Share
บทที่ 117 ทั้งชีวิตนี้ไม่แยกจากกันอีกแล้ว
Related chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 118 ความจริงที่เจ้าอยากรู้ ข้าบอกให้ก็ได้
จวินเย่เสวียนตื่นขึ้นในเช้าตรู่วันถัดมาเมื่อเขาขยับแขน ฉับพลันแววตาของเขาก็เข้มขึ้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาในตอนแรกเขาก็อยากจะกอดนางไว้ในอ้อมแขนต่อโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเขายกแขนขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหล่าก็พลันถมึงทึง“บังอาจ!”เขาดึงเสื้อของกู้อวิ๋นซี โยนตัวนางออกจากอ้อมแขนของตัวเองทันทีพลั่ก กู้อวิ๋นซีที่ไม่ทันตั้งตัว ถูกเขาจับโยนทิ้งลงไปบนพื้น จนเจ็บบริเวณหัวไหล่ไปหมดความเจ็บปวดทำให้นางได้สติขึ้นในทันตา“ฉู่หลี…” เมื่อเงยหน้าก็เห็นจวินเย่เสวียนนั่งใช้สายตาเย็นเยียบราวน้ำก้อนแข็งจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?” สีหน้าของจวินเย่เสวียน บึงตึงสุดๆทำตัวเย็นชาห่างเหินกู้อวิ๋นซีรวบรวมสติของตัวเอง นวดหัวไหล่ที่กระแทกพื้นไปพลาง พูดว่า “…องค์ชายสี่”ฉับพลันด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา สีหน้าของกู้อวิ๋นซีพลันเปลี่ยนสี แล้วรีบไปยืนบังด้านหน้าของจวินเย่เสวียนทันทีโดยสัญชาตญาณผู้ชายที่อยู่ด้านหลังมองดูแผ่นหลังบอบบางของนาง แววตามีประกายที่ซับซ้อนพาดผ่านเขาพูดเสียงเรียบๆ ว่า “เป็นเยียนเป่ย เจ้าจะตกใจอะไร?”กู้อวิ๋นซีก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เตรียมต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 119 รอยแผลเป็นจากมีดที่นางฝากไว้เมื่อหนึ่งปีก่อน
ความจริงก็คือ จวินฉู่หลีตัวจริงก็อยู่ในจวนเสวียนอ๋องในเวลานี้อยู่ในหออวิ๋นหลีนั่นแหละนั่นเป็นเรือนที่มีความเงียบสงบเป็นส่วนตัว อวิ๋นซี ฉู่หลีเจ้านายของเรือนนั้น จะต้องเป็นคนที่รักหญิงสาวที่ชื่ออวิ๋นซีมากแน่ๆแต่เมื่อกู้อวิ๋นซีเดินเข้าไป หัวใจของนางก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างประหลาดนางได้เห็นผู้ชายที่สวมอาภรณ์สีขาวคนนั้นแล้วแว๊บแรกที่ได้เห็นเขา “สงบ” คำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางทันทีเขากำลังดีดพิณอยู่ชุดสีขาว ผมยาว แค่มองจากด้านข้างก็รู้ได้ว่าต้องเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยน สง่างามไร้มลทินงดงาม งดงามราวกับออกมาจากภาพวาดงดงามราวกับไม่ใช่มนุษย์ปุถุชน แต่เป็นเหมือนเทวดาในโลกแห่งจินตนาการกู้อวิ๋นซียืนอยู่ตรงทางเดิน มองไปที่เงาร่างที่อยู่ในเรือนไม่ไกลนั้นด้วยอาการตกตะลึงจนตัวเย็นวาบและที่เย็นยิ่งกว่าตัวนางในตอนนี้ก็คือคำพูดของจวินเย่เสวียนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง“เจ้ามีสามีที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ ยังจะกล้าไปคิดออกนอกลู่นอกทางกับผู้ชายคนอื่นอีกอย่างนั้นเหรอ?”“กู้อวิ๋นซี คิดจะเป็นผู้หญิงของข้า เจ้าไปเอาสิทธิ์นั้นมาจากไหน?”คำพูดของเขาเป็นดั่งมีดคมๆ ที่ทิ่มแทงเข้าไปยังหัวใจของนาง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 120 อาหลี
