All Chapters of บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Chapter 81 - Chapter 90

กู้อวิ๋นซีรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง ไม่รู้ว่าถูกคนพามาที่ไหนเหมือนกับว่าจะเป็นห้องๆ หนึ่งรอบๆ มีกลิ่นหอมดอกไม้จางๆแต่กลิ่นดอกไม้นี้หอมมาก ไม่เหมือนกับที่ได้กลิ่นตอนอยู่ในห้องพักร่างกายอ่อนเปลี้ย แขนขาไร้เรี่ยวแรง ขนาดแค่จะขยับยกนิ้วขึ้นมาก็ยังลำบากมากนางถูกวางยาสลบใครกันที่พานางมาที่นี่?ใครขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้น กู้อวิ๋นซีก็คล้ายว่าจะได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน"นางก็คือพระชายาของจวินฉู่หลีเหรอ?"เป็นเสียงของผู้หญิง ฟังดู เสียงมีอายุหน่อยๆ น่าจะเป็นผู้หญิงที่อายุเกินสี่สิบไปแล้วส่วนเสียงของผู้หญิงอีกคน น่าจะยังไม่ถึงยี่สิบดี "เจ้าค่ะ"เสียงนี้ฟังดูจะเคารพต่อหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งถามคำถามเมื่อกี้มาก"เหตุใดจวินฉู่หลีถึงแต่งภรรยาได้? สถานการณ์เขาเป็นเช่นไร เจ้ากับข้าต่างรู้ดี" หญิงวัยกลางคนพูดหัวเราะอย่างเย็นชาปลายนิ้วของกู้อวิ๋นซียังคงไร้เรี่ยวแรงเช่นเดิม แต่ก็ค่อยๆ เกร็งขึ้นเหตุใดนางจึงพูดว่าฉู่หลีไม่สามารถแต่งภรรรยาได้?หญิงสาววัยรุ่นพยักหน้าพูด "ใช่...ดังนั้นเรื่องนี้ ลูกก็รู้สึกว่าแปลกมากเหมือนกัน อีกอย่าง พระชายาของฉู่หลี หลายวันมานี้กลับอยู่กับเย่เสวียนตลอด

โครม จวินเย่เสวียนกอดกู้อวิ๋นซี ล้มลงนอกประตูห้องโถงฝ่ามือของมู่หงยื่อ ประทับลงบนตัวของจวินเย่เสวียนกู้อวิ๋นซีเพียงได้รับแรงอัดกระแทกจากฝ่ามือก็ยังรู้สึกแทบจะกระอักเลือดออกมาแล้วรู้ได้เลยว่าพลังฝ่ามือนั้นรุนแรงขนาดไหนแต่จวินเย่เสวียนกลับใช้ร่างกายของเขารับฝ่ามือนั้นแทนนาง!จังหวะที่ทั้งสองคนล้มลงไปไปบนพื้น จวินเย่เสวียนกลับพลิกตัว ใช้ร่างกายของเขา รับแรงกระแทกแทนนางทั้งหมดทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นอย่างแรงแค่จวินเย่เสวียนอ้าปาก ก็สำลักเลือดออกมาเลือดสดๆ ทำให้เสื้อผ้าของเขา ถูกชโลมไปด้วยสีแดงทันทีกู้อวิ๋นซีนอนฟุบอยู่บนตัวของจวินเย่เสวียน สีแดงสดบนเสื้อผ้าของเขากระแทกเข้าดวงตาของนางอย่างจัง"ท่านไปเถอะ สำหรับท่านข้ามีเพียงความหวาดกลัว ไม่เคยชอบท่านเลยสักนิด!"หากว่าองค์ชายสี่คนเดียว นางเชื่อว่า เขาคงไปมาได้ดั่งสายลมสำหรับเขาแล้ว นางก็คือตัวถ่วงจวินเย่เสวียนจ้องนางด้วยสายตาเย็นชา "อย่า...เข้าข้างตัวเองหน่อยเลย เจ้าคิดว่าข้า..."ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง"เหอะ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเสวียนอ๋องผู้เย็นชาไร้ความรู้สึก ก็จะมีวันนี้ด้วย"มู่หงยื่อเดินออกมา

จวินเย่เสวียนนัยน์ตาเย็นเยียบจู่ๆ ก็อุ้มมู่อันหนิงขึ้นมา "ถอย!"สิบสองทหารม้าคอยคุ้มกันพวกเขา พลางคอยระวังไม่ให้คนของพรรคไป๋ถันลอบโจมตี พลางก็ถอนกำลังออกกู้หนานฟงเองก็ช่วยประคองกู้อวิ๋นซีที่ไร้เรี่ยวแรงออกไปทางประตูใหญ่เด็กสาวอายุประมาณสิบห้าคนนั้นไล่ตามขึ้นมา รีบร้อนพูดว่า "กู้หนานฟง เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"กู้หนานฟงเพียงแค่มองนางหนึ่งที แล้วก็ไม่ได้สนใจอีกผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า "ถ้าเจ้าไป เจ้าจะตายนะ!""เจ้าคิดว่าข้าสนใจหรือยังไง?" กู้หนานฟงประคองกู้อวิ๋นซีต่อไป ไม่สนใจนางอีกเพิ่งออกจากประตูหลังมาได้ เสวียนอิ่งก็วิ่งเข้ามาทันใดจวินเย่เสวียนประคองมู่อันหนิง กระโดดขึ้นม้าไปเสื้อผ้าของมู่อันหนิง เต็มไปด้วยเลือดที่ตัวเองกระอักออกมาแต่ในเวลานี้ นางได้นอนอิงหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของจวินเย่เสวียน ไม่เพียงไม่รู้สึกทรมาน กลับกันในแววตายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มในเวลานี้ ราวกับหากนางจะต้องตายในอ้อมแขนของจวินเย่เสวียน นางก็ยินดี"แม่ทัพกู้ ท่านขี่ม้าของข้าเถิด!" เยี่ยนสืออีจูงม้าเดินเข้ามากู้หนานฟงกระโดดขึ้นม้า ก่อนจะยื่นมือออกไปให้กู้อวิ๋นซีแต่สายตาของกู้อวิ๋นซี ก

