บททั้งหมดของ มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: บทที่ 461 - บทที่ 470

หลังจากดวงตาจื่ออวิ๋นเฟยทอประกายก็กล่าวขึ้นมา : "ใช่แล้วล่ะ หากช่วยฉินอวี่เยียนออกมาได้ เจ้าจะสู่ขอนางไหม?"ฮั้วอวิ๋นเทียนชะงักไป คิ้วขมวดเล็กน้อย สายตาหันมองใบหน้างดงามของมู่จิ่วซีครู่หนึ่ง จากนั้นก็หลบสายตาไปหันไปมองจื่ออวิ๋นเฟย"แน่นอน นางตอนนั้นถูกพวกเขาจับไปเพื่อจะช่วยข้า" ฮั้วอวิ๋นเทียนเผยสีหน้าขมขื่นออกมาเล็กน้อย"แต่เรื่องตอนนี้กับที่เจ้าคิดมันต่างออกไป เป็นอาจื่อที่ลอบทำร้ายเยียนเอ๋อร์ ดังนั้นในเรื่องนี้จะมีหรือไม่มีเจ้าก็ล้วนเหมือนกัน" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าว "ทว่าอันที่จริงเยียนเอ๋อร์มีความรู้สึกลึกซึ้งกับเจ้า"ฮั้วอวิ๋นเทียนชะงักไป อันที่จริงก่อนที่เยียนเอ๋อร์จะเสียไป ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางและอาจื่อล้วนไม่ต่างกัน ทั้งสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน เยียนเอ๋อร์ค่อนข้างจะเชื่อฟังกว่าอยู่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจักมักจะยิ้มแย้มให้กับนางมากอยู่บ้างเขารู้ว่าเยียนเอ๋อร์เลื่อมใสเขา ล้วนยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง เมื่อสามปีก่อน หอดาราจันทรากำลังเร่งพัฒนาตามแคว้นต่างๆ งานมือสังหารจำเป็นต้องการยอดฝีมือแข็งแกร่งเข้าร่วมจำนวนมาก อีกทั้งยังต้องสามารถทำภารกิจความยากระดับสูงได้พี่สาวน้องสาวตระกูลฉินม

จื่ออวิ๋นเฟยรีบหันหลังเดินเข้าไปหา มู่จิ่วซีมองไปที่เขาและกล่าว : "ไม่ต้องรีบ""ทำไม จะยอมแพ้เหรอ?" จื่ออวิ๋นเฟยรีบถามขึ้นมา"ยอมแพ้? ข้ามู่จิ่วซีเคยแพ้หรอ? หมอเทวดาจื่อ เจ้าไม่เข้าใจข้าเลยจริงๆ" มู่จิ่วซียิ้มหัวเราะ "ข้าอยากให้เจ้าทวนการเดิมพันของเราอีกครั้ง ตอนนี้มีท่านผู้สำเร็จราชการแทนและท่านพี่ฮั้วเป็นพยาน""ได้ พวกเราสองคนจะเป็นพยานให้พวกเจ้าทั้งสอง หากศาสตร์ศัลยกรรมของนางดีกว่าหน้ากากหนังมนุษย์ของเจ้า จากนี้ไป ข้าจื่ออวิ๋นเฟยจะไม่ทำหน้ากากหนังมนุษย์อีก! หากศาสตร์ศัลยกรรมของนางแย่กว่าหน้ากากหนังมนุษย์ของข้า งั้นนางจะต้องสอนวิธีการเย็บชันสูตรศพให้กับข้าโม่จุนขมวดคิ้วในทันทีและกล่าว : "หน้ากากหนังมนุษย์อะไร?"มู่จิ่วซีหยิบหน้ากากหนังมนุษย์ออกมาจากอ้อมอกและโยนให้โม่จุน : "นี่คือหน้ากากหนังมนุษย์ที่หมอเทวดาจื่อมอบให้ข้า"โม่จุนและฮั้วอวิ๋นเทียนล้วนหันมามองดู"นี่คือหน้าเจ้า?" โม่จุนมองออก"ใช่ เหมือนประมานเจ็ดแปดส่วนได้" มู่จิ่วซีกล่าว "เขาเพิ่งจะลอกหนังหน้าของคนเอาออกมาทำไม่นานมานี้""อะไรนะ?" โม่จุนทันใดนั้นก็หรี่สายตาจ้องจื่ออวิ๋นเฟย "เจ้าฆ่าผู้บริสุทธิ์ในแคว้นเกาอวิ๋น?"

มู่จิ่วซีหลังจากชะงักไปก็ยิ้มกล่าว : "เจ้ามีอะไรต้องโมโห ข้าแต่งวาดออกมาเป็นใบหน้าเจ้าจนเหมือนถึงเก้าส่วน แสดงว่าศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งของเก่งกาจ" ความหมายก็คือวาดออกมาเป็นหน้าของโม่จุนยากมาก"อันที่จริง ต่อให้ข้าทำหน้ากากหนังมนุษย์ออกมา ก็ต้องหาคนใบหน้าไม่ต่างกับท่านผู้สำเร็จราชการแทนมากนักซึ่งค่อนข้างยากอยู่บ้าง ปกติแล้ว หญิงงามหนุ่มหล่อล้วนยากที่จะคัดลอกทำหน้ากากออกมา" จื่ออวิ๋นเฟยพยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง"ยอมแพ้แล้วสินะ" มู่จิ่วซียิ้มขึ้นเบาๆ และกันมองจื่ออวิ๋นเฟยและกล่าว"ยอมแพ้ ยอมแพ้ นี่มันงานละเอียดประณีตเกินไปแล้ว เจ้าช่วยสอนข้าได้ไหม?" จื่ออวิ๋นเฟยเอาแต่วนรอบเย่ฮานไม่ยอมหยุด ทำเอาเย่ฮานขนพองสยองเกล้า"เจ้าจะฝันหวานเกินไปแล้ว" มู่จิ่วซีสบประมาทเขา "บอกข้ามาก่อน คนของแคว้นเกาอวิ๋นที่ซื้อหน้ากากหนังมนุษย์ของเจ้าไปเป็นใคร?""ข้าไม่รู้ว่าคนที่ซื้อไปเป็นใคร คนมาซื้อเป็นเพียงแค่ลูกน้อง แต่ใบหน้าของหน้ากากหนังมนุษย์ที่ข้าทำ พวกเจ้าทุกคนรู้จัก" ขณะพูดก็หันไปมองโม่จุนโม่จุนกล่าวอย่างตกใจ : "หรือว่าจะเป็นข้า ?""ไม่ ไม่ใช่ แต่เป็น เป็น ฮึฮึ เป็นท่านอ๋องสามโม่ส่างอู่" จื่ออวิ๋น

