บทที่ 440

"ไม่ ไม่เป็นไร" เย่อู่เหิงปัดป้องจนมือไม้เป็นพัลวัน ขาเดินไม่สะดวกนักจนอีกนิดก็เกือบล้ม ยังดีที่มู่จิ่วซีมือตาไวช่วยพยุงเขาได้ทัน

"เย่ฮาน รีบเรียกแพทย์หลวงอู๋เข้ามาดูอาการที ให้อู่เหิงเปลี่ยนกางเกงด้วย" มู่จิ่วซีรีบตะโกนเรียก

"จิ่วซี ไม่ ไม่ต้องหรอก ข้า ข้าไม่เป็นไร" เย่อู่เหิงหน้าแดงจนอยากจะขุดแผ่นดินเอาหน้ามุด ช่างขายหน้าครั้งใหญ่ต่อหน้าสาธารณะ

แพทย์หลวงอู๋รีบเข้ามา ชายทั้งสองช่วยพยุงเย่อู่เหิงเข้าไปในห้อง

มู่จิ่วซีหันมามองโม่หยวนชิงทำหน้าเหมือนไม่มีความผิด

"ท่านอ๋องหก ข้าก่อนหน้านี้ยังพูดไม่ชัดใช่ไหม?" ความอดทนของมู่จิ่วซีเริ่มหมดลงเพราะผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงฟังไม่เข้าใจ?

หรือว่านางเป็นรักแรกของเขาหรือไง ดันทุรังอยู่แบบนี้จะดีจริงๆ หรอ?

แม้ว่าตอนแรกจะรู้สึกว่าเป็นหน้าเป็นตา มีความงามของชายหนุ่มที่ชื่นชอบ เอาไว้แหย่กระตุ้นผู้ชายชาติหมาอย่างโม่จุน แต่พอหลายครั้งเข้า ก็รู้สึกว่ารำคาญ

"จิ่วซี ข้ารู้ว่าเจ้าเคยบอกว่าข้าตอนนี้ไม่ได้แข็งแกร่งพอ ข้าจะพยายามให้แข็งแกร่งขึ้น จริงๆ นะ ขอเพียงเจ้าเป็นพระชายาหก ข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง" โม่หยวนชิงรีบมองมู่จิ่วซีอย่างอ้อนวอน

พวกคนกินแตงของสถาบัน