Share
บทที่ 446
Related chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 447
ไม่นานนัก เย่ฮานและชิงเฟิงก็กลับมา ทั้งสองสีหน้าไม่ค่อยดีนัก"คุณหนูใหญ่ เจินเป่าจายกล่าวว่าไม่ใช่พวกเขาเป็นคนส่ง แต่ว่ามีคนบังคับพวกเขาให้ส่งมา ยังบอกอีกว่าคุณหนูใหญ่จะต้องส่งคนมาที่เจินเป่าจาย ก็เลยทิ้งจดหมายไว้ให้คุณหนูใหญ่ฉบับหนึ่งขอรับ"เย่ฮานขณะพูดก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อมู่จิ่วซีรับมาอ่าน เห็นว่าซองจดหมายนั้นสวยมาก คงเป็นคนพิถีพิถันภายในเป็นกระดาษคุณภาพดีแผ่นหนึ่ง พอเปิดออกด้านบนเขียนอักษรไว้หนึ่งบรรทัด"ชื่นชมคุณหนูใหญ่มู่มานานแล้ว หวังว่าจะได้มีวาสนาพบกัน พรุ่งนี้ตอนกลางวันที่หอชมจันทร์ จะรอจนกว่าจะเจอ""ไม่พบเบาะแสร่องรอยอื่นเลยเหรอ?" มู่จิ่วซีเห็นว่าไม่ได้ลงชื่อไว้เลยขมวดคิ้วถามทั้ง 2 คนชิงเฟิงก็กล่าว : "ข้าน้อยถามเถ้าแก่ถึงรูปพรรณคนส่งของขวัญและจดหมายแล้ว บอกว่าเป็นชายคนหนึ่งหน้าตาไม่เลว แต่ดูไม่คล้ายคนแคว้นเกาอวิ๋นขอรับ"มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว จากนั้นก็พยักหน้าและกล่าว : "พรุ่งนี้พวกเจ้ารวมถึงหลิวฮั่วกับเหอเฟิงตามข้าไปด้วยกัน"เย่ฮานและชิงเฟิงรับคำสั่งและไปที่กรมพระราชวังนครบาลรับหลิวฮั่วและเหอเฟิง เหอเฟิงฟื้นฟูกลับมาจากวังวนของการทรมานและอยากมาอยู่ข้าง
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 448
"ใช่ขอรับ ฉีเล่อฉี่กลายเป็นใบ้ ล่อให้คุณชายหม่าที่เป็นมกุฎราชกุมารแคว้นเป่ยจิ้นออกมา แต่พวกเราก็ได้ทราบเรื่องนี้นานแล้ว ดังนั้นจึงเป็นโอกาสที่จะได้ชดเชย...""ไม่ต้องยึดร้านทั้งหมดที่ฉีเล่อฉี่ที่เป็นเจ้าของ ให้นางหลังจากนี้ดูแลฟื้นฟูร่างกายในจวนฉีให้ดี อย่าโผล่หัวเสนอหน้าออกมาสร้างปัญหา" มู่จิ่วซีไว้หน้าฉีหู่ซาน"แล้วคุณหนูฉีคนสามล่ะขอรับ นางเองยังถูกขังอยู่ในกระทรวงราชทัณฑ์" โจวเหยากล่าว"กระทรวงราชทัณฑ์ไม่ใช่ว่าเป็นถิ่นของใต้เท้าฉีหรอกเหรอ? ทารุณนางหน่อยไม่ได้เลยหรือไง? ขังไม่กี่วันก็น้อยใจแล้ว?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห บังอาจกล้าเอายาเบื่อหนูมาวางยานาง จะดูถูกนางไปแล้ว ก็ยังดีที่ใช้กระเรียนแดง (กระเรียนแดง คือ ชื่อของยาพิษ)"ไม่ใช่ขอรับ ข้าได้ตั้งใจไปหา ใต้เท้าฉีกลัวว่าคุณหนูจะโมโห ก็เลยโบยแส้คุณหนูฉีคนสามไปห้าที เนื้อแตกเลือดซิบ ข้าได้เห็นเองกับตา จากนั้นคุณหนูฉีคนสามก็เหมือนจะคลุ้มคลั่งเล็กน้อย คงจะได้รับผลกระทบจากการถูกโบย""จริงหรือ?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้วมองโจวเหยาโจวเหยาสีหน้าตึงเครียดทันทีและกล่าว : "ข้าไม่อาจกล้าหลอกคุณหนูใหญ่มู่หลอก นางน่าสังเวชจริงๆ""ใต้เท้าโจว เจ้ากับ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 449
