Semua Bab บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Bab 41 - Bab 50

พวกผู้ชายพากันล่าหมาป่าตลอดทั้งเช้า ส่วนพวกผู้หญิง ประมาณเที่ยงสิบนาทีก็เริ่มจะพักผ่อนกันแล้วจูจี้ไปหากู้อวิ๋นซี "พระชายาหลีอ๋อง ข้าเอาขนมมาด้วยนิดหน่อยพระชายาจะชิมดูสักหน่อยไหมเพคะ?"กู้อวิ๋นซีมองไปที่ไม่ไกลเท่าไร เห็นพวกผู้ชายก็กำลังเริ่มพักกันแล้วแต่ว่า ตอนที่พวกเขาพักกันก็ยังไงศึกษาแผนที่ภูมิศาสตร์ของเขตสัตว์ดุร้ายอยู่ด้วยได้ยินว่าเจอพื้นที่ที่พวกหมาป่าไปรวมตัวกันแล้ว คาดว่าหลังจากพักเสร็จก็คงมุ่งหน้าไปที่รังของมันเพื่อฆ่าให้สะใจเต็มที่กระมังกู้อวิ๋นซีหันกลับมา ก็เห็นจูจี้เดินมาอยู่ตรงหน้าของนาง "เจ้าคือ...""ข้าคือจูจี้ เป็นสนมของเจิ้งอ๋อง" จูจี้ยื่นขนมที่นางเอามาให้ด้วยสองมือ"พระชายาหลีอ๋องอยากชิมดูหน่อยไหม?""องค์ชายสี่ไม่อนุญาตให้ข้ากินของไปเรื่อย ขอโทษด้วย พี่จูจี้" กู้อวิ๋นซีส่ายหน้าเจิ้งหวังกับเสวียนอ๋อง ต่อหน้าดูจะสามัคคีกัน แต่ความจริงแล้ว ใครๆ ก็รู้ว่า พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นคนที่มีสิทธิในบัลลังก์มากที่สุดต่างก็แอบสู้กันทั้งทางตรงและทางอ้อมกู้อวิ๋นซีไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของคนในสมัยโบราณสักเท่าไร แต่เพื่อการอยู่รอด ก็ต้องกำจัดทุกอย่างที่อาจจะเป็นอันต

ในเขตสัตว์ดุร้ายมีนักฆ่าแอบซ่อนตัวอยู่นี่มันยิ่งทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าการจัดการฝูงหมาป่าเฉยๆ เสียอีกกู้อวิ๋นซีคิดว่า พวกองค์ชายในสมัยโบราณเหล่านี้ เนื่องจากมีฐานะสูงส่งก็คงจะรักชีวิตยิ่งกว่าใครๆ เสียอีกแต่ทุกคนต่างก็ไม่กลัวอันตรายกันเลย ไม่เหมือนชีวิตอยู่ดีกินดีของพวกองค์ชายในละครโทรทัศน์สักนิดจวินติ้งเป่ยนำออกไปเป็นคนแรก ไม่เพียงแต่สังหารหมาป่า แต่ยังต้องจับตัวนักฆ่าออกมาให้ได้อย่าให้พูดเลยว่าน่าตื่นเต้นมากแค่ไหนสมแล้วที่เป็นราษฎรของหนานหลิงกั๋วที่เติบโตขึ้นมาบนหลังม้า!"องค์ชายสี่ ข้าไปเองได้ ข้าอยาก..." แต่เมื่อกู้อวิ๋นซีหันกลับไปมองก็ต้องตกตะลึงม้าของนางล่ะ?"อยากลงจากม้าไปเดินเองเหรอ?" สายตาของจวินเย่เสวียนฉายแววเยาะเย้ยน้อยๆ"ถ้าลงจากม้า ไม่เพียงต้องรับมือกับนักฆ่า แถมยังต้องต่อกรกับหมาป่าที่สามารถเข้ามาจู่โจมได้ทุกเมื่อ เจ้าดูสิ..."อะวู๊ววว หมาป่าตัวหนึ่งจู่โจมเข้ามาอย่างดุร้ายจวินเย่เสวียนตวัดดาบออกไปหนึ่งทีโดยไม่หันไปมองเลยด้วยซ้ำทันใดนั้นหมาป่าก็โดนฟันฉับออกจากกันเป็นสองซีก ร่วงหล่นลงบนพื้น เลือดสดๆ ไหลนอง"อุ้งเท้าของพวกมันคมกริบยิ่งกว่าอะไร ถ้

