บทที่ 96 เจ้าช่างไร้หัวใจกับข้าเสียเหลือเกิน

รอยยิ้มของจวินเย่เสวียน เย็นชามากเลยจริงๆ

ไม่เพียงเย็นชา แถมยังน่ากลัวด้วย

มู่อันหนิงไม่รู้ว่าตัวนางกำลังกลัวอะไร แต่เมื่อได้เห็นเขายิ้ม นางก็รีบถอยหลังสองก้าวทันทีโดยสัญชาตญาณ

"เย่เสวียน ท่าน...หมายความว่ายังไง?"

"ตอนนี้ฉู่หลีก็อยู่ในค่ายทหารของข้า" จวินเย่เสวียนพูดอย่างเย็นชา

มู่อันหนิงยกมือขึ้นมา กดลงไปบนหัวใจของตัวเอง

ไม่ เย่เสวียนของนาง คงจะไม่ไร้ใจกับนางถึงเพียงนี้หรอก!

เป็นไปไม่ได้!

แต่ด้วยท่าทางของเขาในตอนนี้ กลับกำลังบอกนางอย่างชัดเจนว่า ไม่มีอะไร ที่เป็นไปไม่ได้!

"ดังนั้น ที่ท่านพาข้ามา ไม่ใช่เพื่อช่วยข้า และก็ไม่ใช่เพราะว่าสงสารข้า ท่าน...ท่านก็แค่ต้องการใช้เลือดของข้า เพื่อควบคุมพิษในร่างกายของจวินฉู่หลี?"

จวินเย่เสวียนไม่พูดอะไร

มู่อันหนิงแทบจะถูกเขาบีบจนเป็นบ้าอยู่แล้ว

"เหตุใดท่านจึงทำกับข้าเช่นนี้!"

เขาหมุนตัวกลับไป

มู่อันหนิงกรีดร้องออกมา "หากข้าบอกว่า จากนี้ต่อไปข้าจะไม่ช่วยจวินฉู่หลี..."

ทันใดนั้น จวินเย่เสวียนก็หันหน้ากลับมา สะบัดฝ่ามือใหญ่หนึ่งที

มู่อันหนิงรู้สึกเพียงว่าแรงปราณแข็งแกร่งจากฝ่ามือ กำลังพุ่งตรงมา

นางรีบออกท่าเพื่อป้องกันทันที

ตูม เสีย