มู่จิ่วซีขณะฟังก็ขมวดคิ้วเบาๆ ในใจก็คิดว่าโม่จุนครั้งนี้คงจะกระทบจิตใจอย่างมาก ถึงแม้ปากจะบอกว่ารับได้ แต่ว่าพอเกิดขึ้นจริงๆ นึกถึงเสด็จพี่ของตนเองทรยศก่อกบฏอย่างไม่ขาดสาย นั่นเท่ากับว่าต้องการจะปลงพระชนม์พระพันปีหลวงและฝ่าบาท รวมถึงสังหารเสด็จน้องอย่างเขาทำไมพวกเขาถึงอยู่อย่างสงบไม่ได้ ใช้ชีวิตดื่มด่ำกับเกียรติยศความมั่งคั่งร่ำรวยสิ ทำไมต้องเดินมาถึงจุดๆ นี้ด้วย ทำให้เขาต้องเผชิญความลำบากรอบด้าน ทำให้เขาเจ็บปวดจนใจแทบขาดคราวก่อนตั้งตัดขาของท่านอ๋องสาม คราวนี้ก็มาเป็นท่านอ๋องสี่ นี่มันเรื่องโศกนาฏกรรมที่สุดของครอบครัว"เขาตอนนี้อยู่ไหน?" มู่จิ่วซีถาม"คงจะอยู่ที่จวนท่านอ๋องสี่ขอรับ เห็นว่าพบทางเดินลับภายในซึ่งมีคนใช้งานอยู่เป็นประจำขอรับ" โจวเหยากล่าว"ข้าจะไปดู แล้วก็จะได้บอกให้เขาไปพักผ่อนด้วย"โจวเหยารีบพยักหน้าและยิ้มกล่าว : "ก็มีแค่เจ้าคุณหนูใหญ่มู่เท่านั้นที่พอจะโน้มน้าวท่านผู้สำเร็จราชการแทนได้ ให้เขาได้พักผ่อนเถอะ คณะเจรจาของแคว้นเป่ยจิ้นอีกสองวันก็จะมาถึงแล้ว เขาจะต้องอยู่ในสภาพสมบูรณ์สิ"ในใจของมู่จิ่วซีคือความเหยียดหยาม ให้ตายเถอะ แคว้นเป่ยจิ้นหน้าด้านจริงๆก็เหมือ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 450
"ข้าไม่ใช่ว่าเป็นห่วงเจ้าหรือไง? พอรู้ว่าเจ้าไม่กินไม่ดื่มไม่นอน ข้าก็รีบมาก่อนเป็นอันดับแรก ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก" มู่จิ่วซีพูดออกมาทันที"จริงเหรอ?" ในใจของโม่จุนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง"ถ้าหลอกเจ้าข้ายอมเป็นหมาเลย ไม่เชื่อก็ไปถามใต้เท้าโจวเหยา""เจ้าเป็นห่วงข้าขนาดนี้เลย?" สายตาโม่จุนมองไปที่นางและถาม"โม่จุน อาการขี้ระแวงใจของเจ้าเป็นเอาหนักมาก แน่นอนว่าข้าเป้นห่วงเจ้า ก็เหมือนที่เจ้าเป็นห่วงข้า พวกเราทุกคนต่างล้วนเป็นห่วงเจ้า เจ้าคือคนสำคัญของพวกเราเข้าใจไหม?" มู่จิ่วซีกรอกตาใส่เขา ทำไมถึงได้รู้สึกว่าชายคนนี้เหมือนกับเด็กที่อยากกินลูกอมอย่างใดอย่างนั้น"ข้าหมายถึงเจ้า" โม่จุนเหลือบสายตาเบือนออกไปและพูดออกมาอย่างรู้สึกงอน"แน่นอนว่าข้าเป็นห่วงเจ้า ถ้าเจ้ายังไม่เชื่อ ข้าจะควักหัวใจเอามาให้เจ้าดูเลยเป็นไง?" มู่จิ่วซีเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาและทำท่าเหมือนกับจะถอดเสื้อผ้าโม่จุนทันใดนั้นก็ถูกท่าทางทีเล่นทีจริงของนางหยอกล้อจนเขาไม่อาจคงสีหน้าเย็นชาเอาไว้ได้"ใครอยากจะดูหัวใจของเจ้า ในใจเจ้าซ่อนไว้แต่หนุ่มรูปงามเต็มไปหมด" โม่จุนหยิ่งผยองขึ้นมาทันที"ฮิฮิ จะเป็นไปได้ยังไง ในใจของข้า เจ้า
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 451
