บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 61 - บทที่ 70

"เจ้าหมายความว่ายังไง?" ผู้หญิงคนนั้น กลับจวนแม่ทัพไปแล้วเหรอ?จวินเย่เสวียนสลัดผ้าห่มออก ก่อนจะลงจากเตียงมาเนื่องจากอาการเมาค้างจึงทำให้สมองของเขายังคงมึนๆ งงๆ อยู่จังหวะที่ลงมาจากเตียง ขาเขาก็พลันอ่อน จนเกือบจะต้องคุกเข่าลงไปบนพื้นเยียนเป่ยตกใจจนต้องรีบรุดเข้าไปช่วยพยุงเขา"ท่านอ๋อง พระชายาเขียนจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง รับสั่งให้คนนำไปมอบให้กับท่านแม่ทัพกู้ที่จวนแม่ทัพ ส่วนนางออกเดินทางไปตั้งแต่ช่วงกลางดึกแล้วพ่ะย่ะค่ะ""อะไรคือออกเดินทางไปตั้งแต่ช่วงกลางดึก?" จวินเย่เสวียนยืนตัวตรง ผลักเขาออกไป "ไม่ใช่กลับจวนแม่ทัพไปแล้วเหรอ?"เยียนเป่ยมองไปที่เขาด้วยท่าทีหวาดกลัว "มะ ไม่ใช่กลับไปจวนแม่ทัพ พระชายาเขียนบอกในจดหมายว่า นางจะไปเมืองฝานเพื่อตามหากู้หนานฟงพ่ะย่ะค่ะ"ความเมามายในแววตาของจวินเย่เสวียน หายไปแล้วมากกว่าครึ่ง "พาใครไปบ้าง?"เยียนเป่ยพูดตอบอย่างหวาดกลัวและเป็นกังวลว่า "พาไปเพียง เพียงสาวรับใช้ของนาง ที่ชื่อว่าอันเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ""นังผู้หญิงโง่!""พระชายา พระชายาไม่โง่เลยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องไม่สู้...ลองอ่านเนื้อหาในจดหมายฉบับนี้ดูก่อนเถิด"พระชายาไม่ได้โง่จริงๆ เพียงแต่ คว

กู้อวิ๋นซีถูกจับได้แล้วที่ช่องเขาด้านหน้ามีโจรภูเขาสิบกว่าคนบุกเข้ามา ปิดล้อมนางไว้ในช่องเขาแห่งนี้ด้านหน้าหัวหน้ารองก็นำกำลังคนไล่ตามขึ้นมาเมื่อหัวหน้าสามเห็นรูปลักษณ์ภายนอกของกู้อวิ๋นซี นัยน์ตาพลันเคร่งขรึม จ้องไปที่หัวหน้ารอง "แค่นี้? เจ้าถึงกับขนาดต้องใช้ธนูฝ่าเมฆาเลยเหรอ?"ไม่รู้หรือไงว่าธนูฝ่าเมฆาในค่ายของพวกเขามันเป็นของล้ำค่าขนาดไหน?ของแพงขนาดนั้น ถึงจับเจ้าหนุ่มนี้ต้มกินก็ชดใช้ไม่ไหวหรอก!"นี่..." หัวหน้ารองรู้อยู่แล้วว่าตัวเองวู่วามไปหน่อย แต่ว่ามันโมโหนี่!"ฝีมือการขี่ม้าของเจ้าเด็กนี่ยอดเยี่ยมเกินไป พี่น้องเราสิบกว่าคนก็ตามไม่ทัน""ในช่องเขาก็วางค่ายกลท่อนไม้ไว้แล้วไม่ใช่หรือ?"พูดถึงเรื่องนี้ หัวหน้ารองก็ยิ่งโมโห "ใช้หมดแล้ว หลบได้หมด!""หลบได้หมด?" สายตาของหัวหน้าสามมองไปที่หน้าของกู้อวิ๋นซีอีกครั้งในที่สุดรูปร่างเล็กๆ ถ้าเทียบกับรูปร่างสูงใหญ่กำยำของพวกเขาแล้ว ก็เหมือนกับเป็นคนแคระคนหนึ่งถึงแม้เสื้อผ้าบนตัวจะสมบูรณ์ครบถ้วน แต่ก็เก่ามาก ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนมีเงินอะไรบนใบหน้าก็มีแต่คราบดินโคลน ดูก็ไม่ชัดว่าหน้าตาเป็นยังไงแต่ม้าที่ขี่มานั้น ก็ดูจะมีราคาอ

