Share
บทที่ 31 ร้องไห้ทำไม ข้ายอมเชื่อฟังก็ได้
Related chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 32 ที่ดีกับข้าล้วนเป็นเพราะเขาเหรอ
วิธีการทำแผลของกู้อวิ๋นซีพิเศษมากถึงแม้จะรู้สึกเจ็บเหมือนกัน แต่ความรู้สึกเจ็บดูจะเบากว่าหมอคนอื่นๆ อยู่มากหรือบางทีอาจเป็นเพราะว่า นิ้วเรียวยาวของนางคล่องแคล่วว่องไวมากก็เป็นได้ทุกบาดแผลหลังจากที่ทายาแล้ว นางก็จะกดนวดไปบนจุดบริเวณรอบๆ บาดแผลอย่างเบามืออีกด้วยจวินเย่เสวียนไม่รู้ว่าการที่นางกดนวดเช่นนี้เป็นผลดีกับบาดแผลของเขาอย่างไรแต่มันก็ช่วยให้รู้สึกสบายขึ้นจริงๆดวงตาดำขลับดุจดั่งท้องฟ้ายามราตรีของเขาเริ่มจะเคลิ้มลงน้อยๆไม่ใช่ว่าไม่เจ็บนะ เนื้อหนังแตกขนาดนี้ เป็นใคร ใครก็เจ็บก็เพียงแค่อดทนเอาไว้เท่านั้นอดทนมาครึ่งค่อนคืน ตอนนี้มีนางอยู่ข้างกาย ประสาทสัมผัสบนแผ่นหลัง ยังรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเรียวยาวของนางจากนั้นความเหนื่อยล้าก็ค่อยๆ เริ่มทำให้เขารู้สึกง่วงงุน"องค์ชายสี่" กู้อวิ๋นซีเรียกเสียงเบา"หืม?" ชายหนุ่มปิดตาลงสนิทแล้ว เขาตอบรับกลับมาอย่างงุนงง"ใครกัน...""ไม่อยากตายก็อย่าถาม" น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งกู้อวิ๋นซีถลึงตาใส่เขาไปหนึ่งทีไม่ถามก็ไม่ถาม อะไรนิดหน่อยก็เอาแต่ขู่นาง เพื่อ?แต่ว่า ต่อให้ไม่ถาม ก็พอจะเดาได้คร่าวๆ แล้วทั
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 33 หากไม่ต้อนรับกันก็ปลดข้าซะ
ในใจของกู้อวิ๋นซี รู้สึกสับสนมากจริงๆนางถูกถามจนเริ่มจะสงสัยในตัวเอง สงสัยในชีวิตแล้วแต่ว่า ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้!คนที่เข้าหอกับนางในคืนนั้น จะไม่ใช่ฉู่หลีได้ยังไง?เขาเป็นพี่ชายของฉู่หลีนะ! หรือว่า เขาจะปลอมตัวเป็นฉู่หลี แล้วทำเรื่องที่ต่ำทรามยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเช่นนั้น?อย่ามาทำให้นางกลัวจะได้ไหม?ในใจของนาง สับสนมากจริงๆตั้งแต่ได้พบกับจวินเย่เสวียน ชีวิตนางก็ต้องอยู่กับความรู้สึกหวาดกลัวไม่ปลอดภัยมาตลอดเขากับฉู่หลี เหมือนกันมากเกินไป!ถึงแม้คนหนึ่งจะเย็นชาไร้ความรู้สึก ส่วนอีกคนจะอบอุ่นอ่อนโยนก็ตามแต่ตอนที่เขายิ้มออกมาในบางครั้ง มันเหมือนกับฉู่หลีไม่มีผิด"องค์ชายสี่ ฉู่หลีก็อยู่ในจวนนี้ ขอให้ข้าได้พบกับเขาเถอะเพคะ!"กู้อวิ๋นซีเชื่อว่า ขอเพียงได้พบกับฉู่หลี ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"เจ้าอยากพบเขา ก็ไปหาเอาเองสิ เหตุใดต้องมาขอร้องข้า" จวินเย่เสวียนเหน็บแนม "ข้าไม่ใช่สามีของเจ้าสักหน่อย เหตุใดจะต้องช่วยเจ้าด้วย!""องค์ชายสี่...""ดึกดื่นค่อนคืน ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง ถึงเจ้าจะไม่อาย แต่ข้าก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องซุบซิบนินทา!"จวินเย่เสวียนสะบัดมือหนึ่งที ปัง เสียงประ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 34 ข้าจะทำใจจากเจ้าไปได้อย่างไร