โม่จุนยิ้มอย่างเย็นชา : "นิสัยของท่านอ๋องสามมักจะหยิ่งทระนง ส่วนท่านอ๋องสี่เป็นคนสุขุม ทั้งสองมีความแตกต่างกัน อีกอย่างตอนนั้นฝ่าบาทก็ดันมาเสด็จสวรรคตอย่างกระทันหัน ท่านอ๋องสามเลยคิดว่าเป็นโอกาสอันดี แต่ท่านอ๋องสี่คงคิดว่ายังเตรียมการไม่พร้อม"มู่จิ่วซีคิดดูก็ว่าใช่ จากนั้นก็ยิ้มกล่าว : "พวกเขาคงไม่คาดคิดว่าเจ้าจะฉลาดขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะปราบไว้ได้ ท่านอ๋องสี่เลยไม่กล้าลงมือหุนหันพลันแล่น บางทีเดิมเขาอาจไม่คิดจะร่วมมือกับศัตรู แต่เพราะความล้มเหลวของท่านอ๋องสาม เขาคงรู้สึกว่าหากไม่ร่วมมือกับศัตรูคนนอกก็คงไม่มีทางสำเร็จ"โม่จุนพยักหน้ากล่าว: "ก็อาจจะ แต่ว่าซีเอ๋อร์ ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเจ้าจะเปิดโปงแผนการออกมาได้ในพริบตา ทำให้เขาต้องหลบหนีจนหัวซุกหัวซุน ต้องทิ้งทุกอย่างที่เตรียมมาอย่างสูญเปล่า คงจะเกลียดเจ้ามากแน่ๆ""มีคนเกลียดก็หมายถึงว่าข้าโดดเด่นน่ะสิ" มู่จิ่วซีหัวเราะยิ้มแย้มแววตาของโม่จุนแฝงด้วยความอบอุ่นขึ้นมา แม่นางคนนี้เชื่อมันในตัวเองจริงๆ"ใช่แล้ว ข้ายังมีธุระต้องออกไปจัดการ เจ้าทานเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนหน่อย อีกสองวันคณะเจรจาของแคว้นเป่ยจิ้นก็จะมาแล้ว เจ้าจะออกไปเจอคนในสภาพ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 452
มู่จิ่วซีรู้สึกว่าเหมือนกับร้านค้าที่นิยมติดกระแสเลยทันใดนั้นนางก็นึกถึงหอหล่านจวี๋และหอหงซิ่วซึ่งล้วนเป็นธุรกิจของท่านอ๋องสี่ ตอนนี้ไม่ได้ริบยึดเอามา และไม่รู้ว่าใครเป็นคนรับช่วงต่อ นี่คือธุรกิจที่ดีแต่ว่าต่อให้พระพันปีหลวงมอบให้นาง นางก็ไม่กล้าจะรับไว้ กลัวว่าเดี๋ยวจวนมู่จะกลายเป็นอำนาจสูงกลบนาย (อำนาจสูงกลบนาย หมายถึง มีอำนาจมาก มีความสามารถมาก แต่ไม่ประมาณตนจนทำให้กษัตริย์เจ้าแผ่นดินระแวง)มู่จิ่วซีอย่างนางสามารถกำเริบเสิบสาน ทระนงตนได้อย่างอิสระ แต่จวนมู่ไม่อาจทำได้ จวนมู่คือจวนแม่ทัพใหญ่ จำเป็นต้องทำหน้าที่ในฐานะขององคมนตรี หลีกเลี่ยงภัยพิบัติทำลายล้างตระกูลที่จะเข้ามาในสักวันส่วนโม่จุนอันที่จริงก็เหมือนกัน จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมนางถึงบอกว่าให้เอาข้าวของทรัพย์สินของท่านอ๋องสี่ไว้เป็นสมบัติส่วนกลาง โดยไม่ได้มอบเป็นรางวัลให้กับนางหรือว่าโม่จุน ซึ่งล้วนไม่ใช่เรื่องดีคำคืนอันไร้ซุ่มเสียง มู่จิ่วซีกำลังจัดการกับขวดภาชนะของนางทางด้านนั้นในห้องอยู่ตลอด ลู่เอ๋อร์เหนื่อยจนหาวออกมา ไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่ทำอะไรเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าจู่ๆ ก็มีละอองฝนตกลงมา ในฤดูหนาวแบบนี้อุณหภูมิลด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 453
