บททั้งหมดของ มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: บทที่ 431 - บทที่ 440

โม่จุนไม่คาดคิดว่าเวลานี้จะได้ยินนางพูดนึกถึงฮั้วอวิ๋นเทียน เมื่อครู่ที่อารมณ์ดีก็หม่นหมองเป็นเมฆดำในทันควัน"จนป่านนี้แล้ว เจ้ายังนึกถึงฮั้วอวิ๋นเทียนอีก?" น้ำเสียงของโม่จุนเย็นเยือกราวกับในนรกลึกขุมที่เก้าขณะเดียวกัน มู่เทียนซิงก็พูดขึ้นมา : "ซีเอ๋อร์ เจ้าสำนักฮั้วไม่เลวเลยจริงๆ เขาพอได้ยินว่าเจ้าบาดเจ็บก็รีบมาเป็นคนแรก แล้วก็ยังเอาเห็ดหลินจือเก้าโคจรให้เจ้าด้วย นั่นเป็นของดีเชียวล่ะ ยังบอกด้วยว่าจะช่วยเจ้ารวบรวมยาบำรุงผิวจากทั้ง 6 แคว้นมาให้ คงไม่อยากให้เจ้ามีรอยแผลเป็น เขาใจดีจริงๆ"คำพูดของมู่เทียนซิงกับตำพูดของโม่จุนแทบจะพูดขึ้นมาพร้อมกัน มู่จิ่วซีชะงักไป นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นางหลับไปนานแค่ไหน ทำไมเหมือนกับมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นอย่างใดอย่างนั้น?"ท่านพี่ฮั้วได้มาหาแล้ว?" มู่จิ่วซีตกใจและหันไปมองท่านพ่อของนางเอง"ใช่ ฮั้วอวิ๋นเทียนกับเย่อู่เหิงมาเยี่ยมเจ้าแล้ว แล้วก็ยังมีใต้เท้าโจวเหยาด้วย" มู่เทียนซิงกล่าวจากนั้นก็กล่าวอย่างโมโหกับโม่จุน "ท่านผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าหมายความว่ายังไง ฮั้วอวิ๋นเทียนดีกับซีเอ๋อร์คงจะไม่ได้เดือดร้อนเจ้าหรอกใช่ไหม ยังไงก็ดีกว่าเจ้าที่เรียกซีเอ๋

มู่จิ่วซีขมวดคิ้วกล่าว: "โม่จุนไม่กลับมาเพราะเรื่องนี้? เขาไม่ได้ไปบอกให้ท่านพี่ฮั้วมาหาหรอกเหรอ? ทำไมไม่เห็นมาเลย? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"เย่ฮานส่ายหัวและกล่าว : "ไม่หรอก ก็แค่ยุ่งมาก คุณหนูใหญ่ ท่านอย่ากังวลไปนักเลย ท่านบาดเจ็บขนาดนี้ ท่านจะลงมือทำเองทุกเรื่องเลยหรือไง?""ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ เย่ฮาน เตรียมม้า!" มู่จิ่วซีรีบกล่าวขึ้นมา "พวกเราจะไปที่ยุ้งฉางประตูตอนเหนือ หากเดาไม่ผิด โม่จุนคงจะพาท่านพี่ฮั้วไปตามหาฉินอวี่เยียนแล้ว"เย่ฮานเบิกตากว้างพร้อมกับกล่าว : "คุณหนูใหญ่ ท่าน ท่านจะขี่ม้างั้นรึขอรับ?""เร็วเข้า! งงอะไรอยู่อีก!" มู่จิ่วซีด้วยเสียงดังแหลมอย่างโมโหเย่ฮานตกใจจนตัวสั่น เขาอยากจะขอร้อง แต่ถูกมู่จิ่วซีทำท่าง้างมือขึ้นจะตีเขา เขาก็กลัวจนวิ่งออกไปแพทย์หลวงอู๋และแพทย์หลวงหวังก็เข้ามาโน้มน้าว แต่มู่จิ่วซีฟังซะที่ไหน อันที่จริงนางรู้ว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่คนที่เป็นห่วงนางแค่ตกใจกับสภาพบาดแผลภายนอกก็เท่านั้นหลังจากพักผ่อนปรับสภาพไปหนึ่งวัน นางก็สมบูรณ์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ กำลังภายในเฟิงเหยียนหยูเฟยทำให้บาดแผลของนางฟื้นฟูเร็วมากเป็นพิเศษ ดีกว่าแต่ก่อนขึ้นเ

