All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 411 - Chapter 420

มู่จิ่วซีไม่อยากจะมีหูไว้ได้ยิน ขายหน้ามากจริงๆ"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าขออนุญาต" ชายชุดดำเดินมาจับแขนมู่จิ่วซีไพล่ไว้ด้านหลังและมัดเข้าด้วยกัน จากนั้นก็พยุงมู่จิ่วซีไปยังเรือนหลังเซวียนหยวนเชายืนอยู่ในเรือนราวกับว่ากำลังฟังเสียงเคลื่อนไหวโดยรอบ จากนั้นมุมปากเขาก็กระตุกยิ้มขึ้นมาและหันหลังเดินเข้าไปข้างในเขาไม่คาดคิดจริงๆ ว่ามู่จิ่วซีจะกล้ามากขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะมาช่วยท่านอ๋องหกคนเดียวมู่จิ่วซีถูกพวกชายชุดดำผลักเข้าไปในเรือน จากนั้นก็ออกไปทางประตูหลัง ด้านหลังมีทางเดินขรุขระบนภูเขาตัดผ่านเข้าไปในป่ามุ่งตรงไปยังด้านข้างอ้อมไปด้านหลังภูเขาตะวันตกด้านหลังภูเขาตะวันตกเป็นสวน เป็นทางเดินปกติบนภูเขา หลังจากอ้อมเขามาแล้วก็จะเดินได้อย่างสะดวกมากมู่จิ่วซีเดินสะดุดเป็นระยะๆ ข้าวดำก็หล่นออกมาจากในรองเท้า นี่เป็นเครื่องหมายที่นางทำไว้ให้กับโม่จุน"ทำไมพวกเจ้าถึงคิดจะมาภูเขาตะวันตก?" มู่จิ่วซีถามเซวียนหยวนเชายิ้มกล่าว : "สถานที่นี้ไม่ใช่ว่าวิวสวยมากหรอกเหรอ? อีกอย่างต่อให้คนของเจ้ามากกว่า ด้วยความสามารถของข้า การสังหารคนเพื่อฝ่าวงล้อมหลบหนีก็จะสะดวกอย่างมากไม่ใช่หรือไง?"มู่จิ่วซีพยักหน้

อีกอย่างหากถูกค้นเอาไป นางคงจะปวดใจ ถึงอย่างไรนางก็อุตส่าห์ตั้งใจทำขึ้นมาเหมาะกับนางคนเดียวแต่ว่าอวัยวะสำคัญบางส่วนอย่างเช่นหัวใจ นางก็ได้ซ่อนแผ่นเหล็กเอาไว้ ต่อให้ถูกดาบแทงโดน นางก็จจะไม่ตายในทันที นางป้องกันอันตรายไว้ก่อนเผื่อในอนาคต อีกอย่างพวกเขาจะไม่มีทางค้นตรงอวัยวะแถวนั้นมู่จิ่วซีถูกอุ้มลงจากม้า จากนั้นก็ถูกอุ้มเดินไปถนนสักระยะก็ถึงจะเข้าไปยังในบ้านหลังหนึ่ง ไม่นานแสงสว่างก็ส่องตรงหน้า ถุงคลุมหัวของนางถูกถอดออกเซวียนหยวนเชากล่าว : "คุณหนูใหญ่มู่ คงต้องลำบากให้เจ้าพักที่นี่ไปก่อน ไม่นานจะเปลี่ยนไปที่ที่ดีกว่านี้ให้เจ้า"มู่จิ่วซีหันมองไปรอบด้านซึ่งเป็นบ้านไม้ ด้านในไม่มีอะไรเลยสักอย่าง เหมือนกับอยู่ในห้องรับแขกของบ้านคนปกติ"ดื่มชาหน่อยสิ" เซวียนหยวนเชาเห็นคนเอาชาเข้ามาให้ก็เลยพูดกับมู่จิ่วซีมู่จิ่วซีเห็นหน้าของคนที่เอาชาเข้ามาให้ไร้ซึ่งอารมณ์ พอวางชาเสร็จก็ออกไป นางนั่งอยู่บนเก้าอี้และกล่าว : "ขอบใจ"พอพูดจบนางก็ดื่มชาร้อน ทันใดนั้นร่างกายก็เหมือนกับได้ผ่อนคลายขึ้นมามาก"เจ้าพักผ่อนไปก่อน เดี๋ยวข้ารีบไปรีบมา" เซวียนหยวนเชาพูดจบก็เดินออกไป อีกทั้งยังปิดประตู แต่มู่จิ่

ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าเดิมพัน!" เซวียนหยวนเชาในที่สุดก็พูดจุดประสงค์ออกมา"อะไรนะ?" มู่จิ่วซีชะงัก ต่อให้นางคิดจนหัวแทบแตกก็คงจะคาดไม่ถึง "ให้ข้าช่วยเจ้าเดิมพัน?""ใช่!" เซวียนหยวนเชามานั่งอยู่ตรงด้านหน้าของโต๊ะ "เป็นการเดิมพันครั้งเดียว หากชนะ หลังจากนี้ข้าก็จะเป็นจักรพรรดิของแคว้นเป่ยจิ้น หากแพ้ แคว้นเป่ยจิ้นก็จะเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่ ข้าไม่อยากให้พสกนิกรต้องมาเดือดร้อนลำบาก ดังนั้นเลยหวังว่าจะสามารถชนะเดิมพันครั้งนี้""เจ้าเดิมพันกับใคร?" มู่จิ่วซีสนใจขึ้นมาทันที เรื่องราวเลยเถิดจนน่าขำ แต่ทว่ายิ่งรู้สึกตื่นเต้น เซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารคนนี้ต้องการให้นางช่วยเดิมพัน ฮาๆๆ แล้วนางจะได้ประโยชน์อะไร?"เซวียนหยวนห้าวพี่ชายของข้า" เซวียนหยวนเชากล่าว "ข้าตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร แม้ข้าจะสูงศักดิ์เป็นถึงมกุฎราชกุมาร แต่พลังที่แท้จริงของข้าก็ไม่อาจเทียบเสด็จพี่ของข้าได้ เดิมทีหากข้าสามารถคว้าแคว้นเกาอวิ๋นมาได้และช่วยเหลือข้าสักหน่อย บางทีข้าก็อาจไม่จำเป็นต้องเดิมพัน แต่ตอนนี้เจ้าได้ทำลายความหวังข้าไปทั้งหมดแล้ว เจ้าว่าข้าควรจะโกรธเจ้าไหมล่ะ""แค่กๆๆ ดูเหมือนข้าจะเข้าใจขึ้นมาบ

"เจ้าต้องการประลองธนูกับเสด็จพี่ของเจ้าหรอ?" มู่จิ่วซีถาม"คนของแคว้นเป่ยจิ้นล้วนเชี่ยวชาญการยิงธนู แน่นอนการประลองกำลังภายในก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ในฐานะว่าที่จักรพรรดิแคว้นเป่ยจิ้น แน่นอนว่าต้องการความโดดเด่นเป็นเลิศ ต่อให้ตัวเองไม่ดีเลิศพอ คนข้างกายก็จำเป็นต้องโดดเด่นเป็นที่หนึ่งของที่หนึ่ง ดังนั้นข้าจำเป็นต้องการให้เจ้าช่วย" เซวียนหยวนเชาพูดต่อ"ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้า คงโดนฆ่าตายแน่นอนใช่ไหม?" มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าวเซวียนหยวนเชาจ้องไปที่นางและกล่าว : "มู่จิ่วซี อันที่จริงข้าไม่ได้หวังให้เจ้าตาย แต่เจ้าก็รู้ เจ้าไม่ได้อยากเป็นฮองเฮาของข้า อีกทั้งเจ้าก็เป็นคนของแคว้นเกาอวิ๋น ไม่อาจปล่อยให้รอดไปได้ เจ้าคิดว่าถ้าเจ้าไม่มีประโยชน์กับพวกเราแล้ว ข้ายังจะปล่อยให้เจ้ารอดชีวิตมาทำลายแคว้นเป่ยจิ้นงั้นหรือ?""ดูเหมือนถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าประลองเดิมพันคงจะไม่ได้" มู่จิ่วซียิ้มกล่าวอย่างแหยงๆ"หวังว่าคุณหนูใหญ่มู่จะเข้าใจสถานการณ์ ในที่แบบนี้ไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้ ต่อให้ตายก็ไม่มีใครหาเจอ" เซวียนหยวนเชากล่าวอย่างมั่นใจมู่จิ่วซีในใจก็นึกถึงข้าวดำของนางที่โรยไว้ตรงพื้น โม่จุนคงจะหาเจอ แต่ใต้ดินนี้ลึกลับ

มู่จิ่วซีตกใจไม่ใช่น้อยๆ ข้างในนี้ยังมีคนอยู่อีก ก่อนหน้านี้นางไม่ทันได้สังเกตเลยแต่ว่าลมหายใจนี้ดูจะแผ่วเบาเกินไป เหมือนกับว่าไม่ได้อยู่ในห้องอุโมงค์หิน แต่ว่าอยู่อีกด้านหนึ่งของห้องอุโมงค์หินนางรีบเดินไปยังห้องข้างๆ ที่แท้ก็อยู่ตรงเตียงด้านนั้นนางหลับตาลงอีกครั้งและฟัง ตอนแรกไม่ได้ยินเสียง แต่ผ่านไปนานเข้าเสียงลมหายใจนั้นก็ดังขึ้นมา มู่จิ่วซีลืมตาอีกครั้งและมองไปยังด้านในเตียงหินนางรีบใช้มือผลักออกไป ก้อนหินนั้นหนักอย่างมาก เป็นไปไม่ได้จะผลักให้เปิดออก นางเลยเอาหูแนบด้านบนและตั้งใจฟังอย่างเสียงลมหายใจฝั่งตรงข้ามเหมือนจะแรงขึ้นนิดหน่อย แต่นางได้ยินฝั่งตรงข้ามเหมือนกับกำลังบาดเจ็บ เป็นเสียงลมหายใจปกติที่ไม่ได้แผ่วเบางั้นฝั่งตรงข้ามคือตรงไหน? ฝั่งตรงข้ามอีกด้านนั้นเป็นใครมู่จิ่วซีคิดอยู่ครู่ก่อนจะยื่นมือออกไปลองเคาะเสียงลมหายใจอีกด้านหยุดลงในทันที มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าอีกฝั่งได้ยินเสียงของนางไม่นานนักอีกฝั่งก็เคาะมา เสียงค่อนข้างเบา แต่มู่จิ่วซีกลับยิ้ม ดูเหมือนว่าอีกฝั่งจะไม่ใช่ศัตรู ไม่งั้นคงจะมีคนกรูกันเข้ามาหาแล้วมู่จิ่วซีเคาะไปอีก 2 ครั้ง อีกฝั่งก็เคาะ