เขา...ทำไมถึงมาปรากฎตัวอยู่ที่นี่ได้?กู้อวิ๋นซีรู้สึกเพียงหัวใจของตัวเองสั่นไหวอย่างรุนแรงไม่รู้ว่าด้วยความตกใจหรือดีใจ ยิ่งไม่รู้ว่าเป็นความซึ้งใจหรือว่าหวาดกลัวกันแน่เขาน่ากลัวยิ่งกว่าโจรภูเขาแต่ตอนนี้เขา บางทีอาจจะเป็นความหวังเดียวของนางแต่เมื่อหลายวันก่อนนางเพิ่งจะตบหน้าเขาไป ด้วยความดูถูกสุดๆด้วยนิสัยของเขา ไม่ฆ่านางก็นับว่าเป็นโชคดีสุดๆ แล้ว แล้วจะช่วยนางได้ยังไงอีก?คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับหัวหน้าใหญ่ในเวลานี้ เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นจากดาบประทับอยู่ถึงแม้รอยแผลเป็นบนใบหน้าจะดูน่ากลัว แต่ด้วยท่าทีสูงศักดิ์ของเขากลับทำให้คนมองไม่อาจละสายตาได้ตอนที่พวกผู้หญิงได้เห็นเขา ต่างก็ตกตะลึงไปตามกันไม่เพียงไม่ตกใจกับรอยแผลเป็นน่าเกลียดบนใบหน้าของเขา แต่กลับมองด้วยสายตาหลงไหลเหตุใดจึงมีผู้ชายเช่นนี้อยู่ได้ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว แต่ทั้งตัวกลับมีเสน่ห์ดึงดูดให้คนหลงใหล?"หัวหน้าใหญ่ คนนี้..." หัวหน้ารองมีสีหน้าประหลาดใจผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ ดูแล้วไม่ธรรมดาเลย!"โชคดีที่ได้น้องกู้คนนี้!" หัวหน้าใหญ่ตบไหล่ของชายหนุ่มคนนั้นก่อนพูดอย่างยิ้มแย้มว่า "หา

หัวหน้าใหญ่ที่กำลังอุ้มกู้อวิ๋นซีสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็วนั้นคิดไม่ถึงว่า จู่ๆ จะมีมีดเล็กเล่มหนึ่ง ทาบลงมาบนคอของหัวหน้าใหญ่เป็นมีดที่เจ้าเด็กนี่ใช้หั่นเนื้อเมื่อครู่นี้ทุกคนต่างพากันตกตะลึงไม่มีใครเห็นเลยว่า นางได้ซ่อนมีดเล่มนี้เอาไว้หัวหน้าใหญ่เองก็มีสีหน้าตกใจ หลุบสายตาลงไปมองยังมีดที่กดอยู่บนคอของเขา ยังคงไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงดีเด็กสาวที่ดูอ่อนแอไม่มีพละกำลังแม้จะฆ่าไก่ได้สักตัว กลับกล้าลงมือกับเขา?"รู้หรือไม่ว่าแค่ข้าออกแรงนิดเดียวก็สามารถหักคอเจ้าได้แล้ว?" สีหน้าของหัวหน้าใหญ่เคร่งขรึมกู้อวิ๋นซีขยับข้อมือนิดเดียว มีดเล่มนั้นก็กดลึกลงไปบนลำคอของหัวหน้าใหญ่จนเกิดเป็นแผลเลือดออก"อย่าทำร้ายหัวหน้าใหญ่นะ!" หัวหน้ารองกับหัวหน้าสามอีกทั้งพวกโจรภูเขากลุ่มหนึ่งพากันลุกขึ้นยืนพวกผู้หญิงก็ยิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ เด็กนี่ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?กู้อวิ๋นซีกระโดดลงออกจากอ้อมแขนของหัวหน้าใหญ่ แค่หัวหน้าใหญ่ขยับ มีดของนางก็ยิ่งกดลึกลงเลือดหยดหนึ่งไหลรินออกมาจากบนลำคอของหัวหน้าใหญ่ ถึงแม้ทุกคนจะโกรธ แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นไปข้างหน้าสักคนสีหน้าของหัวหน้าใหญ่เย็นเ

ยิ้มนี้ เป็นรอยยิ้มของฉู่หลีชัดๆ!หนึ่งปีที่ผ่านมา ตอนที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ฉู่หลีก็ยิ้มแบบนี้เลย!กู้อวิ๋นซีจ้องมองไปที่รอยยิ้มตรงมุมปากของของจวินเย่เสวียน จนลืมหายใจไปชั่วขณะหนึ่งฉู่หลี เขาก็คือฉู่หลี!จวินเย่เสวียนนัยน์ตาเคร่งขรึม ที่มุมปากยังคงมีรอยยิ้มอยู่บางส่วนแต่รอยยิ้มนั้นกลับเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเย็นเยียบน่ากลัวในฉับพลัน "ทำไม? ถึงตอนนี้ ยังคงแยกระหว่างข้ากับสามีของเจ้าไม่ออกอีกอย่างนั้นหรือ?""หรือว่า เจ้าหวังอยากให้ข้าเป็นสามีของเจ้ามากกว่า?"ไอเย็นเยียบนี้...ทำให้กู้อวิ๋นซีตั้งสติขึ้นได้ฉับพลัน "องค์ชายสี่...""ยังรู้ด้วยเหรอว่าข้าคือองค์ชายสี่ของเจ้า!" จวินเย่เสวียนสะบัดเสียงเย็นกู้อวิ๋นซีกระพริบตาปริบๆ อยากจะมองหน้าเขาให้ชัดเจน แต่ไม่ว่ายังไงก็มองไม่ชัดสักทีเมื่อครู่ มีจังหวะหนึ่งที่นางคิดว่า เขาเป็นฉู่หลีจริงๆ!พอมาดูตอนนี้ เขาก็ได้เปลี่ยนกลับไปเป็นองค์ชายสี่โดยสมบูรณ์แล้วกู้อวิ๋นซีรู้สึกว่าสมองของนางดูจะใช้การไม่ได้แล้ว"องค์ชายสี่ ท่าน...มาเพื่อช่วยข้าจริงๆ ใช่ไหม?"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกับเขา เมื่อกี้นางสิ้นหวังมากจริงๆ และก็กลัวมากด้วยห