ช่วงนี้ทุกครั้งที่ได้เจอจวินเย่เสวียน ในหัวของกู้อวิ๋นซีก็พลันสับสนขึ้นเล็กน้อยเขาเหมือนกับฉู่หลีมากจริงๆ!นอกจากที่หางตาไม่มีไฝเสน่ห์แล้ว ก็เหมือนกันในทุกจุดนางยังสงสัยมาตลอดเลยว่า สรุปแล้วเขาใช่สามีของนางหรือไม่?เมื่อเห็นสายตาสับสนของนางที่มองเขา จวินเย่เสวียนก็ตีหน้าขรึม "คิดจะให้ท่าข้าอีกแล้วเหรอ?"กู้อวิ๋นซีรีบดึงสติกลับมาทันที รีบเก็บสายตา ในใจรู้สึกสับสนขนาดสามีของตัวเองยังแยกไม่ออก นี่นางเป็นคนที่ล้มเหลวขนาดไหนกัน?แต่เขา เหมือนกับฉู่หลีมากจริงๆพอตอนนี้ได้อยู่กับเขา ก็ราวกับได้อยู่กับฉู่หลีอย่างนั้นเพื่อจะปกปิดความคิดในใจของตัวเอง นางก็พูดออกไปเบาๆ ว่า "ขอบพระคุณองค์ชายสี่ที่ยอมเชื่อข้าในวันนั้น!"หากไม่ใช่จวินเย่เสวียนยอมที่จะเชื่อนาง ให้โอกาสนางในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง เกรงว่าตอนนี้นางคงจะได้ตายตามไทเฮาไปนานแล้วแต่จวินเย่เสวียนกลับสะบัดเสียงพูดอย่างเย็นชา "ข้าสนใจก็เพียงแค่ไทเฮา เจ้าจะเป็นหรือตาย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?"กู้อวิ๋นซีไม่ได้พูดอะไร แถมยังขยับไปอยู่ในมุมๆ หนึ่งด้วยความเคยชินเพื่อเอาตัวเองออกห่างจากเขา"กลัวข้าเหรอ?" จวินเย่เสวียนหรี่ต

บนหน้าอกของจวินเย่เสวียน เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น!ทั้งรอยแผลจากมีด! จากกระบี่! ซ้อนทับกันเยอะไปหมด!รอยแผลเป็นเยอะมากมาย แต่กลับไม่เห็นรอยแผลจากมีดที่นางแทงเข้าไปในตอนนั้น!นิ้วมือเรียวยาวของกู้อวิ๋นซี สัมผัสลงไปบนรอยแผลเป็นที่ทั้งยาว ทั้งลึกรอยหนึ่งบนหน้าอกของเขารอยแผลเป็นนี้เริ่มต้นจากหัวไหล่ด้านซ้ายของเขาไล่ยาวลงมาจนถึงหน้าอกดูจากสีและร่องรอยของแผลเป็น คิดว่าตอนที่เขาโดนฟันดาบนี้คงจะลึกจนถึงกระดูก บาดเจ็บรุนแรงสาหัสเป็นแน่!สามารถรอดชีวิตมาได้ ไม่ง่ายเลย!“เจ้าคิดอยากจะพูดว่า ข้าใช้รอยแผลจากดาบนี้เพื่อมาปกปิดร่องรอยการถูกมีดที่เจ้าแทงวันนั้นใช่หรือไม่?”จวินเย่เสวียน ยกมุมปากขึ้นรอยยิ้มนั้นเย็นเยียบจนทำให้ คนเห็นรู้สึกขนลุกขนชัน“เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรที่จะให้ข้าเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ ไม่สนแม้แต่ชีวิตตัวเอง เพื่อที่จะลบร่องรอยจากรอยแผลเป็นของเจ้าอย่างนั้นเหรอ?”กู้อวิ๋นซีตัวแข็งทื่อ รีบชักมือกลับออกมาจากหน้าอกของเขาทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหยามเหยียดของเขา หัวใจรู้สึกกระตุกเป็นจังหวะใช่แล้ว! ดาบนี้ หากไม่ใช่ว่าเสวียนอ๋อง แข็งแกร่งมากพอ ชีวิต

ลงดาบสามครั้ง ครบถ้วนไม่ขาด แทงเข้าที่ตัวของจวินเย่เสวียนทั้งหมดเสวียนอ๋องสะบัดมือหนึ่งที พึ่บ มีดนั้นก็ปลิวเฉี่ยวร่างของชายชุดดำไป!มีดสั้นเล่มนั้นปักลงไปในโคลนลึก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวของชายชุดดำมากนักรวดเร็วจนคนมองยังรู้สึกตาลาย!ชายชุดดำคนนั้นตกใจจนแทบจะหยุดหายใจหากว่าเมื่อครู่มีดของเสวียนอ๋อง เล็งมาที่ตำแหน่งหัวใจของเขา ป่านนี้เขาก็คงตายไปนานแล้ว!“เจ้า…เจ้า…”“ที่ข้ารับปากจะแทงตัวเองสามที ข้าทำเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็คืนตัวนางมาให้ข้าได้แล้ว!จวินเย่เสวียนเดินก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าวทุกคนต่างก็หวาดกลัวจนต้องรีบก้าวถอยหลังไปสองก้าวทั้งๆ ที่ได้รับบาดเจ็บแล้ว แต่ทำไมถึงยังน่ากลัวได้ขนาดนี้นะ?เมื่อจวินเย่เสวียนก้าวเข้าไปด้านหน้าอีก ชายชุดดำที่จับตัวกู้อวิ๋นซีไว้เป็นตัวประกันอยู่ก็พลันขาอ่อน จนเกือบล้มลงไปไม่ทันระวัง จึงทำให้คมมีดกดลึกลงไปที่คอของกู้อวิ๋นซี จนเกิดเป็นรอยแผลมีเลือดไหลอีกหนึ่งแผลสีหน้าของจวินเย่เสวียนเคร่งเครียด เขาหยุดเดิน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนถึงกระดูก “ปล่อยคนซะ!”ชายชุดดำรู้สึกเพียงว่าพลังกายในร่าง ราวกับถูกพลังงานที่แข็งแกร่งกดดันจนเลือดลมสับสน

