บทที่ 438

"ผู้หญิงในตำหนักในไม่มีใครมีความสุขอย่างแท้จริง" โม่จุนกล่าวอย่างเรียบเฉย "หากข้าได้แต่งงาน ก็หวังว่าจะมอบความรักให้พระชายาของข้าเองไปคนเดียวตลอดชีวิต ประคับประคองซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันยันแก่เฒ่า หากทำไม่ได้ งั้นขอไม่แต่งจะดีกว่า"

"นี่มันง่ายมากเลยไม่ใช่หรือไง? จริงอยู่ที่เจ้ารักษาอุดมการณ์ แต่แค่สู่ขอพระชายาคนเดียวก็พอแล้ว" มู่จิ่วซียิ้มกล่าว "หรือว่ามีใครบังคับเจ้าหรือไง"

พอพูดจบมู่จิ่วซีก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง พ่อของนางกับพระพันปีหลวงไม่ใช่ว่าหมั้นหมายบังคับให้โม่จุนแต่งกับนางหรอกเหรอ?

"กระแอ่มๆ" โม่จุนไอ

"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว พูดให้ถูกก็คือเจ้าไม่ได้รักข้า ไม่อยากสู่ขอข้า อยากจะรอสู่ขอหญิงสาวที่เจ้าชอบในอนาคต ข้าเข้าใจแล้ว ถึงอย่างไรเรื่องเศร้าก็ยังไม่เกิด เจ้ายังมีโอกาศ" มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าว

"ข้าไม่มีผู้หญิงที่ชอบ" โม่จุนอธิบายขึ้นมาในทันควัน พอพูดขึ้นมาอรรถรสก็เปลี่ยนไป

"ได้ ข้าก็ไม่ได้บังคับให้เจ้ามาชอบข้า ข้าเคยบอกว่าเจ้าอย่าเสียใจภายหลังก็พอ" ทันใดนั้นในใจของมู่จิ่วซีก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา

ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ มาบอกนางแบบนี้ จะบอกนางว่าอย่าคิดว่าเขาจะชอบนางงั้นเหรอ?

ช่างม