"อะ...อื้อ..."มือทั้งสองข้างของกู้อวิ๋นซีวางอยู่บนหน้าอกของจวินเย่เสวียน คิดจะพลักเขาออกโดยสัญชาตญาณองค์ชายสี่ จูบนาง...แต่นางจำได้ว่า เมื่อกี้เขาพูดว่าให้นาง เชื่อฟัง อย่าดื้อ!นางไม่กล้าออกแรง และก็เพราะว่าไม่มีแรงเนื่องจากโดนฝ่ามือตบไปที่ไหล่เมื่อครู่ด้วยมือทั้งสองข้างจึงได้เปลี่ยนมากำปกเสื้อของเขาเอาไว้แทน ไม่กล้าขยับริมฝีปากของจวินเย่เสวียน ประทับลงไปบนริมฝีปากของนางเบาๆเดิมทีคิดว่าจะกดจูบลงไปเบาๆ เท่านั้นแต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าใหญ่จะผลักประตูเปิดแล้วเดินเข้ามาจริงๆนัยน์ตาของจวินเย่เสวียนเคร่งขรึม จึงได้จูบหนักขึ้นทันทีอย่างลืมตัวคนตัวเล็กใต้ร่างตกใจแย่แล้ว เดิมคิดจะผลักเขาออกแต่จวินเย่เสวียนกลับจับเอามือทั้งสองของนางไปไว้ด้านบนหัว ด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกมือหนึ่งก็ลูบลงไปด้านล่างตามคอเสื้อที่ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว"อื้อ..."กู้อวิ๋นซีเบิกตาโพลง ครั้งนี้นางตกใจจริงๆ คิดจะขัดขืนสุดกำลังแต่นางไม่อาจดิ้นหลุดออกได้มือขององค์ชายสี่กำลังจับไปที่...ของนาง"อื้อๆ..."ตอนที่หัวหน้าใหญ่เข้ามา ก็เห็นภาพนี้เข้าทันทีน้องกู้ทาบทับบนร่างของแม่หญิงคนงามอยู่ ร่

จิตสำนึกกับความต้องการของจวินเย่เสวียนกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง!ขนาดกู้อวิ๋นซียังรู้สึกได้จากลมหายใจที่สับสนนี้ ว่ามันกำลังสู้กันดุเดือดเพียงไรนางไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย ก้มหน้าลงไปมอง ในสายตาก็เห็นว่าฝ่ามือของเขายังคงกอบกุมอยู่บนร่างกายของนางร่างกายของนางเกร็งแข็งไปหมด รู้สึกทั้งหวาดกลัวและไม่สบายใจอยากจะผลักเขาออกอย่างรุนแรง แต่ก็กลัวว่าการขัดขืนของนาง จะทำให้เขากระทำการอะไรที่น่ากลัวตอบกลับมาอีก"อย่าขยับ" เสียงของจวินเย่เสวียนดังขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งดูแหบและโหดกว่าเมื่อครู่อย่างพยายามอดกลั้นอดกลั้นความเจ็บปวด!ขนาดกู้อวิ๋นซีเองก็ยังรับรู้ได้นางไม่กล้าขยับแล้วจริงๆ!หวังเพียงว่าเขาจะสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็ว รีบพานางออกไปสักทีสภาพในตอนนี้ ช่างน่าอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินไปเลยจริงๆ!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ลมหายใจของจวินเย่เสวียนจึงสงบลงได้บ้าง ในที่สุด เขาก็เงยหน้าขึ้นจากลำคอของนางก้มลงไปมองหน้านาง ดวงตาของเด็กนี่ยังมีน้ำตาคลออยู่ มองเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัวความต้องการที่จวินเย่เสวียนพยายามควบคุมได้อย่างยากลำบาก ก็ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง"หลับตา ห้ามมองข้า!" เขา

กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้ว่านางกำลังกลัวอะไรบางทีนางอาจจะไม่ได้กลัว เพียงแต่ได้เห็นคนตายทีเดียวเยอะขนาดนี้ ในใจก็เลยรู้สึกแย่เท่านั้นภาพที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดเช่นนี้ สำหรับคนทั่วไปในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เป็นภาพที่ไม่มีทางได้เห็นเลย"องค์ชายสี่ พวกเราไปกันเถอะ อย่า...ฆ่ากันอีกเลย" นางพูดเสียงเบาจวินเย่เสวียนตะโกนบอกเสียงขรึม "ถอย!"จากนั้นก็ใช้มือหนึ่งบังคับม้า ส่วนอีกมือก็กอดนางไว้ ควบม้าพุ่งทะยานออกไปทางเล็กๆ ในช่องเขา เส้นทางขรุขระน้ำเสียงแหบพร่าของเขาที่เอ่ยขึ้นช่างหนาวเหน็บยิ่งกว่าสายลมในยามค่ำคืน "เจ้าจะไปออกรบไม่ใช่เหรอ? ระดับความโหดร้ายของที่นี่ถ้าเทียบกับสนามรบแล้ว ยังไม่ได้สักหนึ่งส่วนเลยด้วยซ้ำ"เจ้าเคยเห็นเลือดไหลเป็นสายน้ำ แม่น้ำทั้งสายเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานไหมล่ะ?"เจ้าเคยเห็นดินโคลนล้วนถูกย้อมด้วยสีแดงสด ไม่ว่าเจ้าจะเดินไปที่ไหน ทั้งมือทั้งเท้าทั้งเสื้อผ้าของเจ้าล้วนถูกย้อมด้วยสีแดงไหม?""เจ้าเคยเห็นศพของคนที่ตายไปพวกนั้นยังคงกระตุก สั่นไหว และเลือดหลั่งไหลไหม?""แล้วเจ้าเคยเห็น คนมากมายล้มลงอยู่แทบเท้าเจ้า พวกเขาล้วนยังไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ มองเจ้าด