เซียวหลิงเย่ว์สีหน้าหวาดกลัวมาก ซิวเซียงบ่าวรับใช้อีกคนของนางก็รีบกล่าว : "พระชายา ท่านกลับจวนเถอะเพคะ เรื่องคราวนี้เหมือนว่าจะใหญ่มาก""เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ข้าต้องดูให้ได้" เซียวหลิงเย่ว์ถกชายกระโปรงขึ้นและวิ่งไปที่เรือนท่านอ๋องสามถึงอย่างไรหลังจากท่านอ๋องสามถูกปราบกบฏ เขาก็ดูดุร้ายผิดปกติ ทั้งสองแยกเรือนกันตั้งนานแล้ว นางต้องดูแลอู่เอ๋อร์ลูกสาวของนาง เลยขี้เกียจะใส่ใจท่านอ๋องสามที่ลากนางลงเหวพอคิดว่าลิขิตชะตาของตนได้เป็นผู้สูงศักดิ์ร่ำรวยแล้วแท้ๆ เดิมทีก็ควรจะได้แต่งกับท่านผู้สำเร็จราชการแทนและได้เป็นพระชายาของท่านผู้สำเร็จราชการแทน ทว่ากลับได้เป็นพระชายาของท่านอ๋องผู้ก่อกบฎ ในใจของนางก็ยากเกินจะสงบอารมณ์ได้แต่ว่าเรื่องก่อกบฏก็ผ่านไป 3 ปีแล้ว ตอนนี้ยังจะมีเรื่องอะไรอีก?พอเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของโม่จุนและมู่จิ่วซี ราวกับว่าท่านอ๋องสามทำเรื่องชั่วร้ายอะไรอย่างนั้นทว่าขออย่าให้พัวพันมาถึงนางและลูกสาวเลย หากเป็นไปได้ นางก็อยากจะกลับแคว้นซีเย่ว์จริงๆ เสด็จพี่เฟิ่งหล่าวคนหกคงจะรักเอ็นดูนางมากแน่นอนส่วนทางด้านนี้ โม่จุนและมู่จิ่วซีก็บุกเข้าไปภายในเรือนท่านอ๋องสามโม่ส่างอู่

สายตาของมู่จิ่วซีซึ่งล้มลงกับพื้นก็มองไปทางฮั้วอวิ๋นเทียนและตะโกน : "ไปจับอาจื่อ!" ขณะพูด มือของนางก็สกัดจุดชีพจรตรงอกหลายจุดฮั้วอวิ๋นเทียนไม่ได้ตามไป เขาลงมาหามู่จิ่วซีโดยตรงพร้อมกับใบหน้าเกรี้ยวกราด : "ทำไมเจ้าโง่ขนาดนี้ เจ้าอาจตายก็ได้!"ฮั้วอวิ๋นเทียนมองรอยเลือดตรงอกของมู่จิ่วซี ดอกธนูไม่ได้ปักลึก เขารู้สึกหัวใจแทบจะหยุดเต้นทั้งที่หัวธนูก็ไม่ได้แทงเข้าไป"รีบตามไปสิ! ข้าไม่เป็นไร เจ้ารีบไป!" มู่จิ่วซีโกรธจนถลึงตามองเขา จากนั้นก็หันไปยิ้มให้กับท่านอ๋องสี่ที่จมกองเลือดท่านอ๋องสี่หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ สายตาที่มองมู่จิ่วซีได้เปลี่ยนไป ดวงตามีความหวาดกลัวขึ้นมา"เจ้า เจ้ามันนังบ้า" จากนั้นคอก็ล้มพับกับพื้นและหมดสติไป"ท่านพี่ฮั้ว รีบไปสิ ข้ากลัวโม่จุนจะเป็นอันตราย!" มู่จิ่วซีผลักมือของฮั้วอวิ๋นเทียนที่ต้องการจะช่วยพยุงนาง"เขาไม่ได้อ่อนแอ! เจ้าต่างหากเป็นอันตราย!" ฮั้วอวิ๋นเทียนทันใดนั้นรู้สึกว่าไม่มีอะไรสำคัญ เขาไม่อาจมองมู่จิ่วซีในสภาพนี้ได้ หน้าเริ่มถอดสี ริมฝีปากเริ่มซีดขาวเขาอุ้มมู่จิ่วซีขึ้นมา จากนั้นก็ทะยานออกจากจวนอ๋องสาม ทว่าชิงเฟิงก็ได้เข้ามาและรีบออกคำสั่ง "รีบพาท