แชร์

บทที่ 187 ซูหราน ผมเป็นสามีของคุณไง!

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของของฟู่จิ้นหาน

ขณะที่รถกำลังจะขับไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ฟู่จิ้นหานก็พูดขึ้นว่า “หยุดรถ”

ฉินฟั่งสะดุ้งนิดหน่อย คิดว่าบาดแผลของเขามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบหยุดรถ พร้อมกับถามออกไปด้วยความกังวลว่า “คุณชายครับ หรือว่าบาดแผล......”

“ฉันไม่เป็นไร” ดวงตาของฟู่จิ้นหานยังคงจ้องมองไปที่จุดที่มีแสงสว่างอยู่

แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่หน้าผากของเขากลับยังมีเม็ดเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด

ฉินฟั่งมองตามแนวสายตาของเขา และสังเกตเห็นจุดที่มีแสงสว่าง เขาถึงเข้าใจได้ในทันทีว่าไม่ว่ายังไงคุณชายก็จะไม่กลับบ้านแน่นอน เพียงแต่ต้องแน่ใจก่อนว่าคุณผู้หญิงจะอยู่บ้านรึเปล่า

“ไปเถอะ!” ฟู่จิ้นหานกังวลว่าจะยังมีคนติดตามเขาอยู่ จึงไม่กล้าจอดรถอยู่ที่นี่นานเกินไป

ฉินฟั่งเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร จึงรับคำสั่ง และขับรถออกไปทันที

......

ณ โรงแรมไห่เฉิง เย่ซือเหยียนรีบลงจากรถ

เดิมทีเธออยู่ในโรงพยาบาล แต่ทันทีที่รู้ว่าฟู่จิ้นหานแอบจากไปเงียบ ๆ เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาจะต้องกลับไปหาซูหราน

เธอโทรกลับไปที่วิลล่าตระกูลเย่ และถามถึงที่อยู่ของซูหราน

“เธอน่าจะนอนไปแล้วค่ะ วันนี้คุณหนูหรานหรานตกน้ำ เธ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status