ที่กู้อวิ๋นซีพูดว่าให้ฉู่หลีปลดนางความจริงแล้วก็ออกจะดูวู่วามไปหน่อยตอนนั้นที่เผชิญหน้ากับจวินเย่เสวียน นางสิ้นหวังมากจริงๆคำพูดของเขา ทำให้นางกลัวมากๆคนในคืนเข้าหอคือใคร หรือว่า...ไม่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดพวกเขาก็เพียงแค่เหมือนกันมาก นางถึงได้จำพวกเขาผิดเป็นบางครั้งรู้จักกับฉู่หลีมาหนึ่งปี ตอนนั้นเขาบุกเดี่ยวเข้าค่ายศัตรู อาบเลือดสู้ศึกช่วยนางกลับมาได้ความรู้สึกนั้น ไม่ใช่ว่าจะสามารถลืมกันได้ง่ายๆเขามีความจำเป็นอะไรหรือเปล่า?หรือว่าพระสนมหรงไม่อนุญาตให้เขามาพบนาง?ตอนที่กลับไป เซี่ยอันกับพวกคนใช้ก็เก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้วคืนนั้นกู้อวิ๋นซีขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าเศร้าเสียใจอยู่นานแค่ไหน ถึงค่อยผลอยหลับลงไปได้ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ด้านนอกก็ยังคงอึมครึมเช่นเดิมไม่รู้เมื่อไรที่ในห้องนอนของกู้อวิ๋นซี ปรากฎเป็นเงาร่างสีขาวร่างหนึ่งเขาเข้ามาพร้อมกับท้องฟ้ายามราตรี ที่เข้ามาพร้อมกันยังมีกลิ่นไม้จันทน์เข้มๆ อีกด้วยกู้อวิ๋นซีสะดุ้งตื่น ขยี้ดวงตาที่ง่วงงุนก่อนจะถูกเงาร่างนี้ทำให้ตกใจจนต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียง"องค์ชายสี่ ข้าคิดว่าข้าคุยกับท่านไปชัดเจนแล้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 35 ท่านพี่สี่จะปกป้องเจ้าเอง
กู้อวิ๋นซีตกใจ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่างเขา...หายตัวไปตั้งหลายวัน เพิ่งจะกลับมาก็จะ...กับนางแล้วเหรอ"ฉะ ฉู่หลี..." นางเบี่ยงหน้าออก กว่าจะหลีกหนีริมฝีปากของเขามาได้ก็รู้สึกได้ว่ามือของเขากำลังลูบไล้ไปตามร่างกายของนางหลังจากที่ถอดเสื้อผ้าของนางออกได้สำเร็จนางผลักเขาออกเบาๆ รู้สึกตื่นกลัว "ฉู่หลี ดะ เดี๋ยวก่อน ข้ายังมีเรื่องจะพูดอีกมาก...อืม...""อยากพูดอะไร?" จวินฉู่หลียิ้มออกมาน้อยๆ พลิกตัวครั้งเดียวก็สามารถกดให้นางอยู่ใต้ร่างได้"เจ้าพูดสิ ข้าฟังอยู่"แต่มือของเขา กลับยิ่งกำเริบขึ้นทุกที"ฉู่หลี เจ้า อย่าทำเช่นนี้ ข้ามี...มีเรื่องจะพูดจริงๆ อย่า...อ๊า!"ถูกเขาหยิกไปหนึ่งที กู้อวิ๋นซีทั้งลนลานทั้งตกใจ ออกแรงผลักแขนของเขาอย่างแรง"ฉู่หลี...""ก็ได้ เจ้าว่ามาสิ ข้ากำลังฟังอยู่" จวินฉู่หลีหอบต่ำหนึ่งที ก่อนจะมองนางอย่างจริงจังถึงแม้สายตายังคงเจือความร้อนแรง และถึงแม้ว่ากู้อวิ๋นซีเองก็จะรับรู้ได้ว่าร่างกายของเขามันแข็งขืนขนาดไหนก็ตามแต่มือของเขาก็หยุดลง คล้ายกับจะฟังสิ่งที่นางพูดจริงๆนางกระพริบตาปริบๆ อยู่ใต้ร่างเขา ก็ยังคงรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดีคล้ายกับเป็นกระต่าย
