Share
บทที่ 71 ข้าไม่มีรสนิยมจะกระทำให้คนอื่นดู
Related chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 72 เป็นกลิ่นไอของฉู่หลีชัดๆ
ทันใดนั้นจวินเย่เสวียนก็ก้มหน้าลงไปใกล้กู้อวิ๋นซีตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่คัดค้านเสียงเบาว่า "องค์ชายสี่...อย่าทำแบบนี้ มือ...มือ...""มือทำไม?" จวินเย่เสวียนถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามือของตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ แต่เพราะว่ารู้ ลมหายใจถึงได้สับสนวุ่นวายถึงเพียงนี้กู้อวิ๋นซีร้อนใจจนดวงตาทั้งคู่แดงก่ำเขายังจะถามอีกว่า "มือทำไม" ! มือของเขา...ยังกำ..."องค์ชายสี่...""อย่าพูด" ริมฝีปากของจวินเย่เสวียน ขยับเข้าใกล้เพิ่มขึ้นอีกใกล้กันขนาดนี้ ลมหายใจที่เขาพ่นออกมาก็ปะทะเข้าหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างจังจังหวะหัวใจของเขา ราวกับสอดประสานจังหวะไปพร้อมกับจังหวะหัวใจของนางอย่างไรอย่างนั้นหัวใจของคนทั้งคู่ ต่างก็เต้นระรัวไปพร้อมกัน!ร้อน! ร้อนจนรู้สึกทรมานไปทั้งร่าง"อืม..." นางแค่เพียงอยากจะออกไปจากใต้ร่างของเขา แต่คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะขยับนิดเดียว ความร้อนรุ่มจากการสัมผัสของฝ่ามือเขาจะยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีกแค่ขยับ ก็อดที่จะร้องอือออในลำคอออกมาไม่ได้หัวใจของจวินเย่เสวียน ถูกเสียงร้องอือออของนางทำให้สติหลุดลอยไปหมด!นี่...เจ้าตัวเล็กช่างยั่วยวนนัก!ลมหายใจของเขาหนัก
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 73 อย่าทิ้งข้านะ
จิตสำนึกกับความต้องการของจวินเย่เสวียนกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง!ขนาดกู้อวิ๋นซียังรู้สึกได้จากลมหายใจที่สับสนนี้ ว่ามันกำลังสู้กันดุเดือดเพียงไรนางไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย ก้มหน้าลงไปมอง ในสายตาก็เห็นว่าฝ่ามือของเขายังคงกอบกุมอยู่บนร่างกายของนางร่างกายของนางเกร็งแข็งไปหมด รู้สึกทั้งหวาดกลัวและไม่สบายใจอยากจะผลักเขาออกอย่างรุนแรง แต่ก็กลัวว่าการขัดขืนของนาง จะทำให้เขากระทำการอะไรที่น่ากลัวตอบกลับมาอีก"อย่าขยับ" เสียงของจวินเย่เสวียนดังขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งดูแหบและโหดกว่าเมื่อครู่อย่างพยายามอดกลั้นอดกลั้นความเจ็บปวด!ขนาดกู้อวิ๋นซีเองก็ยังรับรู้ได้นางไม่กล้าขยับแล้วจริงๆ!หวังเพียงว่าเขาจะสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็ว รีบพานางออกไปสักทีสภาพในตอนนี้ ช่างน่าอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินไปเลยจริงๆ!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ลมหายใจของจวินเย่เสวียนจึงสงบลงได้บ้าง ในที่สุด เขาก็เงยหน้าขึ้นจากลำคอของนางก้มลงไปมองหน้านาง ดวงตาของเด็กนี่ยังมีน้ำตาคลออยู่ มองเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัวความต้องการที่จวินเย่เสวียนพยายามควบคุมได้อย่างยากลำบาก ก็ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง"หลับตา ห้ามมองข้า!" เขา
