บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 121 - บทที่ 130

"เสวียนเออร์!" พระสนมหรงหน้าง้ำ!แต่จวินเย่เสวียนก็ไม่สนใจ เขายังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ให้ซีเออร์น้อยหาคนที่เหมือนกับนางทุกอย่างมาสักคนก็ได้!"นัยน์ตาของพระสนมหรงปรากฎร่องรอยของความไม่พอใจ แต่เมื่อมองไปยังกู้อวิ๋นซีก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม"ซีเออร์อย่าโกรธไปเลย ท่านพี่สี่ของเจ้าก็แค่...""ข้าเข้าใจความหมายของท่านพี่สี่แล้ว"กู้อวิ๋นซีพยักหน้า ไม่เพียงไม่มีร่อยรอยแห่งความไม่พอใจ กลับกันยังดูแจ่มใสสดชื่นขึ้นทันตา"ที่บ้านของข้ายังมีพี่สาวอีกหลายคนที่ยังไม่ออกเรือน ความหมายของท่านพี่สี่คือ สนใจในตัวพี่สาวทั้งหลายของข้าใช่หรือไม่?"จวินเย่เสวียนจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นเยียบแต่กู้อวิ๋นซีกลับทำเป็นมองไม่เห็น ยังคงยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อ "อีกวันสองวันข้ากำลังคิดจะกลับไปที่จวนแม่ทัพพอดี ดังนั้นท่านพี่สี่ เดี๋ยวข้าจะช่วยดูๆ ให้ท่านเอง ดูว่าพี่สาวท่านไหนยินดี...""พี่สาวของเจ้า มีหน้าตาเหมือนเจ้าอย่างนั้นเหรอ?"สายตาลึกซึ้งของจวินเย่เสวียน ไม่ปรากฎถึงรอยยิ้มเลยสักนิด "เช่นนั้นก็ดี หากว่าเจ้าเองก็มีพี่สาวฝาแฝด ก็ให้นางแต่งกับข้าเลยก็ได้!""เช่นนี้ ข้าเองก็จะได้ไม่ต้องเลือกอีก!"จ

อันเซี่ยกลับมาแล้วหลังจากนั้นหนึ่งวัน นกพิราบที่อันเซี่ยส่งออกไป ก็นำเอาข่าวสารกลับมา"สงครามเมื่อหนึ่งปีก่อนนั้น ทั้งเสวียนอ๋องและหลีอ๋องเองก็เข้าร่วมด้วย""ทั้งคู่เหรอ?" กู้อวิ๋นซีเลิกคิ้ว "เช่นนั้น คนที่ไปช่วยที่ค่ายศัตรู...""พวกเขาไปทั้งคู่เจ้าค่ะ" อันเซี่ยตอบอย่างจนใจ "ตอนนั้นแยกกันไปคนละทาง แต่เนื่องด้วยทั้งคู่มีหน้าตาเหมือนกัน และล้วนมีเจตนาต้องการหลอกทหารศัตรูทั้งคู่ ดังนั้น ทุกคนก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนไปช่วยคุณหนูที่ถูกจับตัวไปยังค่ายศัตรูกันแน่เจ้าค่ะ"กู้อวิ๋นซีแววตาขรึมขึ้นเล็กน้อยดังนั้น อันเซี่ยก็ยังไม่มีทางรู้ว่าวันนั้นคนที่ช่วยนางออกมาจากค่ายทหารเป็นใครกันแน่อย่างนั้นเหรอ?"คุณหนู ให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ข้าจะต้องสืบรู้ได้แน่เจ้าค่ะ" อันเซี่ยไม่อยากเห็นนางต้องเศร้าโศกเสียใจ"ไม่จำเป็นหรอก บนตัวของจวินฉู่หลี มีรอยแผลเป็นจากมีดที่ข้าฝากไว้ในวันนั้น"ดังนั้นแล้วนางยังคาดหวังอะไรอยู่อีก?คนที่ช่วยนางในตอนแรก เป็นจวินฉู่หลีจริงๆเกี่ยวอะไรกับจวินเย่เสวียนด้วยล่ะ?นัยน์ตาของกู้อวิ๋นซี ปรากฎเป็นรอยยิ้มเรียบเฉยบางๆ "บางทีสำหรับข้าในตอนนี้แล้ว คนที่ช่วยข้าในตอนแรกเป็นใ

