บทที่ 439

เสียงของมู่จิ่วซีก็ดังขึ้นมา : "ต่อให้ข้าบ้าผู้ชายก็ไม่ได้บ้าเจ้า!"

โม่จุนชะงัก จากนั้นมือทั้งสองข้างก็กำแน่น โกรธจนเขาสั่นไปทั้งตัว

ในใจตะโกนอย่างโกรดเกรี้ยว : ข้าไม่สนหรอก!

ดวงตาสีฟ้ามีแต่แค่ในปีศาจ สวยอะไร ผู้หญิงคนนี้ตาบอด! นางบ้าผู้ชาย!

เหล่าองครักษ์ตรงประตูของสถาบันแพทย์หลวงและเด็กปรุงเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ล้วนต่างมองหน้ากัน สองคนนี้ทำไมถึงทะเลาะกันอีกแล้ว?

ท่านผู้สำเร็จราชการแทนนะท่านผู้สำเร็จราชการแทน ตอนนั้นท่านถอนหมั้นเพื่ออะไร!

ทำเอากลุ่มคนกินแตงที่ส่งกำลังใจให้พวกเขาได้สมหวังกันต้องใจแตกสลาย (กลุ่มคนกินแตง หมายถึง กลุ่มคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เสพดราม่า)

ค่ำคืนผ่านไปเงียบสงัด เช้าวันรุ่งขึ้นได้มาถึง แสงอรุณแรกได้กระทบส่องมายังบานหน้าต่างห้องของมู่จิ่วซี นางค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา

เมื่อคืนนางหลับลึกและสบายอย่างมาก อาจเกิดจากบาดแผลจำนวนมาก แต่ตอนนี้สติการรับรู้ของนางฟื้นตัวแล้ว ตรงจมูกมีกลิ่นหอมของยาหลายชนิด ท้องของนางรู้สึกหิวขึ้นมา

"คุณหนูใหญ่" เย่ฮานเห็นมู่จิ่วซีแต่งตัวเรียบร้อยออกมารีบเข้าไปต้อนรับ "เย่อู๋เหิงใต้เท้าเย่มาถึงแล้วขอรับ"

"อู่เหิงมาถึงแล้วเหรอ? เช้าขนาด