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 36 เขาจะเห็นเจ้าเป็นดั่งชีวิตตัวเอง
กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก หว่างคิ้วสวยขมวดมุ่นเจ็บจะตาย!เหตุใดจู่ๆ เขาจึงเปลี่ยนมาบ้าคลั่งเช่นนี้ได้นางยังพูดไม่ทันจบเลย"อ๊า! เบาหน่อย..."แต่จวินฉู่หลีก็ไม่ได้สนใจหลังจากครอบครองริมฝีปากบางของนางแล้ว เขาก็เริ่มการลุกล้ำดูดกลืนอย่างบ้าคลั่งกู้อวิ๋นซีไม่อาจพูดอะไรได้อีกแม้เพียงนิด ตัวนางถูกเขาจับพลิกให้หันหลัง ก่อนที่ร่างกายร้อนรุ่มของชายหนุ่มจะกดทาบทับตามลงมาอย่างรุนแรงกู้อวิ๋นซีใช้มือจิกฟูกใต้ร่างของนางเอาไว้แน่น กัดริมฝีปากอย่างแรงนางยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะพูด เกี่ยวกับเรื่องขององค์ชายสี่แต่ตอนนี้นาง พูดไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียวแค่อ้าปากก็เป็นเสียงร้องครวญครางที่แม้แต่ตัวนางเองยังต้องรู้สึกอายทำไมเขาถึงชอบร่างกายด้านหลังของนางนักนะ...ผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง ความอบอุ่นอ่อนโยนในดวงตาได้หายไปแล้ว ในดวงตาดำขลับคู่นั้น เหลือเพียงประกายดุร้ายราวกับสัตว์ป่าหากว่านางได้เห็น จะต้องตกใจกับความเย็นชานั้นแน่นอน!การครอบครองอย่างบ้าคลั่งเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น กู้อวิ๋นซีก็รู้สึกแล้วว่า พละกำลังของตัวนางเริ่มจะไม่ไหวความรู้สึกเวียนหัวตาลาย ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นตามการจู่โจมอย่า
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 37 ยังไงก็เกลียดเขาไม่ลง
วันนี้กู้อวิ๋นซีอารมณ์ดีมากเรื่องนี้แม้แต่เยียนเป่ยก็มองออกตอนที่กินข้าวเช้า นางไม่เพียงกินขนมไปสองชิ้นในคราวเดียวแถมยังหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ยื่นไปให้ถึงหน้าจวินเย่เสวียนด้วย "องค์ชายสี่ ขนมนี่อร่อยมาก ท่านเองก็ลองชิมดูสิเพคะ"เยียนเป่ยกำลังลังเลอยู่ ไม่รู้ว่าจะเตือนพระชายาหลีอ๋องหน่อยดีไหม ว่าท่านอ๋องไม่กินของหวานอีกอย่าง นางก็กลัวท่านอ๋องมากไม่ใช่หรือ?แต่น้อยครั้งนักที่นางจะปฏิบัติอย่างเป็นกันเองกับท่านอ๋องเช่นนี้นับเป็นครั้งแรกเลยกระมังหากว่าเขาเอ่ยขัดขึ้นมา ท่านอ๋องคงจะเอาเขาตายแน่กระมัง?จวินเย่เสวียนรับไปจริงๆอย่างที่เยียนเป่ยคิดเอาไว้"มีเรื่องอะไรถึงได้ดีใจถึงเพียงนี้?" จวินเย่เสวียนจ้องไปที่ดวงตาของกู้อวิ๋นซีที่เปล่งประกายแห่งรอยยิ้มเจ้าตัวเล็กนี่!"เปล่าสักหน่อย ข้าก็แค่หิวน่ะ ก็เลยอดไม่ได้ต้องกินเยอะหน่อย" กู้อวิ๋นซีหยิบขนมลูกสนขึ้นมาอีกก้อนก่อนจะกัดหนึ่งคำใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาสดใสเป็นประกาย ยังจะบอกว่าไม่ได้ดีใจอีก"องค์ชายสี่" จู่ๆ นางก็เรียกเขาขึ้นมาจวินเย่เสวียนที่กำลังดื่มชาอยู่เลิกคิ้วขึ้น "หืม?""อืม..." กู้อวิ๋นซีคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 38 วันแต่งงานวันนั้นท่านก็อยู่เหรอ