คำถามนี้ กู้อวิ๋นซีไม่มีคำตอบให้กับเขาสองวันต่อจากนั้น กู้อวิ๋นซีก็พักรักษาตัวอยู่ตลอดในห้องมีเงาร่างอบอุ่นอ่อนโยนร่างหนึ่ง คอยอยู่ดูแล คอยปกป้องนางตลอดเวลาไม่ห่างไปไหนกู้อวิ๋นซีตื่นขึ้นมาในเวลาเช้าตรู่ของวันที่สาม ในที่สุดนางก็อาการดีขึ้นแล้วหลังจากป่วยหนักเนื่องจากตกใจมากจนหมดสติ ตัวร้อนจี๋ มึนๆ งงๆ ไม่ค่อยได้สติ จนถึงตอนนี้ก็จัดว่าอาการดีขึ้นมากแล้วอย่างแท้จริงเพียงแต่ร่างกายของนางก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่จวินฉู่หลีรับเอายาที่สาวใช้นำมาส่งให้ที่หน้าประตู เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็นว่านางลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงแล้วเขารู้สึกร้อนใจ วางชามยาลงแล้วเดินเข้าไปหาทันที เพื่อช่วยประคองนาง “ระวังหน่อย!”ตอนที่ฝ่ามือใหญ่แตะโดนมือของนาง กู้อวิ๋นซีก็ชักมือของนางกลับไปโดยสัญชาตญาณ“ข้าไม่เป็นไร แค่เพียงอยากออกไปเดินเล่นเท่านั้น”ไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์มาตั้งหลายวัน รู้สึกเหมือนร่างกายจะยิ่งอ่อนแอลงแล้วนางจำเป็นจะต้องเข้มแข็งขึ้นจวินฉู่หลีมองฝ่ามือที่ว่างเปล่าของเขา ในดวงตาปรากฎประกายแห่งความเศร้าหมองแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขายกยาเข้าไปตรงหน้านาง “ออกไปก็ได้ แต่ว่าจะต้องดื่มยาให้หม
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 121 เลือกมาสักคนที่เหมือนกับซีเออร์น้อยก็ได้
การคัดเลือกพระชาให้เสวียนอ๋องเรื่องนี้ พระสนมหรงเริ่มดำเนินการไปตั้งนานแล้วหนิความจริงกู้อวิ๋นซีไม่อยากมีส่วนร่วมเลยจริงๆ แต่ทุกครั้งพระสนมหรงก็ดึงนางเข้าไปร่วมวงด้วยตลอดบอกว่า นางเองก็เป็นนายหญิงของจวนเสวียนอ๋อง เรื่องนี้นางจำเป็นจะต้องมีส่วนร่วมด้วยกู้อวิ๋นซีเพียงแค่คิดไม่ถึงว่า วันนี้จวินเย่เสวียนก็จะอยู่ด้วย“เสวียนเออร์ ก่อนที่เจ้าจะไปออกรบ ก็ได้เจอกับหญิงสาวเหล่านั้นแล้ว ไม่รู้ว่าในบรรดาพวกนาง เจ้าถูกใจคนไหนมากที่สุดกัน?”พระสนมหรงเพิ่งจะถามจบก็เห็นกู้อวิ๋นซีเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้พอดีนางกวักมือเรียกอย่างยิ้มๆ “ซีเออร์ เจ้าเองก็มานั่งสิ”กู้อวิ๋นซีเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยปากทักทาย “เสด็จแม่”จากนั้นก็เบนสายตาไปมองที่จวินเย่เสวียนนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เจอกับจวินเย่เสวียน หลังจากที่หายป่วยผ่านมาหลายวัน ดูเหมือนว่าบาดแผลของเขาจะอาการดีขึ้นไม่น้อยแล้วอย่างน้อยๆ สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ขาวซีดเหมือนในตอนแรกอีกกู้อวิ๋นซีหลุบสายตาลง ก่อนจะทักทายเขาเสียงเบาๆ “องค์ชายสี่”น้ำเสียงไม่แข็งกระดาง แต่ก็ไม่อ่อนหวาน ไม่เย็นชา แต่ก็ไม่กระตือรือร้นดีใจนิ่งสงบเพียงนี้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 122 ข้าควรจะขอบคุณเจ้าใช่หรือไม่
