บทที่ 114 ดูสิว่านางมีความสำคัญสักแค่ไหน

“เจ้าคิดว่าข้าจะสนเรื่องความเป็นตายของนางงั้นเหรอ?”

จวินเย่เสวียนไม่เพียงไม่หยุด แถมยังเร่งฝีเท้าขึ้นอีกด้วย

ชายชุดดำคนนั้นรู้สึกตึงเครียดในใจ หรือว่า เขาจะไม่สนใจจริงๆ?

เมื่อเห็นว่าเสวียนอ๋องอยู่ใกล้กับตัวเองมากแล้ว แถมเขายังยกมือขึ้นแล้วด้วย!

ชายชุดดำตกใจจนมือสั่น มีดสั้นเล่มนั้น ก็ประทับรอยแผลไว้บนลำคอขาวดุจหิมะของกู้อวิ๋นซีทันที

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพยายามกันฟันไว้ ไม่ส่งเสียงออกมา

เมื่อจวินเย่เสวียนมองเห็นรอยเลือด ฝีเท้าของเขาก็ชะงักลงไปชั่วจังหวะหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่สังเกตก้ไม่อาจรู้ได้

แต่เพียงชั่วจังหวะนั้นก็ทำให้คนชุดดำจัดสังเกตได้อย่างชัดเจนแล้ว

เขารู้สึกยินดีก่อนยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ในเมื่อเสวียนอ๋องไม่สนใจ เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!”

เขาเพิ่มแรงกดลงไปที่นิ้ว รอยเลือดบนคอของกู้อวิ๋นซีก็ยิ่งเห็นได้ชัดขึ้น

“หยุดนะ!” จวินเย่เสวียนหยุดเคลื่อนไหว สายตาเย็นเยียบจับจ้องไปที่มีดสั้นเล่มนั่น

“เสวียนอ๋อง ไหนบอกว่าไม่สนว่านางจะเป็นหรือตายอย่างไรเล่า?” คนชุดดำหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ

ความรู้สึกที่สามารถบีบบังคับเสวียนอ๋องได้มันช่างดีเหลือเกิน!

รอบข้างมีกา