บทที่ 33 หากไม่ต้อนรับกันก็ปลดข้าซะ

ในใจของกู้อวิ๋นซี รู้สึกสับสนมากจริงๆ

นางถูกถามจนเริ่มจะสงสัยในตัวเอง สงสัยในชีวิตแล้ว

แต่ว่า ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้!

คนที่เข้าหอกับนางในคืนนั้น จะไม่ใช่ฉู่หลีได้ยังไง?

เขาเป็นพี่ชายของฉู่หลีนะ! หรือว่า เขาจะปลอมตัวเป็นฉู่หลี แล้วทำเรื่องที่ต่ำทรามยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเช่นนั้น?

อย่ามาทำให้นางกลัวจะได้ไหม?

ในใจของนาง สับสนมากจริงๆ

ตั้งแต่ได้พบกับจวินเย่เสวียน ชีวิตนางก็ต้องอยู่กับความรู้สึกหวาดกลัวไม่ปลอดภัยมาตลอด

เขากับฉู่หลี เหมือนกันมากเกินไป!

ถึงแม้คนหนึ่งจะเย็นชาไร้ความรู้สึก ส่วนอีกคนจะอบอุ่นอ่อนโยนก็ตาม

แต่ตอนที่เขายิ้มออกมาในบางครั้ง มันเหมือนกับฉู่หลีไม่มีผิด

"องค์ชายสี่ ฉู่หลีก็อยู่ในจวนนี้ ขอให้ข้าได้พบกับเขาเถอะเพคะ!"

กู้อวิ๋นซีเชื่อว่า ขอเพียงได้พบกับฉู่หลี ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง

"เจ้าอยากพบเขา ก็ไปหาเอาเองสิ เหตุใดต้องมาขอร้องข้า" จวินเย่เสวียนเหน็บแนม "ข้าไม่ใช่สามีของเจ้าสักหน่อย เหตุใดจะต้องช่วยเจ้าด้วย!"

"องค์ชายสี่..."

"ดึกดื่นค่อนคืน ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง ถึงเจ้าจะไม่อาย แต่ข้าก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องซุบซิบนินทา!"

จวินเย่เสวียนสะบัดมือหนึ่งที ปัง เสียงประ