วิธีการทำแผลของกู้อวิ๋นซีพิเศษมากถึงแม้จะรู้สึกเจ็บเหมือนกัน แต่ความรู้สึกเจ็บดูจะเบากว่าหมอคนอื่นๆ อยู่มากหรือบางทีอาจเป็นเพราะว่า นิ้วเรียวยาวของนางคล่องแคล่วว่องไวมากก็เป็นได้ทุกบาดแผลหลังจากที่ทายาแล้ว นางก็จะกดนวดไปบนจุดบริเวณรอบๆ บาดแผลอย่างเบามืออีกด้วยจวินเย่เสวียนไม่รู้ว่าการที่นางกดนวดเช่นนี้เป็นผลดีกับบาดแผลของเขาอย่างไรแต่มันก็ช่วยให้รู้สึกสบายขึ้นจริงๆดวงตาดำขลับดุจดั่งท้องฟ้ายามราตรีของเขาเริ่มจะเคลิ้มลงน้อยๆไม่ใช่ว่าไม่เจ็บนะ เนื้อหนังแตกขนาดนี้ เป็นใคร ใครก็เจ็บก็เพียงแค่อดทนเอาไว้เท่านั้นอดทนมาครึ่งค่อนคืน ตอนนี้มีนางอยู่ข้างกาย ประสาทสัมผัสบนแผ่นหลัง ยังรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเรียวยาวของนางจากนั้นความเหนื่อยล้าก็ค่อยๆ เริ่มทำให้เขารู้สึกง่วงงุน"องค์ชายสี่" กู้อวิ๋นซีเรียกเสียงเบา"หืม?" ชายหนุ่มปิดตาลงสนิทแล้ว เขาตอบรับกลับมาอย่างงุนงง"ใครกัน...""ไม่อยากตายก็อย่าถาม" น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งกู้อวิ๋นซีถลึงตาใส่เขาไปหนึ่งทีไม่ถามก็ไม่ถาม อะไรนิดหน่อยก็เอาแต่ขู่นาง เพื่อ?แต่ว่า ต่อให้ไม่ถาม ก็พอจะเดาได้คร่าวๆ แล้วทั

ที่กู้อวิ๋นซีพูดว่าให้ฉู่หลีปลดนางความจริงแล้วก็ออกจะดูวู่วามไปหน่อยตอนนั้นที่เผชิญหน้ากับจวินเย่เสวียน นางสิ้นหวังมากจริงๆคำพูดของเขา ทำให้นางกลัวมากๆคนในคืนเข้าหอคือใคร หรือว่า...ไม่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดพวกเขาก็เพียงแค่เหมือนกันมาก นางถึงได้จำพวกเขาผิดเป็นบางครั้งรู้จักกับฉู่หลีมาหนึ่งปี ตอนนั้นเขาบุกเดี่ยวเข้าค่ายศัตรู อาบเลือดสู้ศึกช่วยนางกลับมาได้ความรู้สึกนั้น ไม่ใช่ว่าจะสามารถลืมกันได้ง่ายๆเขามีความจำเป็นอะไรหรือเปล่า?หรือว่าพระสนมหรงไม่อนุญาตให้เขามาพบนาง?ตอนที่กลับไป เซี่ยอันกับพวกคนใช้ก็เก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้วคืนนั้นกู้อวิ๋นซีขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าเศร้าเสียใจอยู่นานแค่ไหน ถึงค่อยผลอยหลับลงไปได้ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ด้านนอกก็ยังคงอึมครึมเช่นเดิมไม่รู้เมื่อไรที่ในห้องนอนของกู้อวิ๋นซี ปรากฎเป็นเงาร่างสีขาวร่างหนึ่งเขาเข้ามาพร้อมกับท้องฟ้ายามราตรี ที่เข้ามาพร้อมกันยังมีกลิ่นไม้จันทน์เข้มๆ อีกด้วยกู้อวิ๋นซีสะดุ้งตื่น ขยี้ดวงตาที่ง่วงงุนก่อนจะถูกเงาร่างนี้ทำให้ตกใจจนต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียง"องค์ชายสี่ ข้าคิดว่าข้าคุยกับท่านไปชัดเจนแล้

กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก หว่างคิ้วสวยขมวดมุ่นเจ็บจะตาย!เหตุใดจู่ๆ เขาจึงเปลี่ยนมาบ้าคลั่งเช่นนี้ได้นางยังพูดไม่ทันจบเลย"อ๊า! เบาหน่อย..."แต่จวินฉู่หลีก็ไม่ได้สนใจหลังจากครอบครองริมฝีปากบางของนางแล้ว เขาก็เริ่มการลุกล้ำดูดกลืนอย่างบ้าคลั่งกู้อวิ๋นซีไม่อาจพูดอะไรได้อีกแม้เพียงนิด ตัวนางถูกเขาจับพลิกให้หันหลัง ก่อนที่ร่างกายร้อนรุ่มของชายหนุ่มจะกดทาบทับตามลงมาอย่างรุนแรงกู้อวิ๋นซีใช้มือจิกฟูกใต้ร่างของนางเอาไว้แน่น กัดริมฝีปากอย่างแรงนางยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะพูด เกี่ยวกับเรื่องขององค์ชายสี่แต่ตอนนี้นาง พูดไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียวแค่อ้าปากก็เป็นเสียงร้องครวญครางที่แม้แต่ตัวนางเองยังต้องรู้สึกอายทำไมเขาถึงชอบร่างกายด้านหลังของนางนักนะ...ผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง ความอบอุ่นอ่อนโยนในดวงตาได้หายไปแล้ว ในดวงตาดำขลับคู่นั้น เหลือเพียงประกายดุร้ายราวกับสัตว์ป่าหากว่านางได้เห็น จะต้องตกใจกับความเย็นชานั้นแน่นอน!การครอบครองอย่างบ้าคลั่งเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น กู้อวิ๋นซีก็รู้สึกแล้วว่า พละกำลังของตัวนางเริ่มจะไม่ไหวความรู้สึกเวียนหัวตาลาย ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นตามการจู่โจมอย่า

