บทที่ 120 อาหลี

คำถามนี้ กู้อวิ๋นซีไม่มีคำตอบให้กับเขา

สองวันต่อจากนั้น กู้อวิ๋นซีก็พักรักษาตัวอยู่ตลอด

ในห้องมีเงาร่างอบอุ่นอ่อนโยนร่างหนึ่ง คอยอยู่ดูแล คอยปกป้องนางตลอดเวลาไม่ห่างไปไหน

กู้อวิ๋นซีตื่นขึ้นมาในเวลาเช้าตรู่ของวันที่สาม ในที่สุดนางก็อาการดีขึ้นแล้ว

หลังจากป่วยหนักเนื่องจากตกใจมากจนหมดสติ ตัวร้อนจี๋ มึนๆ งงๆ ไม่ค่อยได้สติ จนถึงตอนนี้ก็จัดว่าอาการดีขึ้นมากแล้วอย่างแท้จริง

เพียงแต่ร่างกายของนางก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่

จวินฉู่หลีรับเอายาที่สาวใช้นำมาส่งให้ที่หน้าประตู เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็นว่านางลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงแล้ว

เขารู้สึกร้อนใจ วางชามยาลงแล้วเดินเข้าไปหาทันที เพื่อช่วยประคองนาง “ระวังหน่อย!”

ตอนที่ฝ่ามือใหญ่แตะโดนมือของนาง กู้อวิ๋นซีก็ชักมือของนางกลับไปโดยสัญชาตญาณ

“ข้าไม่เป็นไร แค่เพียงอยากออกไปเดินเล่นเท่านั้น”

ไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์มาตั้งหลายวัน รู้สึกเหมือนร่างกายจะยิ่งอ่อนแอลงแล้ว

นางจำเป็นจะต้องเข้มแข็งขึ้น

จวินฉู่หลีมองฝ่ามือที่ว่างเปล่าของเขา ในดวงตาปรากฎประกายแห่งความเศร้าหมอง

แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขายกยาเข้าไปตรงหน้านาง “ออกไปก็ได้ แต่ว่าจะต้องดื่มยาให้หม