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 74 เช่นนี้ยังกลัวอีกไหม
สิบสองทหารม้ามาแล้ว!ด้านนอก เกิดการปะทะกันอย่างดุเดือดจวินเย่เสวียนวางกู้อวิ๋นซีไว้บนแขนด้านหนึ่งของตนเองกู้อวิ๋นซีตกใจจนตะลึงไป ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่นางกำลังนั่งอยู่บนแขนขององค์ชายสี่หรือเนี่ย!เขาอุ้มนางด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือ ก็จับกระบี่ยาวเอาไว้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าไปเอามาตอนไหนมือถือกระบี่ยาว เท้าก็เตะประตูห้องของหัวหน้าใหญ่ให้เปิดออก"น้องกู้..." หัวหน้าใหญ่ได้ยินเสียงต่อสู้ด้านนอกแล้ว ตอนนี้ก็สร่างเมาเรียบร้อยแล้วผลักหญิงสาวในอ้อมกอดออก เพิ่งจะใส่เสื้อผ้าเสร็จเตรียมจะออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก ก็เห็นจวินเย่เสวียนถีบประตูเข้ามาแล้วแม่หญิงคนงามที่เขาคิดถึงคนนั้น ตอนนี้ก็นั่งอยู่บนแขนของเขา!ถึงอย่างไรก็เป็นหญิงสาวที่บรรลุนิติภาวะแล้ว น้องกู้อุ้มนางด้วยแขนข้างเดียว แถมยังสามารถให้นางนั่งได้อยู่มั่นคงขนาดนั้น!กำลังแขนนี่ น่าตกใจมากขนาดเขาที่เป็นถึงหัวหน้าใหญ่ค่ายโจรภูเขามาหลายปี ยังเทียบไม่ติดเลยแต่ตอนนี้ น้องกู้ถือกระบี่ยาวบุกเข้ามา หมายความว่ายังไงกันแน่?"เจ้านี่ฉีกเสื้อผ้าของเจ้า เจ้าคิดจะทำเช่นไร?" จวินเย่เสวียนยกมือข้างหนึ่ง ชี้ปลายกระบี่ไปที่หัวหน้าใหญ่แล้วหันไ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 75 เก่งนักเรื่องทำให้เขาโมโห
กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้ว่านางกำลังกลัวอะไรบางทีนางอาจจะไม่ได้กลัว เพียงแต่ได้เห็นคนตายทีเดียวเยอะขนาดนี้ ในใจก็เลยรู้สึกแย่เท่านั้นภาพที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดเช่นนี้ สำหรับคนทั่วไปในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เป็นภาพที่ไม่มีทางได้เห็นเลย"องค์ชายสี่ พวกเราไปกันเถอะ อย่า...ฆ่ากันอีกเลย" นางพูดเสียงเบาจวินเย่เสวียนตะโกนบอกเสียงขรึม "ถอย!"จากนั้นก็ใช้มือหนึ่งบังคับม้า ส่วนอีกมือก็กอดนางไว้ ควบม้าพุ่งทะยานออกไปทางเล็กๆ ในช่องเขา เส้นทางขรุขระน้ำเสียงแหบพร่าของเขาที่เอ่ยขึ้นช่างหนาวเหน็บยิ่งกว่าสายลมในยามค่ำคืน "เจ้าจะไปออกรบไม่ใช่เหรอ? ระดับความโหดร้ายของที่นี่ถ้าเทียบกับสนามรบแล้ว ยังไม่ได้สักหนึ่งส่วนเลยด้วยซ้ำ"เจ้าเคยเห็นเลือดไหลเป็นสายน้ำ แม่น้ำทั้งสายเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานไหมล่ะ?"เจ้าเคยเห็นดินโคลนล้วนถูกย้อมด้วยสีแดงสด ไม่ว่าเจ้าจะเดินไปที่ไหน ทั้งมือทั้งเท้าทั้งเสื้อผ้าของเจ้าล้วนถูกย้อมด้วยสีแดงไหม?""เจ้าเคยเห็นศพของคนที่ตายไปพวกนั้นยังคงกระตุก สั่นไหว และเลือดหลั่งไหลไหม?""แล้วเจ้าเคยเห็น คนมากมายล้มลงอยู่แทบเท้าเจ้า พวกเขาล้วนยังไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ มองเจ้าด