"เสวียนเออร์!" พระสนมหรงหน้าง้ำ!แต่จวินเย่เสวียนก็ไม่สนใจ เขายังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ให้ซีเออร์น้อยหาคนที่เหมือนกับนางทุกอย่างมาสักคนก็ได้!"นัยน์ตาของพระสนมหรงปรากฎร่องรอยของความไม่พอใจ แต่เมื่อมองไปยังกู้อวิ๋นซีก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม"ซีเออร์อย่าโกรธไปเลย ท่านพี่สี่ของเจ้าก็แค่...""ข้าเข้าใจความหมายของท่านพี่สี่แล้ว"กู้อวิ๋นซีพยักหน้า ไม่เพียงไม่มีร่อยรอยแห่งความไม่พอใจ กลับกันยังดูแจ่มใสสดชื่นขึ้นทันตา"ที่บ้านของข้ายังมีพี่สาวอีกหลายคนที่ยังไม่ออกเรือน ความหมายของท่านพี่สี่คือ สนใจในตัวพี่สาวทั้งหลายของข้าใช่หรือไม่?"จวินเย่เสวียนจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นเยียบแต่กู้อวิ๋นซีกลับทำเป็นมองไม่เห็น ยังคงยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อ "อีกวันสองวันข้ากำลังคิดจะกลับไปที่จวนแม่ทัพพอดี ดังนั้นท่านพี่สี่ เดี๋ยวข้าจะช่วยดูๆ ให้ท่านเอง ดูว่าพี่สาวท่านไหนยินดี...""พี่สาวของเจ้า มีหน้าตาเหมือนเจ้าอย่างนั้นเหรอ?"สายตาลึกซึ้งของจวินเย่เสวียน ไม่ปรากฎถึงรอยยิ้มเลยสักนิด "เช่นนั้นก็ดี หากว่าเจ้าเองก็มีพี่สาวฝาแฝด ก็ให้นางแต่งกับข้าเลยก็ได้!""เช่นนี้ ข้าเองก็จะได้ไม่ต้องเลือกอีก!"จ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 123 แต่ข้ามีผู้ชายคนอื่นตั้งนานแล้ว
กู้อวิ๋นซีชะงักฝีเท้าเล็กน้อย มองไปที่จวินเย่เสวียนซึ่งนั่งอยู่บนราวกั้นไกลๆนางก้มหน้าตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน "ท่านพี่สี่เป็นพี่ชายที่อาหลีรักและเคารพมากที่สุด งานแต่งของท่านพี่สี่ อาหลีย่อมต้องใส่ใจอยู่แล้ว""ข้าเป็นภรรยาของอาหลี สมควรที่จะคิดถึงอาหลีเป็นหลักในทุกเรื่อง สิ่งใดที่อาหลีใส่ใจ ข้าย่อมต้องใส่ใจด้วยเป็นธรรมดา"อาหลี!นางใช้วิธีการเช่นนี้ในการแยกเขากับฉู่หลีอย่างนั้นเหรอ?จวินเย่เสวียนนัยน์ตาเย็นเยียบ กระโดดลงจากราวกั้นแล้วเดินเข้ามาหานางแต่สายตาของกู้อวิ๋นซีกลับมองเลยเขาไป มองไปยังเงาร่างที่อยู่สุดทางเดินยาว "อาหลี!"จวินเย่เสวียนกำหมัดแน่น เดินไปที่บันไดตรงกลางทางเดินยาวก่อนจะก้าวเท้าเดินจากลงไปจวินฉู่หลีมองเขาอยู่นาน ถึงได้เดินเข้าไปหากู้อวิ๋นซี "พวกเขาบอกว่าเสด็จแม่เรียกเจ้าไปพบ ข้ากำลังจะไปดูพอดีว่าเสด็จแม่เรียกเจ้าไปคุยเรื่องอะไร""อาหลีกลัวว่าเสด็จแม่ของเจ้าจะกลั่นแกล้งข้าอย่างนั้นเหรอ?""ซีเออร์ อยู่ในจวนอ๋อง อย่าได้พูดจาเหลวไหล" จวินฉู่หลีพูดตำหนิเสียงเบากู้อวิ๋นซีกลับยิ้มออกมาอย่างเฉยเมย "อยู่ในจวนอ๋อง ใช่หรือไม่ว่าจะต้องรักษากฎในทุกเรื่อง? สถานที่เช่นน