"หลีเออร์ เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอะไร? กู้อวิ๋นซีเป็นพระชายาของเจ้า เมื่อหนึ่งปีก่อน เจ้าก็เป็นคนช่วยนางกลับมา เดิมทีนางก็ควรจะเป็นของเจ้า"พระสนมหรงมองเขา ฉับพลันก็รู้สึกปวดใจ "บนพื้นมันเย็น หลีเออร์ เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ"เมื่อเห็นจวินฉู่หลีไม่ยอมขยับเลยสักนิด พระสนมหรงก็ร้อนใจ ทิ้งแส้ลงแล้วไปช่วยประคองเขาขึ้นมาแต่จวินฉู่หลีกลับผลักนางออกเบาๆ "เสด็จแม่ ท่านรักและห่วงใยลูกขนาดนี้ แต่ทำไมกลับเข้มงวดกับท่านพี่สี่ถึงเพียงนั้น? เขาก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของท่านนะพ่ะย่ะค่ะ!"จวินฉู่หลีไม่เข้าใจเลยจริงๆ หลังจากที่ตัวเองถูกพิษ ร่างกายก็อ่อนแอ เป็นที่พึ่งพาไม่ได้เลยสักนิดแต่ท่านพี่สี่ไม่เหมือนกัน ท่านพี่สี่มีผลงานอันยิ่งใหญ่ ความสามารถก็โดดเด่น เขาควรที่จะเป็นที่พึ่งพาและความหวังเดียวของเสด็จแม่เสด็จแม่เป็นสตรีในวังหลวง เหตุใดจึงไม่เข้าใจหลักการที่ว่าแม่ได้ดีเพราะลูกกัน?พระสนมหรงจ้องมองไปที่จวินเย่เสวียน ด้วยอารมณ์โกรธที่ยังไม่อาจระงับได้ "ข้า ไม่มีลูกที่อกตัญญูเช่นนี้!""เสด็จแม่...""หลีเออร์ เจ้าร่างกายไม่แข็งแรง รีบลุกขึ้นเถิด อย่าคุกเข่าอีกเลย""นอกจากว่าเสด็จแม่จะรับปากว่าจะไม่ตีท่านพี

เรื่องที่เกิดขึ้นที่หออวิ๋นหลีเมื่อคืน กู้อวิ๋นซีไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิดหอหนิงซีคลื่นลมสงบไม่มีเรื่องราวใดนกพิราบสื่อสารที่อันเซี่ยส่งออกไปเมื่อวาน วันนี้ได้รับจดหมายตอบกลับแล้ว"ได้ยินว่าหลีอ๋องป่วยเป็นโรคประหลาดตั้งแต่เด็กๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย""ตอนที่ดีก็เป็นปกติไม่ต่างจากคนทั่วไป ดังนั้นบางครั้งเขาก็จะติดตามเสวียนอ๋องไปออกรบบ้าง""ตอนที่ร่างกายไม่แข็งแรง เขาก็จะหลบอยู่ในจวนเสวียนอ๋องเพื่อรักษาตัว เรื่องเล่าลือเกี่ยวกับสาเหตุอาการป่วยของหลีอ๋องมีไม่มาก คนที่เคยเห็นเขาอาการกำเริบเกรงว่าก็จะมีเพียงไม่กี่คน""ล้วนรู้เพียงว่าถ้าอาการกำเริบก็จะหลบซ่อนตัวเพื่อรักษาอาการ ส่วนอาการป่วยถึงขั้นไหน นอกจากเสวียนอ๋องและพระสนมหรงที่รู้ ขนาดคนสนิทของไทเฮาก็ยังไม่รู้เลยเจ้าค่ะ"กู้อวิ๋นซีขมวดคิ้วมุ่น ไม่พูดอะไรถึงแม้วรยุทธ์ของอันเซี่ยจะไม่ดี แต่วิชาตัวเบายอดเยี่ยมมาก นางไม่เคยสงสัยความสามารถในการสืบข่าวของอันเซี่ยแต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่แม้แต่อันเซี่ยเองก็สืบมาไม่ได้ "จวินฉู่หลีไม่ได้ป่วย เขาถูกพิษ"เป็นพิษร้ายแรงซะด้วย"ถูกพิษ?" ฉับพลันอันเซี่ยก็เริ่มสงสัยในความสามารถของตัวเองแต่ท

จวินเย่เสวียนไม่สนใจกับอาการตกตะลึงของนาง เพียงพูดอย่างเย็นชา "ดังนั้น ไม่ว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้า เขาก็จะไม่โกรธ""บางที หากว่าข้าทำให้เจ้าท้องขึ้นมาได้ สามีของเจ้าอาจจะยิ่งชอบใจก็ได้นะ""ท่าน..." กู้อวิ๋นซีกำหมัดแน่น รู้สึกหวาดหวั่นในใจทันใดนั้นก็รู้สึกอึดอัดบริเวณเอว จวินเย่เสวียนกอดนางไว้แน่นกู้อวิ๋นซีคิดจะขัดขืนในทันทีแต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาทิ่มแทงจนถึงกระดูกของเสวียนอ๋องดังขึ้นที่ข้างหู"ท่าทางตอนที่ข้าเสียสติขึ้นมา ขนาดตัวข้าเองยังกลัวเลย ทางที่ดีเจ้าอย่าท้าทายข้าจะดีกว่า! ไม่เช่นนั้น เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะจัดการเจ้าบนรถม้านี่แหละ?"ฉับพลันนางก็สงบจิตใจลงมือเล็กๆ กำหมัดแน่น แต่ก็ไม่กล้าที่จะปล่อยออกไปหมาป่าที่โหดร้ายป่าเถื่อนเอาแต่ใจแถมเผด็จการตัวนี้! สักวัน นางจะต้องเหยียบเขาให้จมอยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางแน่!รถม้ายังคงวิ่งต่อไปในทางข้างหน้าเรื่อยๆจิตใจที่กระเพื่อมไหวของกู้อวิ๋นซีก็ค่อยๆ สงบลงเรื่องนี้ จะต้องคุยกับอาหลีให้รู้เรื่องจวินเย่เสวียนไม่มีทางที่จะปกป้องนางไปได้ตลอดชีวิต ถึงอย่างไรสักวันเขาก็ต้องมีภรรยา มีลูกเป็นของตัวเอง!อาหลีเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!โชคดีที