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 76 เป็นองค์ชายสี่หรือว่าฉู่หลี
หลังจากที่ลงมาจากค่ายโจร กู้อวิ๋นซีก็รู้สึกว่า ตัวเองได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง"องค์ชายสี่ ให้ข้าลงไปเถอะ ข้าสามารถ...""เจ้าอยากลงเดินไปที่อูฉงเองเหรอ?"จวินเย่เสวียนเลิกคิ้ว "ก็ไม่ใช่จะไม่ได้นะ งั้นค่อยเจอกันที่อูฉงแล้วกัน"พูดจบก็จับเสื้อผ้าบริเวณช่วงเอวของนาง เตรียมจะโยนนางลงไปกู้อวิ๋นซีรีบคว้าแขนเสื้อของเขาไว้ทันที พูดอย่างรีบร้อนว่า "ข้าว่าเช่นนี้ก็ดีแล้ว...ดีมาก เหอะ""หัวเราะได้น่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก!" จวินเย่เสวียนพูดเหน็บแนมกู้อวิ๋นซีทำปากยื่น แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกหายากที่องค์ชายสี่จะยอมไปหาพี่ใหญ่ที่อูฉงเป็นเพื่อนนาง มีองค์ชายสี่อยู่ จะต้องหาพี่ใหญ่เจอได้อย่างรวดเร็วแน่นอนเรื่องนี้เกี่ยวพันกับความเป็นความตายของพี่ใหญ่ อีกทั้งยังมีชะตาชีวิตของคนในจวนแม่ทัพ จะล้อเล่นไม่ได้กู้อวิ๋นซีทำได้เพียงพยายามจะนั่งหลังตรง ไม่ให้ร่างกายของนางไปโดนร่างกายของชายหนุ่มอีกแต่ว่า นี่ก็หกวันแล้วทั้งเหนื่อยทั้งง่วง คิดอยากที่จะนั่งหลังตรง แต่มันก็ไม่ง่ายเลยเยี่ยนสืออีที่ไปสำรวจทางข้างหน้ากลับมาแล้ว "ท่านอ๋อง เส้นทางนี้สามารถไปถึงอูฉงได้ แต่ว่า ระหว่างทางจะต้องผ่านป่าท
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 77 เป็นกลิ่นไอของฉู่หลีชัดๆ
เรื่องการจูบนี้มันมหัศจรรย์มากแรกเริ่มเดิมทีก็อาจคิดเพียงแค่จะลิ้มรสแค่เล็กน้อยแต่ไม่ทันระวังก็ถลำลึกลงไปเรื่อยๆจูบไปๆ ร่างกายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นประหลาดไปร้อนมาก ราวกับว่ามีสัตว์ป่าตัวน้อยขี้พยศกำลังค่อยๆ ตื่นขึ้นมาหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วก็เริ่มงัดเขี้ยวเล็บออกมาจนยากที่จะควบคุม มันเริ่มเรียกร้องเอาแต่ใจจูบนี้ แรกเริ่มเดิมทีนุ่มนวลมาก จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเผด็จการเอาแต่ใจคล้ายกับตอนที่ฉู่หลีต้องการนางมากตอนแรกก็จะนุ่มนวลอ่อนโยน แต่ทุกครั้งเมื่อถึงตอนท้ายก็จะทรมานนางจนแทบจะสิ้นสติฉู่หลี...กู้อวิ๋นซียื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว เกาะเกี่ยวลำคอเขาเอาไว้เป็นกลิ่นของฉู่หลีในที่สุดฉู่หลีก็กลับมาอยู่ข้างกายของนางสักทีเด็กสาวที่ยังคงไม่มีสติเต็มร้อย เพื่อจะเอาใจเขา จึงได้แลบลิ้นออกไปอย่างระมัดระวังเมื่อรู้สึกได้ถึงการตอบสนองของนาง ผู้ชายบนร่างก็รุกหนักขึ้นทันทีฝ่ามือใหญ่เปิดเสื้อผ้าของนางออกให้มันไหลร่วงลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วหัวใจของกู้อวิ๋นซีสั่นไหวอย่างเบาๆ กับเรื่องนี้ ถึงยังไงนางก็ยังแอบกลัวอยู่ดีทุกครั้ง ฉู่หลีมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตลอดนางเพิ่งจะบรรลุนิ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 78 ผู้หญิงน่าโมโหรังเกียจเขามากแค่ไหนกันเชียว
