขากวาดสายตาไปทางซ่งเหลียน สุดท้ายจึงกลับมามองที่ซูหราน“เธอเหรอ?” ใบหน้าของหญิงสาวเหล่านั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจก็แค่ผู้หญิงที่คุณชายใหญ่เย่พามาด้วย จะแบกรับคำขอโทษจากพวกเธอไหวได้ยังไง?ซ่งเหลียนเองก็เหลือบมองไปทางซูหราน แต่เขาก็ไม่ได้แสดงเจตนาอยากจะพูดแต่อย่างใดมีความรู้สึกเย็นชาในแววตาของซูหราน ทันใดนั้น เธอก็ดึงความสนใจของเย่ถิงเซิน “พี่คะ ฉันหนาว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”หลังพูดจบ ซูหรานก็หมุนตัวกลับ เธอที่เพิ่งจะก้าวเท้าออกไป เย่ถิงเซินก็รีบก้าวตามไปทันที ในขณะเดียวกันนั้นเอง ซ่งฉีก็เดินตามซูหรานไปด้วย“ผมก็จะไปกับคุณด้วย......”“ผมจะไปส่งคุณเอง”พวกเขาทั้งสองแทบจะ
ซูหรานกลับไปที่วิลล่าตระกูลเย่พวกเขาออกมาจากงานเต้นรำก่อนเวลา ในตอนที่กลับมาถึงวิลล่าตระกูลเย่ คุณท่านเย่เองก็ยังไม่ถึงเวลาพักผ่อน เมื่อเห็นว่าซูหรานที่ถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวกำลังเดินเข้ามา พร้อมกับเสื้อสูทของเย่ถิงเซินที่พาดอยู่บนตัว แถมผมก็เต็มไปด้วยน้ำอีก คุณท่านเย่จึงทักเธอขึ้นมาในทันที “หรานหราน เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?”ทันทีที่คุณท่านเย่พูดจบ ซูหรานก็จามออกมาทันทีใบหน้าของคุณท่านเย่ดูน่าเกลียดขึ้นกว่าเดิม เขารีบสั่งพ่อบ้านทันที “รีบไปบอกให้ป้าจางเตรียมน้ำอุ่นเร็วเข้า จะได้ให้หรานหรานลงไปแช่ กำจัดพิษไข้”ซูหรานต้องการอาบน้ำอุ่นจริง ๆ นั่นแหละเธอมองไปทางคุณท่านเย่ด้วยความสบายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเธอก็เดินขึ้นชั้นบนกลับห้องไปแต่ใบหน้าของคุณท่านเย่นั้นกลับดูน่าเกลียดมากยิ่งขึ้นสายตาจ้องมองไปทางเย่ถิงเซิน เสียงของคุณท่านเย่ก็ถามขึ้นมาอย่างเย็นชา:“ถ้าฉันจำไม่ผิด วันนี้เป็นงานเลี้ยงเต้นรำฉลองวันเกิดของพี่น้องฝาแฝดตระกูลซ่งสินะ เธอพาหรานหรานไปด้วย แต่พาเธอกลับมาในสภาพนี้เนี่ยนะ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”ดวงตาของเย่ถิงเซินเต็มไปด้วยการตำหนิตนเอง “เป็นผมเ
รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของของฟู่จิ้นหานขณะที่รถกำลังจะขับไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ฟู่จิ้นหานก็พูดขึ้นว่า “หยุดรถ”ฉินฟั่งสะดุ้งนิดหน่อย คิดว่าบาดแผลของเขามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบหยุดรถ พร้อมกับถามออกไปด้วยความกังวลว่า “คุณชายครับ หรือว่าบาดแผล......”“ฉันไม่เป็นไร” ดวงตาของฟู่จิ้นหานยังคงจ้องมองไปที่จุดที่มีแสงสว่างอยู่แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่หน้าผากของเขากลับยังมีเม็ดเหงื่อไหลออกมาไม่หยุดฉินฟั่งมองตามแนวสายตาของเขา และสังเกตเห็นจุดที่มีแสงสว่าง เขาถึงเข้าใจได้ในทันทีว่าไม่ว่ายังไงคุณชายก็จะไม่กลับบ้านแน่นอน เพียงแต่ต้องแน่ใจก่อนว่าคุณผู้หญิงจะอยู่บ้านรึเปล่า“ไปเถอะ!” ฟู่จิ้นหานกังวลว่าจะยังมีคนติดตามเขาอยู่ จึงไม่กล้าจอดรถอยู่ที่นี่นานเกินไปฉินฟั่งเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร จึงรับคำสั่ง และขับรถออกไปทันที......