All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 451 - Chapter 460

โม่จุนยิ้มอย่างเย็นชา : "นิสัยของท่านอ๋องสามมักจะหยิ่งทระนง ส่วนท่านอ๋องสี่เป็นคนสุขุม ทั้งสองมีความแตกต่างกัน อีกอย่างตอนนั้นฝ่าบาทก็ดันมาเสด็จสวรรคตอย่างกระทันหัน ท่านอ๋องสามเลยคิดว่าเป็นโอกาสอันดี แต่ท่านอ๋องสี่คงคิดว่ายังเตรียมการไม่พร้อม"มู่จิ่วซีคิดดูก็ว่าใช่ จากนั้นก็ยิ้มกล่าว : "พวกเขาคงไม่คาดคิดว่าเจ้าจะฉลาดขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะปราบไว้ได้ ท่านอ๋องสี่เลยไม่กล้าลงมือหุนหันพลันแล่น บางทีเดิมเขาอาจไม่คิดจะร่วมมือกับศัตรู แต่เพราะความล้มเหลวของท่านอ๋องสาม เขาคงรู้สึกว่าหากไม่ร่วมมือกับศัตรูคนนอกก็คงไม่มีทางสำเร็จ"โม่จุนพยักหน้ากล่าว: "ก็อาจจะ แต่ว่าซีเอ๋อร์ ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเจ้าจะเปิดโปงแผนการออกมาได้ในพริบตา ทำให้เขาต้องหลบหนีจนหัวซุกหัวซุน ต้องทิ้งทุกอย่างที่เตรียมมาอย่างสูญเปล่า คงจะเกลียดเจ้ามากแน่ๆ""มีคนเกลียดก็หมายถึงว่าข้าโดดเด่นน่ะสิ" มู่จิ่วซีหัวเราะยิ้มแย้มแววตาของโม่จุนแฝงด้วยความอบอุ่นขึ้นมา แม่นางคนนี้เชื่อมันในตัวเองจริงๆ"ใช่แล้ว ข้ายังมีธุระต้องออกไปจัดการ เจ้าทานเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนหน่อย อีกสองวันคณะเจรจาของแคว้นเป่ยจิ้นก็จะมาแล้ว เจ้าจะออกไปเจอคนในสภาพ

คนเปิดประตูเป็นเด็กรับใช้อายุประมาณ 17-18 ปี หลังจากเขาหลีกทางให้ มู่จิ่วซีก็เห็นชายที่นั่งอยู่ตรงกลางเป็นชายอายุประมาณ 30 ต้นๆ หน้าผากขาวสะอาด ใบหน้าสมส่วนหล่อเหลา จมูกเป็นสันโด่งชัดเจน เผยรูปร่างกำยำของชายชาตรีให้เห็นชัด แต่ริมฝีปากสีม่วงกลับเฉียบบาง เป็นความรู้สึกมีเสน่ห์ที่ดูจะไม่ค่อยเข้ากันชุดคลุมยาวผ้าไหมสีขาวข้าวดูหรูหราและสูงศักดิ์ ในมือถือพัดผ้าไหมหยกขาว กำลังโบกพัดไปตามอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาอันเป็นเอกลักษณ์ให้ความรู้สึกเหมือนผู้ดีมีการศึกษา ที่แท้ก็เป็นชายหนุ่มรูปงามที่น่าดึงดูดผู้คนมากที่สุดก็คือดวงตาของเขาคู่นั้น มู่จิ่วซีไม่คาดคิดว่าดวงตานั้นจะปรากฎให้เห็นสีเขียวเข้มจางๆ เหมือนกับมรกตในคืนมืดมิด เพียงกระพริบตาก็รู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดเล็กน้อยใบหน้านี้สำหรับมู่จิ่วซีถือได้ว่าเป็นใบหน้าของคนแปลกหน้า นางเลิกคิ้วเบาๆ นางไม่รู้จักชายคนนี้ สายตามองไปที่มือของเขา สวยงามมาก ทั้งเรียวยาวและเห็นข้อกระดูกชัด มองไม่ออกว่าว่าเป็นคนชอบลอกหนังมนุษย์ ดูไปแล้วเหมือนคนที่ชอบบรรเลงดีดฉินมากกว่าแต่มู่จิ่วซีรู้ว่าเป็นมือของช่างฝีมือ ปกติทั่วไปแล้วก็จะงดงาม เพราะว่าต้องทะนุถนอม รัก

จื่ออวิ๋นเฟยตบโต๊ะอย่างแรงและลุกขึ้นมาพร้อมกับยื่นมือชี้นิ้วมาทางมู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห : "มู่จิ่วซี เจ้ามันโอหังไม่รู้จักสัมมาคารวะ!""ข้าไม่ใช่โอหัง ข้าแค่มั่นใจ ถ้าเจ้าไม่เชื่อ พวกเรามาเดิมพันกันก็ได้" มู่จิ่วซียักใหล่ บนใบหน้าประดับด้วยรองยิ้มจางๆ"ได้! เดิมพันก็เดิมพัน! ศาสตร์ศัลยกรรมงั้นเหรอ? ข้าก็อยากจะเห็นว่าศาสตร์ศัลกรรมของเจ้าจะสูงส่งสักแค่ไหน!" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวโมโห"เจ้านั่งลงก่อน เป็นถึงหมอเทวดาของยุทธจักร มีมารยาทหน่อยไม่ได้หรือไง?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าว "การเดิมพันก็ต้องมีของเดิมพัน หากข้าพอใจ แน่นอนว่าข้าจะยอมเดิมพันด้วย""ถ้าไม่พอใจเจ้าก็จะไม่เดิมพันรึไง?" จื่ออวิ๋นเฟยโมโหอีกครั้ง อีกอย่างใครกันแน่ที่ไม่มีมารยาท นางพอเจอหน้าก็หาเรื่องเขา ยังมาบอกว่าเขาไม่มีมารยาท?"ถ้าไม่พอใจทำไมต้องเดิมพัน ตอนนี้คนที่ไมพอใจคือเจ้า ไม่ใช่ข้าปะ?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างไม่พอใจ"เจ้า....ได้ๆๆ ไม่ว่าเจ้าจะเดิมพันด้วยอะไร ข้าก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะแพ้" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างโมโห"เดิมพันด้วยศาสตร์ศัลยกรรม หากข้าฝีมือดีกว่า เจ้าจะต้องดื่มพิษสาบาน ว่าหลังจากนี้จะไม่ทำหน้ากากหนังมนุษย์อะไรอีก" ม