เรื่องการจูบนี้มันมหัศจรรย์มากแรกเริ่มเดิมทีก็อาจคิดเพียงแค่จะลิ้มรสแค่เล็กน้อยแต่ไม่ทันระวังก็ถลำลึกลงไปเรื่อยๆจูบไปๆ ร่างกายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นประหลาดไปร้อนมาก ราวกับว่ามีสัตว์ป่าตัวน้อยขี้พยศกำลังค่อยๆ ตื่นขึ้นมาหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วก็เริ่มงัดเขี้ยวเล็บออกมาจนยากที่จะควบคุม มันเริ่มเรียกร้องเอาแต่ใจจูบนี้ แรกเริ่มเดิมทีนุ่มนวลมาก จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเผด็จการเอาแต่ใจคล้ายกับตอนที่ฉู่หลีต้องการนางมากตอนแรกก็จะนุ่มนวลอ่อนโยน แต่ทุกครั้งเมื่อถึงตอนท้ายก็จะทรมานนางจนแทบจะสิ้นสติฉู่หลี...กู้อวิ๋นซียื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว เกาะเกี่ยวลำคอเขาเอาไว้เป็นกลิ่นของฉู่หลีในที่สุดฉู่หลีก็กลับมาอยู่ข้างกายของนางสักทีเด็กสาวที่ยังคงไม่มีสติเต็มร้อย เพื่อจะเอาใจเขา จึงได้แลบลิ้นออกไปอย่างระมัดระวังเมื่อรู้สึกได้ถึงการตอบสนองของนาง ผู้ชายบนร่างก็รุกหนักขึ้นทันทีฝ่ามือใหญ่เปิดเสื้อผ้าของนางออกให้มันไหลร่วงลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วหัวใจของกู้อวิ๋นซีสั่นไหวอย่างเบาๆ กับเรื่องนี้ ถึงยังไงนางก็ยังแอบกลัวอยู่ดีทุกครั้ง ฉู่หลีมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตลอดนางเพิ่งจะบรรลุนิ

จวินเย่เสวียนคร้านจะสนใจนางแล้วในใจรู้สึกเสียใจอย่างประหลาดเขาเดินไปที่ริมแม่น้ำ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าตัวเองสายตาของกู้อวิ๋นซีเผลอมองไปยังมือของเขาเมื่อครู่นิ้วเรียวยาวนั้น เพิ่งจะ...ภาพเหล่านั้นปรากฎขึ้นมาในหัวของนาง จนถึงตอนนี้ ยังรู้สึกราวกับจะปวดหนึบๆ ระหว่างขาทั้งสองข้างอยู่เลยนางแอบหุบขาทั้งสองข้างชิดกันอย่างไม่รู้ตัวในใจรู้สึกหนักอึ้งถึงแม้พวกเขาจะยังไม่ได้ทำเรื่องนั้นกันจริงๆ แต่มือขององค์ชายสี่ก็...ขนาดนั้นแล้ว แตกต่างกับทำแล้วตรงไหนกัน?ต่อไปนางจะไปเผชิญหน้ากับฉู่หลีอย่างผ่าเผยได้อย่างไร?กู้อวิ๋นซีมองไปยังผิวน้ำที่อยู่ไม่ไกลแต่จิตใจกลับไม่สามารถทำให้เรียบสงบได้อย่างผิวน้ำกลับไปก็ค่อยไปพูดกับฉู่หลีให้ชัดเจนแล้วกันไม่ว่าฉู่หลีจะต้องการหรือไม่ต้องการนาง ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไงนางก็รับได้ทั้งนั้นก็นางทำผิดต่อฉู่หลีก่อนหนิถึงตอนนี้ นางจะต้องตั้งสติให้มั่น ทุกอย่างรอให้ช่วยพี่ใหญ่กลับมาให้ได้ก่อนค่อยว่ากันนางก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเช่นกัน ตักน้ำสะอาดขึ้นมาล้างหน้าให้กับตัวเองตอนที่หันข้างไปมองจวินเย่เสวียน สายตาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังรอยแผลโดนฟัน