All Chapters of บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Chapter 51 - Chapter 60

ทุกคนต่างชะงักฝีเท้ากันในทันที สายตาทุกคู่ต่างหันกลับไปมองกู้อวิ๋นซีโดยพร้อมเพียงเสวียนอ๋องจะแบกพระชายาหลีอ๋องไปเหรอ?จู่ๆ พวกเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อครู่ตอนที่เสวียนอ๋องกับพระชายาหลีอ๋องกลับมา พระชายาหลีอ๋องเดินกะเผลกอยู่ด้วยความเร็วนั้น หากว่าค่อยๆ เดินไต่ขึ้นมาจากตีนเขาด้วยอาการขาแพลงจริง เช่นนั้นต่อให้เป็นเช้าวันที่สองก็คงจะกลับมาไม่ถึงที่นี่หรอกมั้ง?หรือว่า ตลอดทางที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ เสวียนอ๋องจะเป็นคนแบกพระชายาหลีอ๋องกลับมา?รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาอย่างสงสัยใคร่รู้ กู้อวิ๋นซีเกร็งไปทั้งตัว ปล่อยมือจากแขนเสื้อของจวินเย่เสวียน ก่อนจะมองไปที่เขาถึงแม้เมื่อครู่เจิ้งอ๋องจะผลักจูจี้ออกมา แต่ความจริงนางเห็นอย่างชัดเจนว่าเจิ้งอ๋องใส่ใจจูจี้จริงๆแต่เพียงแค่กลัวว่าจุดอ่อนของตัวเองจะถูกเปิดเผยยิ่งแสดงออกว่าไม่ใส่ใจ ความจริงแล้ว ภายในใจก็คือยิ่งใส่ใจแต่ตอนนี้ องค์ชายสี่กลับแสดงออกว่าโปรดปรานนางอย่างออกหน้าออกตาขนาดนี้...คนสารเลวนี่กำลังจะหาเรื่องให้นางอยู่หรือไง?กู้อวิ๋นซีไม่อาจอธิบายได้ว่าตอนนี้ในใจนางรู้สึกยังไง เพียงพูดเสียงเบาออกไปว่า "ไม่จำเป็น ข้าขี่ม้ากลับไปก็ได

"เสวียนเออร์!" พระสนมหรงจ้องเขาเขม็ง แต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะตำหนิอะไร"เหตุใดจึงพูดจาเช่นนี้? ซีเออร์หวังดีกับเจ้านะ""ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว"กู้อวิ๋นซียืนขึ้น ไม่อยากที่จะเห็นจวินเย่เสวียนอีกผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร อย่าหาเรื่องจะดีกว่าหลังจากที่คารวะพระสนมหรงแล้ว กู้อวิ๋นซีก็หมุนตัวเดินจากไปไม่มีความอาลัยเลยสักนิดเมื่อกู้อวิ๋นซีเดินจากไปไกลแล้ว พระสนมหรงก็ไม่อาจรักษารอยยิ้มบนใบหน้าได้อีกต่อไปเพล้ง จอกชาที่อยู่ข้างมือของนาง ถูกนางปาลงไปข้างๆ ขาของจวินเย่เสวียนอย่างแรงจวินเย่เสวียนถึงได้เก็บสายตาที่มองไปยังประตูของเขากลับมา "เสด็จแม่หมายความว่ายังไง?""เพื่อนางแล้วเจ้าไม่สนแม้แต่ชีวิตของตัวเอง ในสายตาของเจ้ายังมีเสด็จแม่อย่างข้าคนนี้อยู่ไหม?"เรื่องที่เกิดขึ้นที่สนามล่าสัตว์เมื่อคืนนี้ นางรู้หมดแล้วลูกชายที่นางอบรบมาอย่างดี กระโดดลงจากหน้าผาไปอย่างเต็มใจ เพื่อที่จะช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเขาเสียสติไปแล้วเหรอ?"ที่ลูกช่วยคือพระชายาของฉู่หลี" จวินเย่เสวียนพูดอย่างเรียบเฉยแต่พระสนมหรงกลับโมโหจนปลายนิ้วสั่นเทา "ข้าให้กำเนิดและเลี้ยงดูเจ้ามา เจ้าส

กู้อวิ๋นซีตกใจสะดุ้งตัวโยนที่นี่คือศาลาริมน้ำนะ!ห่างจากเรือนรับรองตั้งไกล เสียงพูดคุยสนทนาของพวกเขาก็ไม่ได้ดัง แต่องค์ชายสี่ก็ยังสามารถได้ยินอย่างชัดเจนกู้อวิ๋นซีเก็บหนังสือลงทันที ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเขา "องค์ชายสี่ ข้ากำลัง...""ท่านพี่เย่เสวียน ใครกันที่มาหาท่านดึกดื่นป่านนี้?"เงาร่างของหญิงสาวรูปร่างดี เดินออกมาจากห้องรับรอง มายืนอยู่ข้างกายของจวินเย่เสวียนเมื่อเห็นกู้อวิ๋นซีที่กำลังเดินมาทางพวกเขา แววตาของหนานกงหลันเออร์ก็เข้มขึ้นเล็กน้อย สีหน้าแสดงออกชัดถึงความไม่เป็นมิตร"พระชายาเป็นหญิงที่มีสามีแล้ว มาหาท่านพี่เย่เสวียนดึกดื่นป่านนี้ ไม่คิดว่าผิดธรรมเนียมไปหน่อยหรือ?"กู้อวิ๋นซีพูดเสียงเรียบเฉย "แค่เพียงมีธุระบางอย่าง ที่จะมาหารือกับท่านพี่สี่ ท่านพี่สี่เป็นพี่ชาย ข้าก็ไม่คิดว่ามันเป็นการผิดธรรมเนียมอะไร"สีหน้าของหนานกงหลันเออร์ยิ่งบึ้งตึงขึ้น "อีกไม่นานท่านพี่เย่เสวียนก็จะต้องคัดเลือกพระชายาแล้ว หากว่าพระชายาในอนาคตของเขารู้ว่าสามีของตัวเองไปมาหาสู่กับผู้หญิงยามค่ำคืน...""ในเมื่อคุณหนูหนันกงก็ทราบดี เหตุใดดึกดื่นป่านนี้ถึงยังมาหาท่านพี่สี่เล่า? หากว่าถูกพี่สะ

เข้าไป?ดึกดื่นค่อนคืน ชายหญิงอยู่ลำพัง จะไม่ค่อยดีหรือเปล่า?"ไม่มาก็ไสหัวไป ข้าไม่มีความอดทนสักเท่าไรหรอก" น้ำเสียงเย็นๆ ของจวินเย่เสวียนดังขึ้นอีกครั้งกู้อวิ๋นซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงค่อยก้าวเท้าเข้าไปถึงอย่างไรก็ไม่มีชื่อให้เสียแล้ว แต่สถานการณ์ของจวนแม่ทัพในตอนนี้ จะรออีกได้ไม่นานจวินเย่เสวียนนั่งลงที่ข้างเตียง ที่ถึงแม้จะถูกกั้นไว้ด้วยฉากบังลม ก็ยังสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขากู้อวิ๋นซีกำลังจะเดินเข้าไป กลับได้ยินน้ำเสียงเย็นๆ ของจวินเย่เสวียนดังขึ้นอีกครั้ง "ปิดประตู""องค์ชายสี่...""เช่นนั้นก็ไสหัวไป"ปึง กู้อวิ๋นซีปิดประตูลงอย่างไม่พอใจจวินเย่เสวียนมองเงาร่างของนางที่ยืนอยู่อีกด้านของฉากบังลม ยิ้มเยาะว่า "กล้าหาญไม่เบาหนิ มีเรื่องขอร้องข้า ยังกล้าแสดงอารมณ์ไม่พอใจต่อหน้าข้าอีก""ไม่กล้า!"กู้อวิ๋นซีก้มหัวลง "ในเมื่อองค์ชายสี่รู้ถึงเจตนาที่ข้ามา เช่นนั้นก็คงรู้ถึงความยากลำบากที่จวนแม่ทัพของข้าต้องเผชิญอยู่ในตอนนี้แล้ว องค์ชายสี่ ได้โปรดช่วยทูลขอต่อฝ่าบาทให้สักหน่อย ขอฝ่าบาทโปรดให้เวลาจวนแม่ทัพสักหนึ่งเดือน""พี่ใหญ่ของข้าจงรักภักดีต่อบ้านเม

หมายความว่ายังไง คำถามนี้ จวินเย่เสวียนไม่อยากจะตอบ"ตอนนี้" เขาจ้องไปที่ใบหน้าของกู้อวิ๋นซีที่ก่อนหน้านี้ยังแดงก่ำเพราะความโกรธ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นขาวซีด"ข้าต้องการเจ้า ถ้าหากว่าเจ้าอยากให้คนในจวนแม่ทัพปลอดภัย ก็ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วคลานขึ้นเตียงของข้าเองซะ"ความสิ้นหวังในดวงตาของกู้อวิ๋นซีหายไปแล้ว ทันใดนั้น สายตานางก็เปลี่ยนกลายเป็นเย็นชานางหันกลับมา เดินไปหยุดต่อหน้าจวินเย่เสวียนยกมือขึ้นมาแต่ไม่ได้เพื่อที่จะถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ยกขึ้นมาเพื่อตบลงไปบนใบหน้าของเขาเพี๊ยะ เสียงดังสนั่นไฟโทสะค่อยๆ ลุกโชนขึ้นในดวงตาของจวินเย่เสวียนกู้อวิ๋นซียังคงบีบฝ่ามือของตัวเองไว้แน่น ไม่กล้ามองเขาอีก หันกลังเดินออกไปทันที"พระชายา" เมื่อเห็นนางเดินออกมา เยียนเป่ยก็กระวนกระวายเป็นอย่างมากทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?"พระชายา ความจริงแล้วท่านอ๋องไม่ได้หมายความเช่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ ท่าน..."กู้อวิ๋นซีเดินออกไปแล้ว ไม่ยอมอยู่ฟังแม้แต่คำเดียวจนเมื่อเงาร่างบอบบางแต่เหยียดตรงของนางหายไปจากสายตาของเขา เยียนเป่ยถึงได้เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างระมัดระวัง"ท่านอ๋อง ท่านทำเ