จื่ออวิ๋นเฟยหลังจากคิดอยู่ครู่ก็กล่าวขึ้นมา : "บอกเจ้าก็ได้ ข้าคือคนของแคว้นอู ส่วนศิษย์น้องของข้าเป็นคนแคว้นเป่ยจิ้น ตอนเล็กพวกเราถูกปรมาจารย์รับมาเลี้ยง เจ้าพูดถูกแล้ว ความสัมพันธ์ของข้ากับศิษย์น้องปกติอย่างมาก ตั้งแต่เด็กความสามารถของเขาน้อยกว่าข้าอยู่ระดับหนึ่ง ดังนั้นเลยคิดอยากชนะข้าตลอดเวลา""ต่อมาปรมาจารย์ก่อนจะจากโลกนี้ไปก็ได้มอบคัมภีร์ลับของศาสตร์แพทย์ให้กับข้า ส่วนศิษย์น้องหลังจากเกลียดข้าก็ได้จากไป จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่เจอเขา""ที่แท้ก็เป็นแบบนี้" มู่จิ่วซีถอนหายใจ "ดูเหมือนแต่ละครอบครัวล้วนมีปัญหาที่คนนอกยากจะเข้าใจ แต่ว่าก็ไม่ได้เกี่ยวกับข้า เจ้ามาที่แคว้นเกาอวิ๋นก็เพราะข้า? หรือว่าเพราะจุดประสงค์อื่น?"จื่ออวิ๋นเฟยโกรธจนแก้มป่องออกมา แค่อยากจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่ว่าปากร้ายจริงๆ คำพูดคำจาล้วนสามารถเชือดเฉือนหัวใจของเขา"อันที่จริงข้ามาก็เพราะเจ้า มาเพราะวิธีการเย็บชันสูตรศพของเจ้า ส่วนเรื่องด้านอื่นๆ แม้ว่าเจ้าจะเก่งกาจ แต่ว่าข้าไม่ได้สนใจ"วิธีการเย็บชันสูตรศพหรอ ฮาๆๆ" มู่จิ่วซีไม่คาดคิดว่าฝีมือด้านนี้จะสามารถดึงดูดหมอเทวดายุทธจักรได้ อย่างที่ต้องรู้ว่าทั้งย

"อายุ 26? งั้นเจ้ารีบแก่เกินไปหรือเปล่า?" มู่จิ่วซีตกตะลึงตาค้างมองไปที่จื่ออวิ๋นเฟยแม้ว่ารูปลักษณ์ใบหน้าของจื่ออวิ๋นเฟยจะไม่เลว แต่ว่าดูไปแล้วเหมือนคนอายุ 30 กว่าจริงๆ พร้อมกับกลิ่นอายของชายวัยผู้ใหญ่แต่ว่านิสัยอารมณ์ไม่ได้สุขุมเหมือนชายวัยผู้ใหญ่เลย"ฮาๆๆ" ฮั้วอวิ๋นเทียนหัวเราะกับคำหยอกล้อของมู่จิ่วซี "เขารีบแก่เกินไปจริงๆ""เจ้าไสหัวไปเลย ถ้าไม่ใช่เพราะการทดลองยาของปรมาจารย์ในตอนนั้น เลยทำให้ข้าตอนนี้เลยดูแก่ขึ้นมาบ้าง" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างโมโหเดือดดาลพร้อมกับเอื้อมมือลูบใบหน้าของตนเอง"อย่าโมโหเลย มันไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องจนปัญญาหรือไง? แต่ว่าเจ้าเป็นถึงหมอเทวดา ทำให้ตัวเองอ่อนเยาว์ไม่ได้หรือไง?" มู่จิ่วซีหัวเราะกล่าว "สภาพเจ้าคงถูกพิษในชีพจรแน่นอน ลองถอนพิษและบำรุงร่างกายก็คงจะฟื้นฟูกลับไปอ่อนเยาว์ได้แน่""ถูกพิษ? ปรมาจารย์ไม่มีทางวางยาพิษข้า" จื่ออวิ๋นเฟยชะงักไป จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรได้ ภายในแววตาได้เปลี่ยนไป แต่ที่มากกว่านั้นก็คือความไม่อยากเชื่อ"คงไม่ใช่ศิษย์น้องเจ้าหรอกใช่ไหม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้วเบาๆ พร้อมกับกล่าว"หมอผี? เจ้าเองก็รู้จัก?" ฮั้วอวิ๋นเทียนมองไปที่มู่จิ