บทที่ 423

ชายชุดดำคนนั้นตวาดอย่างโมโหอย่างที่คาดไว้ : "เป็นไปไม่ได้! ใต้หล้าผืนนี้ นอกจากจื่ออวิ๋นเฟยแล้วก็ไม่มีใครปรุงยาได้เก่งไปกว่าข้าอีก!"

"เหอะๆ กบในกะลา!" มู่จิ่วซียิ้มกล่าว "ต่อให้หมอเทวดาจื่ออวิ๋นเฟยอยู่ต่อหน้าข้า ก็ยังไม่กล้าคุยโวขนาดนี้เลย!"

"อะไรนะ เจ้า เจ้ารู้จักจื่ออวิ๋นเฟย?" ชายชุดดำกล่าวอย่างหวาดกลัว "ทำไมถึง?"

"พอเถอะ!" เซวียนหยวนเชาทันใดนั้นก็กล่าวอย่างโมโหเย็นชา "ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ จะปล่อยให้นางหนีไปไม่ได้"

จากนั้นเซวียนหยวนเชาก็พูดกับมู่จิ่วซี : "มู่จิ่วซี เจ้าหนีไม่รอดหรอก ขอเพียงเจ้าโผล่หัวขึ้นมา เจ้าได้โดนยิงจนเป็นเม่นแน่!"

มู่จิ่วซีเงยหน้ามองด้านบนซึ่งสามารถเห็นท้องฟ้าได้ แม้ว่าฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว แต่ยังมองเห็นดาวอยู่ อีกอย่างลมที่พัดมาทำให้นางรู้สึกถึงความเย็นสบายจนรู้สึกจิตใจผ่อนคลายขึ้นมาก

"พวกเจ้าคิดว่าข้ามาคนเดียวงั้นเหรอ?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าว "บางทีพวกเจ้าอาจถูกล้อมเอาไว้แล้ว"

"มู่จิ่วซี เจ้าคิดจะขู่ใคร! ข้าระมัดระวังตัวอย่างมาก ต่อให้เป็นโม่จุนก็อย่าคิดจะตามมาได้ ไม่ว่าเจ้าวางแผนอะไรไว้ ถ้าไม่เชื่อฟังกลับลงไปดีๆ งั้นก็ตายซะ!" เสียงของเซวียนหยวนเชาแฝ