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอกมองคันธนูอันเล็กในมือของตัวเอง นางอยากจะด่าออกไปจริงๆใช่ ด่าองค์ชายสี่ที่นางเพิ่งจะคิดว่าตัวเองสามารถรักและเคารพเขาได้คนนั้นนั่นแหละ"น้องสี่!" องค์ชายใหญ่จวินฉีเจิ้ง หรือเจิ้งอ๋อง โอรสของฮองเฮาเขากระโดดลงจากหลังม้า จวินฉีเจิ้งก้าวเท้ายาวๆ มาหยุดตรงหน้าจวินเย่เสวียน "น้องห้าล่ะ?""ฉู่หลีไม่สบาย วันนี้ภรรยาของเขาจะมาช่วยด้วยเป็นตัวแทน"จวินเย่เสวียนดึงคนตัวเล็กที่แอบอยู่ด้านหลังเขา และคาดว่าน่าจะยังคงก่นด่าเขาไม่จบมายืนต่อหน้าจวินฉีเจิ้งกู้อวิ๋นซีรีบเก็บซ่อนสายตาเคียดแค้นในทันที ย่อตัวทำความเคารพจวินฉีเจิ้ง "ยินดีที่ได้พบองค์ชายใหญ่เพคะ""แม่นางหน้าตาใช้ได้เลยหนิ" จวินฉีเจิ้งเพียงแค่มองแว๊บเดียว จากนั้นก็ไม่ได้สนใจนางอีกเขามองไปที่จวินเย่เสวียน "ได้ยินว่าไม่นานนี้ เจ้าออกนอกเมืองไปปราบกบฎนับร้อย ตอนนี้เกรงว่ากบฎพวกนี้จะลอบเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ช่วงนี้น้องสี่เจ้าระวังตัวหน่อยก็ดีนะ"จวินเย่เสวียนพูดเสียงราบเรียบ "ขอบพระทัยพี่ใหญ่ที่เป็นห่วง ข้าจะระวังให้มาก""เช่นนั้นก็ดี" เมื่อจวินฉีเจิ้งเห็นว่าบรรดาอ๋องทั้งหลายมากันแล้ว ก็บอกลาจวินเย่เ

เดิมทีเหล่าอ๋องและองค์ชายทั้งหลายล้วนมีสาวในจวนตามมาปรนนิบัติด้วยดังนั้น ตอนนี้จะเรียกรวมตัวสาวในจวน ไม่นาน พวกนางต่างก็มารวมตัวกันครบมีก็แต่จวินเย่เสวียนที่ก่อนจะเข้าไปในนาทีสุดท้ายนี่แหละ ที่เหมือนจะได้สติขึ้นมา "ให้เยียนเป่ยอยู่เล่นเป็นเพื่อนกับเจ้าที่ข้างนอกนี่แหละ ข้าจะรีบออกมาโดยเร็ว""ท่านอ๋อง ให้ข้าน้อยเข้าไปกับท่านด้วยเถิด" เยียนเป่ยพูดขอร้องครั้งก่อนพวกเขาเห็นความร้ายกาจของฝูงหมาป่ากับตาตัวเองกันมาแล้ว ไม่เช่นนั้น ฝ่าบาทก็คงไม่ให้เจิ้งอ๋องมาคุมการสังหารหมาป่าด้วยตัวเองหรอกหนานหลิงเป็นแคว้นที่มีความโหดร้าย ฝูงหมาป่าคร่าชีวิตทหารองค์รักษ์ของพวกเขาไปไม่น้อย เช่นนั้นก็ต้องฆ่าเพื่อหยุดการฆ่า!ตอนนี้จะปล่อยให้ท่านอ๋องไปคนเดียว เยียนเป่ยไม่วางใจเลยกู้อวิ๋นซีมองไปที่จวินเย่เสวียนอย่างจนใจ "หากว่าองค์ชายสี่สามารถเปลี่ยนเป็นคันธนูขนาดปกติให้ข้า จะให้ข้าเข้าไปเดินเที่ยวเล่นสักหน่อยก็ไม่มีปัญหานะเพคะ""เจ้าแน่ใจเหรอ" จวินเย่เสวียนเลิกคิ้วอย่างสงสัยเด็กน้อยคนนี้ อยากจะให้เขาเปลี่ยนขนาดคันธนูให้มาตลอด นางคิดจริงๆ เหรอว่า คันธนูของที่นี่มันง้างได้ง่ายดายขนาดนั้น?กู้อวิ๋นซีม