กู้อวิ๋นซีรู้สึกสิ้นหวังแล้วจริงๆไม่ว่านางจะทุบหรือขัดขืนยังไง เขาก็ไม่สนใจเลยตอนนี้จวินเย่เสวียนคล้ายกับว่าตกอยู่ในภวังค์แห่งมาร กลายร่างเป็นมารร้ายที่น่ากลัวไปแล้วหลังจากที่ปลดชุดของนางแล้ว เขาก็มุดหัวเข้าไปที่หน้าอกนาง ดูดกลืนอย่างบ้าคลั่ง"ไม่..." กู้อวิ๋นซีปฎิเสธเสียงพร่า สุดท้ายเสียงที่ออกมาก็กลายเป็นเสียงครางที่ต่ำที่น่าตกใจแทน "อ๊า..."นี่เขากล้ากดนางลงบนหลังม้าเลยเหรอ!ไอ้มารร้ายนี่! บ้าระห่ำจนน่ากลัว!"ปล่อยข้า..." กู้อวิ๋นซีพยายามขัดขืนสุดกำลัง สุดท้าย ไม่รู้ว่ามือคว้าเอาอะไรมาได้ดึงออกมาในทันใด ก่อนจะปักลงไปบนร่างกายของจวินเย่เสวียนอย่างแรงเวลา คล้ายกับว่าจะหยุดหมุนจวินเย่เสวียนเงยหน้าขึ้นจากหน้าอกของนาง ก้มลงมอง ก็เห็นมีดสั้นที่ถูกแทงอยู่บนไหล่ของเขาเล่มนั้นเป็นมีดสั้นบนหลังม้าของเขาเพื่อปกป้องตัวเอง นางได้ดึงเอามีดสั้นของเขาออกมาแทงลงบนที่ตัวเขาเลือดสดๆ ไหลรินลงมาในทันใดกู้อวิ๋นซีมองดูอย่างอึ้งๆ ตัวนางเองก็ตกใจเหมือนกันลมเย็นๆ พัดเข้ามา กู้อวิ๋นซีห่อตัวอย่างไม่รู้ตัวร่างกาย เปลือยเปล่าแล้ว...วินาทีต่อมา นางตกใจจนกรีดร้องออกมา ใช้ฝ่ามือตบลงไปบนต

คำถามนี้ กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดีโชคดีที่จวินเย่เสวียนเองก็ไม่ได้บีบบังคับนางอีกไม่ไกลนักมีลำธารเล็กๆ อยู่สายหนึ่งหลังจากที่กู้อวิ๋นซีหาสมุนไพรมาได้แล้ว ก็จูงจวินเย่เสวียนมานั่งลงที่ข้างลำธารนางฉีกชุดของตัวเองออกส่วนหนึ่ง จุ่มลงไปในลำธารก่อนจะซักให้สะอาด จากนั้นค่อยกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ทำความสะอาดบาดแผลให้เขาอย่างระมัดระวังจากนั้น ใส่ยา นางดึงผ้าที่กระโปรงตัวเองมาอีกชิ้นเป็นผืนยาวสำหรับพันแผลให้เขา"องค์ชายสี่ บนตัวของท่านมีแผลอยู่เต็มไปหมด""ไม่เป็นไร" แค่เพียงไม่มีเลือดไหล ก็ไม่ทำให้นางตกใจแล้วแผลเล็กน้อย เขาไม่สนใจอยู่แล้วกู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก มองดูใบหน้าที่ขาวซีดของเขาทั้งๆ ที่สีหน้าแย่มากขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่เขากลับยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เลย"ไม่เจ็บเหรอ?""เจ้าว่าไงล่ะ?" เขาไม่ใช่คนตายสักหน่อย จะไม่เจ็บจริงๆ ได้ยังไง?ก็แค่ไม่อยากให้นางเป็นห่วง ก็เลยไม่กล้าแม้แต่จะขมวดคิ้วสักนิดก็เท่านั้นจวินเย่เสวียนเงยหน้าขึ้นมามอง ที่นี่ไม่จัดว่าเป็นหุบเหวลึกหรอก เป็นเพียงเชิงเขาของหน้าผาเท่านั้นแต่หน้าผานี้ก็ลึกไม่หยอก ตอนนี้เงยหน้าขึ้นไปมอง ยังม

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไร กู้อวิ๋นซีเริ่มสะลึมสะลือ รู้สึกง่วงงุนแล้วนางขยี้ตาเบาๆ นอนซบลงไปบนไหล่ของจวินเย่เสวียน น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า "องค์ชายสี่...""อืม" จวินเย่เสวียนเงยหน้าขึ้นไปมองเดินขึ้นเขามาได้ครึ่งทางแล้ว ทางที่เหลือ ถ้าขึ้นไปน่าจะต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงหากว่าเป็นเขาคนเดียว คงจะสามารถขึ้นไปได้อย่างง่ายดายแต่ตอนนี้ ยังแบกไว้อีกคนหนึ่ง ตัวเขาเองก็บาดเจ็บพลังปราณเสียหายหากว่าดันทุรังจะขึ้นไป หากว่าเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น ก็จะทำให้เจ้าตัวเล็กบนหลังได้รับบาดเจ็บได้ดังนั้น จวินเย่เสวียนจึงตัดสินใจจะเดินเท้าต่อกู้อวิ๋นซีปิดตา น้ำเสียงเริ่มละสะลึมสะลือ "องค์ชายสี่ เหตุใดท่านจึงคอยรังแกข้าอยู่เรื่อย?""..." ไปเอาเหตุใดมาจากไหนนักหนา? รังแกนางต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง?"องค์ชายสี่ เพราะท่านเป็นคู่แฝดกับฉู่หลีเหรอ? จูจี้คนนั้นบอกว่า คู่แฝด...จะสามารถสื่อความรู้สึกถึงกันได้...""ท่านจะรับรู้ความรู้สึก...เช่นเดียวกับที่ฉู่หลีรู้สึกหรือไม่?"ดังนั้นบางครั้งเขา ก็เลยปฏิบัติต่อนางแบบเดียวกับฉู่หลี จึงเกิดความคิดที่ไม่ควรเกิดได้?จวินเย่เสวียนนัยน์ตาเคร่งขรึมไปเอาความคิ