คนเปิดประตูเป็นเด็กรับใช้อายุประมาณ 17-18 ปี หลังจากเขาหลีกทางให้ มู่จิ่วซีก็เห็นชายที่นั่งอยู่ตรงกลางเป็นชายอายุประมาณ 30 ต้นๆ หน้าผากขาวสะอาด ใบหน้าสมส่วนหล่อเหลา จมูกเป็นสันโด่งชัดเจน เผยรูปร่างกำยำของชายชาตรีให้เห็นชัด แต่ริมฝีปากสีม่วงกลับเฉียบบาง เป็นความรู้สึกมีเสน่ห์ที่ดูจะไม่ค่อยเข้ากันชุดคลุมยาวผ้าไหมสีขาวข้าวดูหรูหราและสูงศักดิ์ ในมือถือพัดผ้าไหมหยกขาว กำลังโบกพัดไปตามอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาอันเป็นเอกลักษณ์ให้ความรู้สึกเหมือนผู้ดีมีการศึกษา ที่แท้ก็เป็นชายหนุ่มรูปงามที่น่าดึงดูดผู้คนมากที่สุดก็คือดวงตาของเขาคู่นั้น มู่จิ่วซีไม่คาดคิดว่าดวงตานั้นจะปรากฎให้เห็นสีเขียวเข้มจางๆ เหมือนกับมรกตในคืนมืดมิด เพียงกระพริบตาก็รู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดเล็กน้อยใบหน้านี้สำหรับมู่จิ่วซีถือได้ว่าเป็นใบหน้าของคนแปลกหน้า นางเลิกคิ้วเบาๆ นางไม่รู้จักชายคนนี้ สายตามองไปที่มือของเขา สวยงามมาก ทั้งเรียวยาวและเห็นข้อกระดูกชัด มองไม่ออกว่าว่าเป็นคนชอบลอกหนังมนุษย์ ดูไปแล้วเหมือนคนที่ชอบบรรเลงดีดฉินมากกว่าแต่มู่จิ่วซีรู้ว่าเป็นมือของช่างฝีมือ ปกติทั่วไปแล้วก็จะงดงาม เพราะว่าต้องทะนุถนอม รัก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 454
"ฮาๆๆ! คุณหนูใหญ่มู่ไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ ไม่คาดคิดว่าจะมองออกมากขนาดนี้ ไม่เลวๆ" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างดีใจ "เจ้าเหมาะสมจะเป็นคู่ปรับของข้า""คู่ปรับ? เกรงว่าเจ้าไม่ได้มีสิทธิมาเป็นคู่ปรับคุณหนูใหญ่อย่างข้า คู่ปรับที่ดีนั้นมีค่ามาก ข้าไม่เคยเอาคนชั้นต่ำมาเป็นคู่ปรับ" ประโยคนี้ของมู่จิ่วซีฉีกกระชากใบหน้าของเขาตรงๆจื่ออวิ๋นเฟยสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างที่คาดไว้ เสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชาและกล่าว : "เจ้าบอกว่าข้าชั้นต่ำ?""ถ้าไม่ใช่คนชั้นต่ำแล้วเป็นคนคุณธรรมสูงส่งงั้นเหรอ? เจ้าคิดว่าการลอกหนังหน้าคนทั้งเป็นเป็นเรื่องที่มีความสุขมากหรือไง? คงจะทำให้เจ้ารู้สึกตื่นเต้นสินะ?" มู่จิ่วซีดูถูกคนวิปริตคนนี้จื่ออวิ๋นเฟยทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปและจ้องมู่จิ่วซีอย่างคาดไม่ถึง นางรู้ได้อย่างไรว่าเขาเองตอนทำเรื่องแบบนั้นรู้สึกตื่นเต้น"ดูเหมือนว่าข้าจะเดาถูกสินะ ฮาๆ ไม่คาดคิดว่าหมอเทวดาผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธจักร จะป่วยโรคที่ตัวเองก็ไม่อาจรักษาให้หาย เป็นเรื่องน่าตลกจริงๆ""ข้าป่วย? ป่วยโรคอะไร?" ดวงตาของจื่ออวิ๋นเฟยถลึงออกมา"เจ้าเป็นโรคจิตวิปริต!" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างเย็นชา "คนปกติคนหนึ่งกลับโ
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