มู่จิ่วซีนั่งบนโต๊ะม้าหินอย่างรู้สึกเสียใจ โม่จุนเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าซีดขาวของนางพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้อย่างเป็นธรรมชาติมู่จิ่วซีไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็หันไปกล่าวกับฮั้วอวิ๋นเทียน : "ท่านพี่ฮั้ว งั้นเจ้าเชื่อคำพูดของข้าไหม?"ฮั้วอวิ๋นเทียนพยักหน้า : "ถ้าคนอื่นข้าอาจจะไม่เชื่อ แต่หากเจ้าพูด ข้าก็เชื่อ เพราะว่าเจ้าจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาหลอกข้า""อีกอย่างข้าพอฟังโม่จุนพูดเสร็จก็พบว่าอาจื่อไม่อยู่แล้ว ข้ารู้ว่าจะต้องเป็นเรื่องจริง เป็นางที่ทำร้ายเยียนเอ๋อร์ นางจะไปมีหน้าเจอข้าได้อย่างไร"ฮั้วอวิ๋นเทียนสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นปวดร้าว ไม่เคยคาดคิดว่าเยียนเอ๋อร์ยังไม่ตาย และยังเป็นน้องสาวแท้ๆ ที่ทำร้ายที่น่าโมโหสุดก็คือเขาถูกอาจื่อหลอกมานานขนาดนี้แต่กลับไม่รู้ตัวเลยดังนั้นการที่อาจื่อก็คงมีวรยุทธสูง ส่วนคนลอบยิงสังหารมู่จิ่วซีจะเป็นอาจื่อก็คงจะเป็นไปได้เขาเองโง่มากจริงๆมู่จิ่วซีรีบกล่าว : "ในเมื่อพวกเขาไม่ได้สังหารพี่เยียนเอ๋อร์ แสดงว่าพี่เยียนเอ๋อร์ตอนนี้คงจะไม่เป็นอะไร เจ้าวางใจเถอะ พวกเราจะต้องหาพี่เยียนเอ๋อร์พบ"ฮั้วอวิ๋นเทียนก็รีบกล่าว : "ไปกันเถอะ ข้าจะกลับไป

มุมปากของโม่จุนกระตุก แขนรัดแน่นขึ้นทันใด : "เจ้าอย่าขยับ ระวังตกม้า" เขาจะต้องดึงกุมบังเหียนทั้งสองมือมู่จิ่วซีไม่กล้าขยับ ทำตัวแข็งทื่ออย่างกับศพ สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดเข้าใกล้แนบชิดได้อย่างชัดเจน"โม่จุน ในใจของเจ้าเองก็เสียใจมากใช่ไหม เจ้าจะพูดออกมาก็ได้ แค่อย่าทำเรื่องให้ต้องตกใจก็พอ ข้ายังเป็นผู้ป่วย คงทนรับเรื่องหวาดเสียวไม่ไหว" มู่จิ่วซีหัวเราะเฮฮาอย่างขมขื่นโม่จุนสีหน้าดำทะมึนและค่อยๆ ปล่อยนางออกพร้อมกับพูดอย่างแข็งกร้าว : "มู่จิ่วซี เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงแล้ว""เหอะ ไปเอาคำพูดมาจากไหน ถ้าข้าไม่ใช่ผู้หญิงแล้วจะให้เป็นอะไร รูปร่างของข้าข้างหน้าเด้งข้างหลังงอน ออกจะดีขนาดนี้" มู่จิ่วซีหยุดเว้นชั่วครู่ นางพอใจกับรูปร่างนี้ของตนเองมาก "โม่จุน เจ้ามันผู้ชายซื่อบื้อ!"โม่จุนทันใดนั้นก็นึกถึงผิวขาวดุจหิมะของนางเมื่อคืนนั้นในห้อง ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็ลุกโชนขึ้นมา"แค่กๆ ผู้ชายซื่อบื้อหมายความว่ายังไง" โม่จุนรีบเบี่ยงความสนใจ เขารู้สึกว่ามู่จิ่วซีในอ้อมอกเหมือนกับเผือกร้อนทำให้เลือดลมของเขาเดือดพล่านขึ้นมาทั่วตัว"ก็คือไม่รู้จักเอาใจผู้หญิง แม้เจ้าอาจไม่ต้องลำบากใจว่าจะหาผู้หญิงไม่ได

เสียงของมู่จิ่วซีก็ดังขึ้นมา : "ต่อให้ข้าบ้าผู้ชายก็ไม่ได้บ้าเจ้า!"โม่จุนชะงัก จากนั้นมือทั้งสองข้างก็กำแน่น โกรธจนเขาสั่นไปทั้งตัวในใจตะโกนอย่างโกรดเกรี้ยว : ข้าไม่สนหรอก!ดวงตาสีฟ้ามีแต่แค่ในปีศาจ สวยอะไร ผู้หญิงคนนี้ตาบอด! นางบ้าผู้ชาย!เหล่าองครักษ์ตรงประตูของสถาบันแพทย์หลวงและเด็กปรุงเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ล้วนต่างมองหน้ากัน สองคนนี้ทำไมถึงทะเลาะกันอีกแล้ว?ท่านผู้สำเร็จราชการแทนนะท่านผู้สำเร็จราชการแทน ตอนนั้นท่านถอนหมั้นเพื่ออะไร!ทำเอากลุ่มคนกินแตงที่ส่งกำลังใจให้พวกเขาได้สมหวังกันต้องใจแตกสลาย (กลุ่มคนกินแตง หมายถึง กลุ่มคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เสพดราม่า)ค่ำคืนผ่านไปเงียบสงัด เช้าวันรุ่งขึ้นได้มาถึง แสงอรุณแรกได้กระทบส่องมายังบานหน้าต่างห้องของมู่จิ่วซี นางค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อคืนนางหลับลึกและสบายอย่างมาก อาจเกิดจากบาดแผลจำนวนมาก แต่ตอนนี้สติการรับรู้ของนางฟื้นตัวแล้ว ตรงจมูกมีกลิ่นหอมของยาหลายชนิด ท้องของนางรู้สึกหิวขึ้นมา"คุณหนูใหญ่" เย่ฮานเห็นมู่จิ่วซีแต่งตัวเรียบร้อยออกมารีบเข้าไปต้อนรับ "เย่อู๋เหิงใต้เท้าเย่มาถึงแล้วขอรับ""อู่เหิงมาถึงแล้วเหรอ? เช้าขนาด