บทที่ 432

"เจ้าคิดไปไหนของเจ้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เยียนเอ๋อร์ของเขายังมีชีวิตอยู่ต่างหาก!" มู่จิ่วซีอยากจะกรอกตาจริงๆ ผู้ชายคนนี้ยังบอกอีกว่าตัวเองไม่ได้หึง หึงจนนางเข็ดฟันแทบจะหลุดออกมาแล้ว

โม่จุนชะงักไปจากนั้นก็กล่าวอย่างตกใจ : "ภรรยาที่ตายไปของฮั้วอวิ๋นเทียน?"

"ใช่ แต่ว่าไม่ใช่ภรรยา พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ยังมีอีกเรื่อง เยียนเอ๋อร์ถูกอาจื่อลอบทำร้าย ทั้งสองเป็นพี่น้องแท้ๆ หึๆ" มู่จิ่วซีเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

โม่จุนมองนางอย่างไม่เชื่อพร้มอกับกล่าว : "เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร? เจ้าไปเจอกับเยียนเอ๋อร์มา?"

"ใช่ ข้าถูกกุมขังอยู่ในห้องอุโมงค์หิน ไม่คาดคิดว่าอุโมงค์หินอีกด้านจะมีคนอยู่ นางบอกข้าว่านางมีชื่อว่าฉินอวี่เยียน บอกข้าว่าหากออกไปได้ ให้ไปบอกฮั้วอวิ๋นเทียนมาช่วยด้วย โม่จุน เจ้าว่าข้าช่วยฮั้วอวิ๋นเทียนขนาดนี้จะได้ประโยชน์อะไรบ้าง?"

มู่จิ่วซีกล่าวอย่างดีใจ ดูไม่เหมือนผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บเลย ราวกับความเจ็บปวดบนร่างกายของนางไม่ได้อยู่บนตัวนางเสียอย่างนั้น

อันที่จริงมู่จิ่วซีอดทนความเจ็บปวดเก่งมาก ราชินีแห่งราตรีอย่างนางบาดเจ็บมาตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยได้หยุด แข็งแกร่งขึ้น