กู้อวิ๋นซีรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอกมองคันธนูอันเล็กในมือของตัวเอง นางอยากจะด่าออกไปจริงๆใช่ ด่าองค์ชายสี่ที่นางเพิ่งจะคิดว่าตัวเองสามารถรักและเคารพเขาได้คนนั้นนั่นแหละ"น้องสี่!" องค์ชายใหญ่จวินฉีเจิ้ง หรือเจิ้งอ๋อง โอรสของฮองเฮาเขากระโดดลงจากหลังม้า จวินฉีเจิ้งก้าวเท้ายาวๆ มาหยุดตรงหน้าจวินเย่เสวียน "น้องห้าล่ะ?""ฉู่หลีไม่สบาย วันนี้ภรรยาของเขาจะมาช่วยด้วยเป็นตัวแทน"จวินเย่เสวียนดึงคนตัวเล็กที่แอบอยู่ด้านหลังเขา และคาดว่าน่าจะยังคงก่นด่าเขาไม่จบมายืนต่อหน้าจวินฉีเจิ้งกู้อวิ๋นซีรีบเก็บซ่อนสายตาเคียดแค้นในทันที ย่อตัวทำความเคารพจวินฉีเจิ้ง "ยินดีที่ได้พบองค์ชายใหญ่เพคะ""แม่นางหน้าตาใช้ได้เลยหนิ" จวินฉีเจิ้งเพียงแค่มองแว๊บเดียว จากนั้นก็ไม่ได้สนใจนางอีกเขามองไปที่จวินเย่เสวียน "ได้ยินว่าไม่นานนี้ เจ้าออกนอกเมืองไปปราบกบฎนับร้อย ตอนนี้เกรงว่ากบฎพวกนี้จะลอบเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ช่วงนี้น้องสี่เจ้าระวังตัวหน่อยก็ดีนะ"จวินเย่เสวียนพูดเสียงราบเรียบ "ขอบพระทัยพี่ใหญ่ที่เป็นห่วง ข้าจะระวังให้มาก""เช่นนั้นก็ดี" เมื่อจวินฉีเจิ้งเห็นว่าบรรดาอ๋องทั้งหลายมากันแล้ว ก็บอกลาจวินเย่เ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 39 มีอันตรายก็เรียกหาท่านพี่สี่
"ข้าไม่อยู่" จวินเย่เสวียนสีหน้าเรียบเฉยจวินติ้งเป่ยแสดงสีหน้าประหลาดใจมาก "เป็นไปได้ยังไง? ท่านพี่สี่ตัดหัวพวกโจรเสร็จก็ออกไปเลยหนิ ไม่สนใจพวกพี่น้องคนอื่นเลยด้วยซ้ำ...""วันนี้เจ้าพูดเยอะจังนะ ว่างนักหรือไง?" จวินเย่เสวียนจ้องไปที่เขาจวินติ้งเป่ยที่เดิมทีคิดอยากจะพูดอะไรก็รีบปิดปากลงทันควันจวินเย่เสวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "วันนี้หากไม่สามารถตัดหัวมาป่ามาได้ยี่สิบหัว ต่อไป ก็ไสหัวออกจากค่ายทหารของข้าได้เลย"จวินติ้งเป่ยหน้าเสียขึ้นมาในทันที "หากว่า ด้านในมีหมาป่าไม่ถึงยี่สิบตัวเล่า...""ไม่พอใจหรือไง?" จวินเย่เสวียนเลิกคิ้ว"ไม่มี ข้าจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้!"จวินติ้งเป่ยยืดตัวตรง ก้มมองไปที่กู้อวิ๋นซีที่ตัวเตี้ยกว่าตัวเองหนึ่งช่วงหัว พูดว่า"พี่สะใภ้ห้า เดี๋ยวข้าจะไปล่าหมูป่ามาให้ท่านเป็นของขวัญแต่งงานนะ รอข้านะ!"ก่อนที่ท่านพี่สี่จะเหวี่ยงอีก เขาก็รีบชิ่งออกไปก่อนอย่างรวดเร็วไปมาดุจสายลม ดูออกเลยว่าทั้งวิชาตัวเบาและวรยุทธ์ของเขาคงร้ายกาจไม่หยอก"องค์ชายสี่..." กู้อวิ๋นซีมองไปที่จวินเย่เสวียน"ข้าบอกแล้วไง วันนี้ ข้าไม่อยู่!" จวินเย่เสวียนสีหน้าขรึมขึ้นกู้อวิ๋นซีก
Latest chapter
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
