บทที่ 47 หากต่อไปภายหน้าเขาไม่อยู่ล่ะ

คำถามนี้ กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี

โชคดีที่จวินเย่เสวียนเองก็ไม่ได้บีบบังคับนางอีก

ไม่ไกลนักมีลำธารเล็กๆ อยู่สายหนึ่ง

หลังจากที่กู้อวิ๋นซีหาสมุนไพรมาได้แล้ว ก็จูงจวินเย่เสวียนมานั่งลงที่ข้างลำธาร

นางฉีกชุดของตัวเองออกส่วนหนึ่ง จุ่มลงไปในลำธารก่อนจะซักให้สะอาด จากนั้นค่อยกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ทำความสะอาดบาดแผลให้เขาอย่างระมัดระวัง

จากนั้น ใส่ยา นางดึงผ้าที่กระโปรงตัวเองมาอีกชิ้นเป็นผืนยาวสำหรับพันแผลให้เขา

"องค์ชายสี่ บนตัวของท่านมีแผลอยู่เต็มไปหมด"

"ไม่เป็นไร" แค่เพียงไม่มีเลือดไหล ก็ไม่ทำให้นางตกใจแล้ว

แผลเล็กน้อย เขาไม่สนใจอยู่แล้ว

กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก มองดูใบหน้าที่ขาวซีดของเขา

ทั้งๆ ที่สีหน้าแย่มากขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่เขากลับยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เลย

"ไม่เจ็บเหรอ?"

"เจ้าว่าไงล่ะ?" เขาไม่ใช่คนตายสักหน่อย จะไม่เจ็บจริงๆ ได้ยังไง?

ก็แค่ไม่อยากให้นางเป็นห่วง ก็เลยไม่กล้าแม้แต่จะขมวดคิ้วสักนิดก็เท่านั้น

จวินเย่เสวียนเงยหน้าขึ้นมามอง ที่นี่ไม่จัดว่าเป็นหุบเหวลึกหรอก เป็นเพียงเชิงเขาของหน้าผาเท่านั้น

แต่หน้าผานี้ก็ลึกไม่หยอก ตอนนี้เงยหน้าขึ้นไปมอง ยังม