กู้อวิ๋นซีขมวดคิ้วมุ่น "ทำไม? ข้าเป็นไม่ได้เหรอ?"แววตาของมู่เฟยหย่ายังคงสงสัย "แต่ว่า จวินฉู่หลีไม่สามารถแต่งภรรยามีทายาทได้นี่นา!"กู้อวิ๋นซีคิดไปถึงวันนั้นทันที วันที่นางถูกวางยา ในช่วงที่สะลึมสะลืออยู่นั้น ได้ยินบทสนทนาระหว่างมู่หงยื่อและมู่อันหนิงขนาดมู่หงยื่อยังพูดว่า จวินฉู่หลีไม่สามารถแต่งภรรยามีทายาทได้"เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนี้?" กู้อวิ๋นซีรู้สึกเกร็งเครียดในใจ แต่บนใบหน้าก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามู่เฟยหย่าเป็นคนไม่คิดมาก นางกล่าวว่า "ตอนสมัยเด็กจวินฉู่หลีถูกพิษ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถถอนพิษได้ ทำได้เพียงอาศัยยาของพี่สาวข้าควบคุมพิษเอาไว้...""ดังนั้น พี่สาวเจ้ากับเสวียนอ๋อง รู้จักกันมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ?" กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้ว่าเหตุใดตัวเองต้องใส่ใจเรื่องของพวกเขาด้วยบางที อาจจะแค่ประหลาดใจก็เป็นได้มู่เฟยหย่าพยักหน้าลง "รู้จักกันมาหลายปีแล้ว พี่สาวของข้าชอบเสวียนอ๋องมากมาโดยตลอด น่าเสียดายที่แม่ของข้าไม่อนุญาตให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน"กู้อวิ๋นซีไม่ได้ถามเรื่องนี้ต่อวันนี้นางได้ยินจวินเย่เสวียนพูดว่า มู่อันหนิงเป็นหญิงศักดิ์สิทธิ์เกรงว่าคงจะเป็นประมาณว่า เป็นห

กู้อวิ๋นซีซัดเข็มเงินสองเล่มออกไปโดยสัญชาตญาณป้องกันตัวคิดไม่ถึงว่า พลังฝ่ามือของมู่อันหนิง กลับหายไปในพริบตาหายไปหมดเลย!รวบรวมพลังและเก็บกลับได้ขนาดนี้ วรยุทธ์ของผู้หญิงคนนี้สูงส่งถึงเพียงไหนกันเชียว แค่คิดก็รู้แล้วกู้อวิ๋นซีมองนางที่ถูกเข็มเงินของตัวเองซัดไปโดนด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วก็ดูท่าทางที่ล้มลงไปบนพื้นราวกับได้รับบาดเจ็บหนักอย่างไร้อารมณ์ด้วยเช่นกันจังหวะที่มู่อันหนิงเก็บพลังจากฝ่ามือของนาง กู้อวิ๋นซีก็รู้แล้วว่าตัวเองตกหลุมพลางเข้าแล้วนอกศาลาริมน้ำ ร่างสูงเพรียวร่างหนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วมู่อันหนิงหันหน้ากลับไปมองเขา ขมวดคิ้วมุ่น "เย่เสวียน"จวินเย่เสวียนไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเย็นชา ไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยเขาเพียงกวาดสายตามองไปยังร่างของกู้อวิ๋นซี จากนั้นก็เดินไปอยู่ตรงหน้าของมู่อันหนิง ยื่นมือให้นางมู่อันหนิงค่อยๆ ยื่นมือออกไปอย่างอ่อนแรง อาศัยแรงจากฝ่ามือใหญ่ของเขา ฉุดตัวเองให้ลุกขึ้นมาแต่ก็คล้ายกับว่าตัวนางยังคงอ่อนแอมากอยู่ หลังจากที่ยืนขึ้นแล้ว ร่างกายก็อ่อนแรง ล้มลงไปในอ้อมแขนของจวินเย่เสวียนทันทีกู้อวิ๋นซีมองดูจวินเย่เสวียนจวินเย่เสวียนสีหน

ที่แท้ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ไม่เคยให้โอกาสนางเลย!ที่แท้ เขาไม่เคยเชื่อในตัวนางเลย!มู่อันหนิงกำมือของตัวเองแน่น ในใจยิ่งรู้สึกแห้งแล้งขึ้นทุกที"ท่านไม่เคยอนุญาตให้ข้าแตะต้องตัวท่าน คืนนั้นที่ข้าขอกอดท่าน แต่ท่านก็ไม่ได้ปฏิเสธ เป็นเพราะว่าท่านรู้ว่านางกำลังมองดูอยู่ ใช่หรือไม่?"เหตุในนางจึงสัมผัสไม่ได้นะว่าตอนนั้นกู้อวิ๋นซีอยู่ใกล้ๆ ด้วย?รู้จักกันมาสิบปี เพราะว่าเลือดของนางสามารถควบคุมพิษที่อยู่ในร่างของจวินฉู่หลีได้ ดังนั้น จวินเย่เสวียนจึงปฏิบัติดีกับนางมาโดยตลอดนับได้ว่าเป็นมิตรแต่ถึงกระนั้น ไม่ว่านางจะแสดงออกหลายครั้งว่ามีใจให้เขา แต่เขาก็ทำตัวเย็นชากลับมาตลอดเอาแต่ปฏิเสธอยู่ร่ำไป ไม่เคยจะอนุญาตให้นางได้เข้าใกล้ตัวเองครั้งนี้ นางบอกว่าท่านแม่ต้องการให้นางรับช่วงต่อพรรคไป๋ถัน ดังนั้นต่อไปนางคงไม่มีโอกาสได้มาพบกับเขาอีกแล้วเพียงหวังอยากจะกอดเขา เพื่อตัดความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเขาแรกเริ่มเดิมทีเขาก็ปฏิเสธ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด จู่ๆ เขาก็ยินยอมมู่อันหนิงยังคิดว่า ในที่สุดจวินเย่เสวียนก็มีใจให้กับนางสักทีคิดไม่ถึง ที่เขาตกลง เป็นเพราะต้องการจะยั่วโมโหผู้หญิงอีกคนต่าง

"ฉู่หลี!" กู้อวิ๋นซีเปิดม่านของกระโจมออกทันทีผู้ชายในชุดเกราะนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะน้ำชา กำลังดูแผนที่ภูมิศาสตร์อยู่เมื่อได้ยินเสียงเรียก เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองแต่กู้อวิ๋นซีกลับต้องอึ้งไปทำไมถึงเป็นเขาไปได้?"ท่าน..." กู้อวิ๋นซีตะลึงงัน มองเขาที่เหมือนกับจวินฉู่หลีราวกับแกะ แต่กลับมีใบหน้าที่เย็นชาฉับพลันก็ลืมสิ้นทุกอย่างจวินเย่เสวียนวางแผนที่ภูมิศาสตร์ลง จ้องนางด้วยสายตาเย็นชา "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าไม่อนุญาตให้เจ้าออกจากห้องนอนของเจ้า?""เยี่ยนอี!" แววตาเขาเข้มขรึมด้านนอก เยี่ยนอีก็รีบเข้ามาทันทีเขาเปิดม่านประตูเดินเข้ามา คารวะอย่างนอบน้อม "ท่านอ๋อง!""ไสหัวไปรับโทษเองซะ!""พ่ะย่ะค่ะ!" เยี่ยนอีหมุนตัวเดินออกจากประตูไปไม่นานกู้อวิ๋นซีก็ได้ยินเสียงการโบยดังเข้ามาจากด้านนอกนางร้อนใจ!"เป็นข้าที่แอบหนีมาเอง เกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะ?"ถ้าจะลงโทษ ก็ควรลงโทษนางสิถึงจะถูก!แต่ นางก็เพียงมาหาสามีของตัวเอง นางมีความผิดอะไรล่ะ?"ข้าสั่งให้เขาเฝ้าเจ้าไว้ เขาทำไม่ได้ ก็ควรได้รับโทษ" ใบหน้าของจวินเย่เสวียนเย็นชาไร้ความรู้สึก"ท่าน...ท่านจะไร้ความรู้สึกเกินไปแล้ว!"กู้

บทที่ 99กู้อวิ๋นซีคิดว่า จวินเย่เสวียนจะต้องโกรธแน่กระทั่งว่า สามารถเอาชีวิตนางได้ตลอดเวลาแต่นางผิดไปจวินเย่เสวียนเพียงแค่มองนางด้วยสายตาเย็นชา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นจากตัวนางเดินจากไปกู้อวิ๋นซีถูกกักบริเวณไว้แล้วเพียงแต่ครั้งนี้ คนที่เฝ้านางเปลี่ยนเป็นเยี่ยนสือเอ้อแทนนางก็ไม่ได้งอแงจะออกไปข้างนอกอีกเหนื่อยแล้วเหนื่อยล้าทั้งกายและใจสาวใช้ยกอาหารมาให้สามมื้อ นางก็ไม่ได้แตะต้องเอาแต่นอนอยู่บนเตียง สมองว่างเปล่าก็ไม่รู้ว่ากำลังพักผ่อน หรือกำลังคิดเรื่องชีวิตอยู่กันแน่จนกระทั่งเวลาพลบค่ำ จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น"ท่านอ๋อง" เยี่ยนสือเอ้อคารวะอย่างนอบน้อมกู้อวิ๋นซีกำผ้าห่มเอาไว้ หันหน้าหนีไป ขนาดมองยังไม่มองคนที่เดินเข้าประตูมาเขานั่งลงที่ข้างเตียงในใจกู้อวิ๋นซีรู้สึกรำคาญมาก จึงได้ลุกขึ้นนั่งทันควัน จ้องมองเขา "ท่านอย่าได้รังแก..."ทันใดนั้น นางก็อึ้งไปจ้องเขม็งมองไปยังไฝเสน่ห์ที่หางตาเม็ดนั้นของเขาทีแรก ก็ไม่อยากจะเชื่อ ต่อมา ก็แสดงสีหน้าเย้ยหยันออกมา"องค์ชายสี่ ท่านคิดว่าท่านวาดไฝเสน่ห์ขึ้นมาเม็ดหนึ่ง สวมใส่เสื้อผ้าของฉู่หล