ณ โรงแรมไห่เฉิง เย่ซือเหยียนรีบลงจากรถเดิมทีเธออยู่ในโรงพยาบาล แต่ทันทีที่รู้ว่าฟู่จิ้นหานแอบจากไปเงียบ ๆ เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาจะต้องกลับไปหาซูหรานเธอโทรกลับไปที่วิลล่าตระกูลเย่ และถามถึงที่อยู่ของซูหราน“เธอน่าจะนอนไปแล้วค่ะ วันนี้คุณหนูหรานหรานตกน้ำ เธ
แก้มของซูหรานแดงยิ่งกว่าเดิม เธอตกใจอย่างเห็นได้ชัดแต่หลังจากนั้น เธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา “สามีงั้นเหรอ? สามีอะไรกัน?”ซูหรานมองดูโทรศัพท์ แต่สายตาของเธอก็ยังคงพร่ามัวเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัดเจน ความเหนื่อยล้าทางร่างกายก็มาเยือน ซูหรานทิ้งตัวลงบนโซฟา เธอค่อย ๆ ปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอการเชื่อมต่อของโทรศัพท์ยังคงดำเนินต่อไปภายในโรงแรม สีหน้าของฟู่จิ้นหานดูเคร่งขรึม“ซูหราน?” เขาพยายามเรียกเธออยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากซูหรานผู้หญิงคนนี้คงเมามากจนเผลอหลับไปแล้วแน่ ๆ!ด้วยความกังวลว่าเธอไม่มีใครดูแล สุดท้ายฟู่จิ้นหายจึงยอมทนพิษบาดแผล แล้วโทรหาฉินฟั่ง“คุณชายครับ?” ฉินฟั่งเดินเข้ามาในห้องนอน และเห็นร่ายกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของฟู่จิ้นหาน จากนั้นก็ได้ยินเสียงคำสั่งจากเขาทันที “เอาชุดของบอดี้การ์ดมาให้ฉันหน่อย”ฉินฟั่ง “......”หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ฉินฟั่งก็ถามขึ้นทันที “คุณชาย คุณจะเอาชุดบอดี้การ์ดไปทำไมครับ?”“ฉันให้นายเอามาก็เอาเถอะ เร็วเข้า พูดไร้สาระมากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร?” ฟู่จิ้นหานเอาแต่คิดถึงเรื่องที่ซูหรานเมาแต่กลับไม่มีคนดูแล เขาแทบจะอยากไปอยู่ข้าง
ภายในกระจก ใบหน้าของเขาดูขาวซีด และริมฝีปากก็ซีดด้วยเช่นกันแต่บนริมฝีปาก กลับมีร่องรอยที่ชัดเจนมากปรากฏอยู่ฟู่จิ้นหานนึกถึงการกัดของซูหรานเมื่อคืนนี้ และสังเกตเห็นว่าดวงตาของจี้เยี่ยนโจวเริ่มขี้เล่นมากขึ้นเรื่อย ๆ“มองอะไรอยู่ได้!” ฟู่จิ้นหานโยนกระจกกลับไปอย่างเย็นชาตาที่ว่องไวของจีเหยียนโจวจึงรับมันได้อย่ารวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ “คุณชายสาม คุณได้รับบาดเจ็บมา แต่กลับไม่รู้จัดหักห้ามใจหน่อยเลยนะ!"“ไสหัวออกไป!” ฟู่จิ้นหานหลับตาลง แล้วออกคำสั่งไล่แขกทันทีเขารู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ถ้าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อคืนเขาก็อาจจะทำมากกว่าจูบก็ได้เขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าซูหรานจี้เยี่ยนโจวหัวเราะเยาะ ขณะที่เขากำลังหันหลังจะจากไป ฟู่จิ้นหานก็หยุดเขาเอาไว้ก่อน “เยี่ยนโจว......”“......” จี้เยี่ยนโจวหันกลับมา “คุณชายสาม มีอะไรจะรับสั่งเหรอครับ?”“ช่วยฉันดูแลซูหรานที” ฟู่จิ้นหานมองตรงเข้าไปในดวงตาของจี้เยี่ยนโจว แล้วพูดด้วยท่าทีที่ดูเคร่งขรึม:“ยังมีคนสะกดรอยตามฉันอยู่ ช่วงนี้ฉันไม่สะดวกที่จะออกไปพบหน้าซูหราน”หากทางฝั่งจิงเฉิงรู้ว่าซูหรานคือจุดอ่อนของเขา
