บทที่ 37 ยังไงก็เกลียดเขาไม่ลง

วันนี้กู้อวิ๋นซีอารมณ์ดีมาก

เรื่องนี้แม้แต่เยียนเป่ยก็มองออก

ตอนที่กินข้าวเช้า นางไม่เพียงกินขนมไปสองชิ้นในคราวเดียว

แถมยังหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ยื่นไปให้ถึงหน้าจวินเย่เสวียนด้วย "องค์ชายสี่ ขนมนี่อร่อยมาก ท่านเองก็ลองชิมดูสิเพคะ"

เยียนเป่ยกำลังลังเลอยู่ ไม่รู้ว่าจะเตือนพระชายาหลีอ๋องหน่อยดีไหม ว่าท่านอ๋องไม่กินของหวาน

อีกอย่าง นางก็กลัวท่านอ๋องมากไม่ใช่หรือ?

แต่น้อยครั้งนักที่นางจะปฏิบัติอย่างเป็นกันเองกับท่านอ๋องเช่นนี้

นับเป็นครั้งแรกเลยกระมัง

หากว่าเขาเอ่ยขัดขึ้นมา ท่านอ๋องคงจะเอาเขาตายแน่กระมัง?

จวินเย่เสวียนรับไปจริงๆ

อย่างที่เยียนเป่ยคิดเอาไว้

"มีเรื่องอะไรถึงได้ดีใจถึงเพียงนี้?" จวินเย่เสวียนจ้องไปที่ดวงตาของกู้อวิ๋นซีที่เปล่งประกายแห่งรอยยิ้ม

เจ้าตัวเล็กนี่!

"เปล่าสักหน่อย ข้าก็แค่หิวน่ะ ก็เลยอดไม่ได้ต้องกินเยอะหน่อย" กู้อวิ๋นซีหยิบขนมลูกสนขึ้นมาอีกก้อนก่อนจะกัดหนึ่งคำ

ใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาสดใสเป็นประกาย ยังจะบอกว่าไม่ได้ดีใจอีก

"องค์ชายสี่" จู่ๆ นางก็เรียกเขาขึ้นมา

จวินเย่เสวียนที่กำลังดื่มชาอยู่เลิกคิ้วขึ้น "หืม?"

"อืม..." กู้อวิ๋นซีคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้