บทที่ 417

เซวียนหยวนเชาเกือบจะสะดุดคานประตู จากนั้นเขาก็หันมายิ้มอย่างเจิดจรัสและพูดกับมู่จิ่วซี : "รอสักครู่ เดี๋ยวข้าจะให้คนทำอาหารมื้อดึกมาให้"

"ขอบพระทัยองค์มกุฎราชกุมาร บางทีหากข้าอารมณ์ดีก็อาจช่วยเจ้าก็ได้" มู่จิ่วซีพูดเสริมอีกประโยค เพื่อหลีกเลี่ยงจะทำห้เขาโมโหอย่างรุนแรงจนไม่อาจรับมือจัดการได้

เซวียนหยวนเชาเดินออกไปอย่างเร็ว เขาต้องการสูดอากาศอย่างมาก ส่วนมู่จิ่วซีพอเห็นเขากระโดดพรวดออกไป มุมปากของนางก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

ในมือพลิกเข็มเงินออกมาพร้อมกับฝังลงในจุดฝังเข็มต่างๆ บนร่างกายอย่างแรง จากนั้นก็เริ่มโคจรลมปราณเฟิงเหยียนหยูเฟย เพื่อขับเคลื่อนกำลังภายใน

แต่ตอนแรกเห็นได้ชัดว่าไม่เกิดผลลัพธ์อะไร ทว่ามู่จิ่วซีเชื่อมั่นอย่างมากในความมุ่งมั่นของตนเอง หลังจากนางลองพยายามไปมาหลายครั้ง ในที่สุดกำลังภายในก็เริ่มขับเคลื่อน

พอกำลังภายในขับเคลื่อน ความรู้สึกอ่อนล้าทั่วตัวก็เริ่มจางหายไป พละกำลังเริ่มค่อยๆ กลับเข้าสู่ร่างกาย รอยยิ้มตรงมุมปากของมู่จิ่วซีค่อยๆ กว้างขึ้น

แต่ขั้นตอนทั้งหมดไม่ได้รวดเร็วขนาดนั้น การจะใช้กำลังภายในสยบฤทธิ์ของยาทั้งหมดได้ มู่จิ่วซีคาดว่าคงจะต้องใช้เวลาประมาณ 1 ชั