กู้อวิ๋นซีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองหลวงหลังจากที่กู้หนานฟงออกจากเมืองฝานไปให้เขาฟังอย่างคร่าวๆสีหน้าของกู้หนานฟงเคร่งเครียดขึ้นทันที"ข้าถูกคนวางยาพิษกู่...""ผู้หญิงชุดขาวคนนั้นที่เจอวันนี้เหรอ?" ผู้หญิงคนนั้น ดูก็รู้ว่าปฏิบัติกับพี่ใหญ่ไม่เหมือนคนอื่นสายตาที่มองพี่ใหญ่ ดูก็รู้ว่าชอบมากแต่ก็เผด็จการมาก!"ไม่ใช่ นาง..." กู้หนานฟงคล้ายจะอยากพูดอะไร สายตาวูบไหวน้อยๆเขาพยายามหลบเลี่ยงสายตาของกู้อวิ๋นซี "นางคือผู้มีพระคุณของข้า หากไม่ได้นางข้าคงไม่มีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้""เช่นนั้นตอนนี้ท่าน...""ข้าไม่เป็นไร!" กู้หนานฟงไม่อยากพูดเรื่องที่ตัวเองถูกพิษกู่เยอะเกินไป"ตอนนี้กองทัพใหญ่ของอูฉงล้อมเข้าประชิดเมือง ข้าจำเป็นจะต้องกลับไปป้องกันเมืองเดี๋ยวนี้ เพื่อทำคุณประโยชน์ชดใช้ความผิด ไม่เช่นนั้น คนในจวนแม่ทัพทั้งหมดจะต้องเดือดร้อนไปด้วย"ถึงแม้กู้อวิ๋นซีจะรู้ว่าแววตาของเขาไม่ปกติ แต่ก็ไม่ได้ถามไถ่เพิ่มเติมอีกขอเพียงพี่ใหญ่กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว"ตอนที่ข้ามา ได้ศึกษาแผนที่ของอูฉงกับเมืองฝานมาอยู่บ้าง"เดิมทีคิดว่าสัมภาระของตัวเองถูกโจรภูเขาชิงไปแล้ว คงจะเอาของกลับมาไม่ไ

คืนนี้กู้หนานฟงดูผิดปกติเมื่อเข้ากลางดึก สีหน้าของเขาก็เริ่มขาวซีดตอนนี้ที่เขาปรากฎตัวออกมา ก็ใช้กำแพงของกระท่อมไม้ช่วยพยุงตัวเอาไว้ ค่อยๆ เดินเข้ามาทีละก้าวแต่ว่าชัดเจนว่า เขารู้สึกร้อนใจ แต่ละก้าวล้วนเร่งรีบ มีหลายก้าวที่เกือบจะล้มขมำลงไปแล้ว"พี่ใหญ่..." กู้อวิ๋นซีตกใจ รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว "ท่านบาดเจ็บหรือ? ใครทำร้ายท่าน?""ข้าไม่เป็นไร ซีเออร์ อย่า...เข้ามา"ตอนนี้กู้หนานฟงกลับมองเพียงเยี่ยนอี พูดขึ้นอย่างร้อนรน "อย่า...ทำร้ายนาง นาง...ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"กู้อวิ๋นซีหันมามอง ถึงได้เห็นผู้หญิงชุดขาวที่ถูกฝ่ามือของเยี่ยนอีเข้าไปจนต้องนอนกองอยู่บนพื้นเป็นคนที่ไล่ตามพี่ใหญ่ตอนอยู่ที่พรรคไป๋ถันในวันนั้น คนที่ไม่ยอมให้พี่ใหญ่จากไปคนนั้น!"เขาคือผู้มีพระคุณของพี่ใหญ่!" กู้อวิ๋นซีรีบบอกเยี่ยนอีตกตะลึงนิดหน่อย ถึงค่อยถอนกำลังฝ่ามือออกผู้หญิงชุดขาวรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที ไม่สนใจเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของตัวเอง นางรีบเดินไปทางกู้หนานฟงอย่างรวดเร็วกู้อวิ๋นซีโบกมีดสั้นในมือ ขวางหน้านางเอาไว้ผู้หญิงชุดขาวรีบพูดว่า "สามวันผ่านไปแล้ว คืนนี้พิษกู่ในตัวเขาจะกำเริบ! ข้ามาเพื่อช่ว