จวินเย่เสวียนบาดเจ็บขนาดนี้ การที่คิดจะกลับไปเลย ก็คงเป็นไปได้ยากกู้อวิ๋นซีหาถ้ำที่ค่อนข้างมิดชิดเจอที่หนึ่ง หลังจากจัดแจงให้เขาไปพักเรียบร้อยนางก็ไปหาสมุนไพรสำหรับห้ามเลือดตรงบริเวณรอบๆ ถ้ำ จากนั้นก็เปิดเสื้อของจวินเย่เสวียนออกร่างนั้นเต็มไปด้วยแผลเก่าและแผลใหม่ จนนางเห็นแล้วก็อยากจะร้องไห้เทพแห่งสงครามเสวียนอ๋อง ชนะศึกมีชื่อเสียงได้รางวัล ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาใช้ชีวิตเข้าแลกมาทั้งนั้น!คนข้างนอกก็เห็นเพียงแสงเจิดจรัสบนตัวของเขา แต่ไม่รู้เลยว่าเขาต้องลำบากและได้รับบาดเจ็บเพื่อราษฎรชาวหนานหลิงตั้งเท่าไร!กู้อวิ๋นซีพยายามสงบจิตใจอย่างรวดเร็ว นางใช้เข็มเงินสกัดจุดเพื่อห้ามเลือดของเขาไว้ส่วนหนึ่งจากนั้นก็บดสมุนไพร แปะไว้บนบาดแผลของเขานางถอดเสื้อนอกของตัวเองออก จากนั้นก็ฉีกออกเป็นชิ้นผ้าขนาดปานกลางเพื่อใช้สำหรับในการพันแผลให้เขาเลือดค่อยๆ หยุดไหล แต่จวินเย่เสวียนเสียเลือดมากเกินไป คงจะไม่ฟื้นคืนสติในเร็วๆ นี้แน่กู้อวิ๋นซีมองไปด้านนอกหนึ่งทีที่แห่งนี้ ลึกลับมากพอคนชุดดำคงหาไม่พบ ส่วนเยียนเป่ยเองก็คงไม่อาจหาพบในเร็วๆ นี้คืนนี้ เกรงว่าบาดแผลของจวินเย่เสวียนคงทำให้เขามี

ความจริงก็คือ จวินฉู่หลีตัวจริงก็อยู่ในจวนเสวียนอ๋องในเวลานี้อยู่ในหออวิ๋นหลีนั่นแหละนั่นเป็นเรือนที่มีความเงียบสงบเป็นส่วนตัว อวิ๋นซี ฉู่หลีเจ้านายของเรือนนั้น จะต้องเป็นคนที่รักหญิงสาวที่ชื่ออวิ๋นซีมากแน่ๆแต่เมื่อกู้อวิ๋นซีเดินเข้าไป หัวใจของนางก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างประหลาดนางได้เห็นผู้ชายที่สวมอาภรณ์สีขาวคนนั้นแล้วแว๊บแรกที่ได้เห็นเขา “สงบ” คำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางทันทีเขากำลังดีดพิณอยู่ชุดสีขาว ผมยาว แค่มองจากด้านข้างก็รู้ได้ว่าต้องเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยน สง่างามไร้มลทินงดงาม งดงามราวกับออกมาจากภาพวาดงดงามราวกับไม่ใช่มนุษย์ปุถุชน แต่เป็นเหมือนเทวดาในโลกแห่งจินตนาการกู้อวิ๋นซียืนอยู่ตรงทางเดิน มองไปที่เงาร่างที่อยู่ในเรือนไม่ไกลนั้นด้วยอาการตกตะลึงจนตัวเย็นวาบและที่เย็นยิ่งกว่าตัวนางในตอนนี้ก็คือคำพูดของจวินเย่เสวียนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง“เจ้ามีสามีที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ ยังจะกล้าไปคิดออกนอกลู่นอกทางกับผู้ชายคนอื่นอีกอย่างนั้นเหรอ?”“กู้อวิ๋นซี คิดจะเป็นผู้หญิงของข้า เจ้าไปเอาสิทธิ์นั้นมาจากไหน?”คำพูดของเขาเป็นดั่งมีดคมๆ ที่ทิ่มแทงเข้าไปยังหัวใจของนาง