แม้ว่าเสียงจะเบา แต่ซูหรานก็ยังได้ยิน“คุณพูดว่า หลินเยว่เยว่......” ซูหรานจำได้ว่า เมื่อวานในงานเลี้ยงเต้นรำ หลินเยว่เยว่เองก็อยู่ด้วยซ่งอวี่หมิงกะพริบตาเบา ๆ เธอเองก็ไม่ได้อยากทรยศต่อหลินเยว่เยว่ แต่พอมาคิดดูแล้ว เธอก็ยังคงพูดออกไปอยู่ดี “เยว่เยว่แค่บอกว่า คุณคือลูกพี่ลูกน้องของเธอ แถมบอกว่าคุณพยายามเข้าหาคุณชายใหญ่เย่อีก......”“งั้นเหรอ?” ซูหรานไม่เชื่อ ว่าคนอย่างหลินเยว่เยว่จะพูดแค่นี้จริง ๆแต่ซูหรานก็ไม่ได้ถามอะไรต่อหลังจากที่ซ่งอวี่หมิงจากไปแล้ว ซูหรานก็ได้รับสายโทรศัพท์อีกสาย จากนั้นเธอจึงหยิบต่างหูที่ออกแบบเองขึ้นมา แล้วออกจากซิงหลานจิวเวลรี่ไป......ตั้งแต่ช่วงเช้า หลินเยว่เยว่ก็รอสายของซ่งอวี่หมิงมาตลอดหลังจากที่เธอได้รู้จักกับคุณหนูตระกูลซ่ง เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสที่จะกลับมาเฉิดฉายได้อีกครั้ง อีกเหตุผลหนึ่งก็เพื่อจะใช้ซ่งอวี่หมิงในการเข้าหาซ่งฉี เมื่อถึงเวลาที่เธอได้แต่งงานกับซ่งฉี นั่นก็เท่ากับว่าซูอินเองก็ต้องไว้หน้าเธอด้วยเช่นกันหลังจากที่รู้ว่าซ่งฉีไปที่สนามยิงปืน หลินเยว่เยว่เองก็ตามไปเช่นกันเมื่อซ่งฉีออกมาจากสนามยิงปืน เธอก็รีบตามเขาไปทันที แล้
ขณะที่ซูหรานกำลังเดินไปหา หลินเยว่เยว่เองก็พยายามมองดูรอบ ๆ แต่เธอก็กลับไม่เห็นเงาของซูหราน“ให้ตายเถอะ! เธอบอกให้ฉันมาที่นี่ ตงลงแล้วเธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกังวลว่าซูหรานจะพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าซ่งฉี เธอก็คงไม่ต้องมาตามนัดแบบนี้แต่หลังจากที่รอไปเพียงแค่สองนาที หลินเยว่เยว่ก็ได้หมดความอดทน“ถ้าอีกหนึ่งนาทียังไม่มา จะมาโทษฉันไม่ได้นะ!” หลินเยว่เยว่จ้องดูเวลาบนโทรศัพท์ของเธอทันทีที่เธอพูดจบ จู่ ๆ เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ:“ฉันมาแล้ว!” ใบหน้าซูหรานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ขณะที่กำลังพูด เธอก็ยกเท้าขึ้นมา แล้วเตะเข้าไปที่ก้นของหลินเยว่เยว่แรง ๆ“อ๊าก......”หลินเยว่เยว่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบสนองเลยด้วยซ้ำด้วยแรงที่เธอมี ก็ทำให้อีกฝ่ายถึงขั้นเดินเซไปด้านหน้าสองสามก้าว จากนั้นเสียงซ่าดังขึ้น พร้อมหลินเยว่เยว่ที่ทำท่ากางแขน ก่อนที่จะตกลงไปในบ่อน้ำพุอธิษฐาน“แค่ก ๆ ๆ ......” หลินเยว่เยว่ตัวเปียกไปหมด แถมยังสำลักน้ำเข้าไปอีก หลังจากลุกขึ้นจากน้ำด้วยความไม่พอใจ เธอก็จ้องซูหรานด้วยความโกรธ “ซูหราน เธอทำบ้าอะไรของเธอ!”“ฉันทำอะไรงั้นเหรอ? งั้นเธอเองก็ลองคิ