นางร้องไห้อีกแล้วตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่ริมแม่น้ำ บนร่างสวมชุดคลุมของเขาอยู่ ร้องไห้เงียบๆ อย่างไม่มีท่าทีใดๆไม่มีแม้แต่เสียงให้ได้ยิน เพียงแค่น้ำตาไหลรินลงมาอย่างเงียบๆ เท่านั้นจวินเย่เสวียนรู้สึกเพียงว่าจู่ๆ ก็รู้สึกปวดตุบๆ ตรงบริเวณขมับรำคาญ"เจ้ามานอนในอ้อมกอดของข้าเอง ข้าก็คิดว่าเจ้าอยากน่ะสิ!" เขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย!ถึงแม้เขาก็อยาก แต่เขาไม่ได้ชอบฉวยโอกาสตอนคนอื่นลำบากสักหน่อยลงมือกับคนที่ไม่มีสติครบถ้วน ไม่ใช่นิสัยของเขาเขาชอบข่มเหงนางตอนที่นางมีสติครบถ้วนมากกว่า!ไม่ใช่การหลอกลวง"ก็ข้าคิดว่าท่านคือฉู่หลี" กู้อวิ๋นซีกำหมัดแน่น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่านางคิดจริงๆ ว่าเป็นฉู่หลีที่กำลังกอดตัวเองเหตุใดความรู้สึกของพวกเขาทั้งคู่ถึงได้เหมือนกันขนาดนี้?บางครั้ง สำหรับนางไฝเสน่ห์เม็ดนั้นก็คล้ายว่าจะไม่สำคัญแล้วที่สำคัญคือ ความรู้สึกมันเหมือนกันมาก! ขนาดลมหายใจยังเหมือนกันซะขนาดนั้น!ตอนที่กำลังหลับสะลึมสะลืออยู่ จะให้แยกได้อย่างไรเล่า?"ถึงกระนั้นก็เป็นปัญหาของเจ้าอยู่ดี เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? เจ้าจะร้องทำไม?"เมื่อเห็นนางร้องไห้ก็รู้สึกหงุดหงิดรู้สึกปวด
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 79 หากว่าเขาก็คือฉู่หลีล่ะ
จวินเย่เสวียนคร้านจะสนใจนางแล้วในใจรู้สึกเสียใจอย่างประหลาดเขาเดินไปที่ริมแม่น้ำ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าตัวเองสายตาของกู้อวิ๋นซีเผลอมองไปยังมือของเขาเมื่อครู่นิ้วเรียวยาวนั้น เพิ่งจะ...ภาพเหล่านั้นปรากฎขึ้นมาในหัวของนาง จนถึงตอนนี้ ยังรู้สึกราวกับจะปวดหนึบๆ ระหว่างขาทั้งสองข้างอยู่เลยนางแอบหุบขาทั้งสองข้างชิดกันอย่างไม่รู้ตัวในใจรู้สึกหนักอึ้งถึงแม้พวกเขาจะยังไม่ได้ทำเรื่องนั้นกันจริงๆ แต่มือขององค์ชายสี่ก็...ขนาดนั้นแล้ว แตกต่างกับทำแล้วตรงไหนกัน?ต่อไปนางจะไปเผชิญหน้ากับฉู่หลีอย่างผ่าเผยได้อย่างไร?กู้อวิ๋นซีมองไปยังผิวน้ำที่อยู่ไม่ไกลแต่จิตใจกลับไม่สามารถทำให้เรียบสงบได้อย่างผิวน้ำกลับไปก็ค่อยไปพูดกับฉู่หลีให้ชัดเจนแล้วกันไม่ว่าฉู่หลีจะต้องการหรือไม่ต้องการนาง ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไงนางก็รับได้ทั้งนั้นก็นางทำผิดต่อฉู่หลีก่อนหนิถึงตอนนี้ นางจะต้องตั้งสติให้มั่น ทุกอย่างรอให้ช่วยพี่ใหญ่กลับมาให้ได้ก่อนค่อยว่ากันนางก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเช่นกัน ตักน้ำสะอาดขึ้นมาล้างหน้าให้กับตัวเองตอนที่หันข้างไปมองจวินเย่เสวียน สายตาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังรอยแผลโดนฟัน
Latest chapter
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