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 124 ข้าก็อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
อันเซี่ยกลับมาแล้วหลังจากนั้นหนึ่งวัน นกพิราบที่อันเซี่ยส่งออกไป ก็นำเอาข่าวสารกลับมา"สงครามเมื่อหนึ่งปีก่อนนั้น ทั้งเสวียนอ๋องและหลีอ๋องเองก็เข้าร่วมด้วย""ทั้งคู่เหรอ?" กู้อวิ๋นซีเลิกคิ้ว "เช่นนั้น คนที่ไปช่วยที่ค่ายศัตรู...""พวกเขาไปทั้งคู่เจ้าค่ะ" อันเซี่ยตอบอย่างจนใจ "ตอนนั้นแยกกันไปคนละทาง แต่เนื่องด้วยทั้งคู่มีหน้าตาเหมือนกัน และล้วนมีเจตนาต้องการหลอกทหารศัตรูทั้งคู่ ดังนั้น ทุกคนก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนไปช่วยคุณหนูที่ถูกจับตัวไปยังค่ายศัตรูกันแน่เจ้าค่ะ"กู้อวิ๋นซีแววตาขรึมขึ้นเล็กน้อยดังนั้น อันเซี่ยก็ยังไม่มีทางรู้ว่าวันนั้นคนที่ช่วยนางออกมาจากค่ายทหารเป็นใครกันแน่อย่างนั้นเหรอ?"คุณหนู ให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ข้าจะต้องสืบรู้ได้แน่เจ้าค่ะ" อันเซี่ยไม่อยากเห็นนางต้องเศร้าโศกเสียใจ"ไม่จำเป็นหรอก บนตัวของจวินฉู่หลี มีรอยแผลเป็นจากมีดที่ข้าฝากไว้ในวันนั้น"ดังนั้นแล้วนางยังคาดหวังอะไรอยู่อีก?คนที่ช่วยนางในตอนแรก เป็นจวินฉู่หลีจริงๆเกี่ยวอะไรกับจวินเย่เสวียนด้วยล่ะ?นัยน์ตาของกู้อวิ๋นซี ปรากฎเป็นรอยยิ้มเรียบเฉยบางๆ "บางทีสำหรับข้าในตอนนี้แล้ว คนที่ช่วยข้าในตอนแรกเป็นใ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 125 นางเป็นผู้หญิงของลูก
"เจ้าก็รู้ดีว่าหลีเออร์ชอบนาง เหตุใดจึงต้องล่วงเกินนางด้วย? แถมเจ้ายัง...เจ้า!"พระสนมหรงโมโหจัด ยกมือขึ้น ใช้แส้ฟาดลงไปอีกหนึ่งทีจวินเย่เสวียนคุกเข่านั่งอยู่เบื้องหน้าของป้ายวิญญาณว่างเปล่าที่ไม่ได้มีการสลักอักษรใดๆ ถึงจะถูกเฆี่ยนหลายครั้ง แต่สีหน้าเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลย"คืนนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจะต้องตีเจ้า? เจ้าพูดมาสิ!" พระสนมหรงถามอย่างโมโหแต่จวินเย่เสวียนก็ยังคงเม้มปากอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมพูดอะไรพระสนมหรงโมโหจนนิ้วมือสั่นระริก "ตอนที่แม่เฒ่าชิงตรวจร่างกายให้กับนาง เห็นอะไร? แม่เฒ่าชิงเห็นว่าบนร่างกายของนางมีแต่ร่องรอยที่ชายหนุ่มทำทิ้งไว้เต็มไปหมด!""หลีเออร์ไม่มีทางที่จะร่วมหอกับนางได้! เจ้าบุกเข้าไปในห้องหอของพวกเขาในคืนวันแต่งงานใช่หรือไม่? นี่เจ้าบังอาจขนาดครอบครองเอาผู้หญิงของน้องชายตัวเองเชียวเหรอ?""ในใจของเจ้ายังมีน้องชายของเจ้าอยู่บ้างไหม?"จวินเย่เสวียนยังคงไม่ยอมพูดอะไรด้านหลังมีรอยเลือดเปรอะเปื้อน เหงื่อเม็ดใหญ่เท่าเม็ดถั่วไหลร่วงลงมาบนพื้นจากตรงขมับของเขาแต่เขาก็ยังคงไม่ส่งเสียงร้องใดๆ ขนาดคิ้วยังไม่ขมวดเลยสักนิดที่พระสนมหรงเกลียดที่สุดก็คือท่า
Latest chapter
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
