บทที่ 50 ไม่มีใครสามารถล้อเล่นต่อหน้าข้าได้

ไม่มีใครพูดอะไร

ฉันพลัน ทั้งป่าก็เงียบสนิทราวกับคนตาย

เหลือเพียงเสียงนกเสียงแมลงที่ยังดังอยู่บริเวณรอบๆ

จวินเย่เสวียนใช้ฝ่ามือใหญ่คว้าเอากระบี่แบบพกพาที่เหน็บเอวอยู่ของทหารองครักษ์คนนั้นที่อยู่ไม่ไกล ถูกเขาคว้ามากลางอากาศ

เขายกมือชี้ปลายกระบี่ไปยังทหารองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น "พูดมา ใครเป็นคนสั่งการให้เจ้าลอบทำร้ายพระชายาหลีอ๋อง"

ลอบทำร้ายพระชายาหลีอ๋อง?

คนในที่นั้นทุกคนต่างพากันตกตะลึง คิดไม่ถึงเลย

ทำไมถึงเป็นพระชายาหลีอ๋อง?

พระชายาที่ไร้ซึ่งอำนาจใดๆ คนหนึ่ง ขนาดหลีอ๋องซึ่งเป็นสามีของนาง ก็ไม่เคยเข้าร่วมการชิงอำนาจภายในราชสำนัก เนื่องจากสุขภาพไม่ดีตั้งแต่ยังเล็ก

ลอบทำร้ายนางจะมีประโยชน์อะไร?

ทหารองครักษ์คนนั้นพูดเสียงค่อยๆ อย่างหวาดกลัว "กระหม่อม กระหม่อมไม่ได้...อ๊า! อ๊ากกก..."

ทหารองครักษ์ล้มกลิ้งลงไปบนพื้น ร้องเสียงดังโหยหวน

"อ๊า!" ไม่รู้ว่าสาวในจวนของบ้านไหนที่กรีดร้องออกมา ตกใจจนรีบถอยร่นออกไป

มือข้างหนึ่งกลิ้งลงมาตกอยู่ข้างขาของนาง

เลือดสดๆ ไหลริน!

สาวในจวนทั้งหลายต่างก็หวาดกลัวกันจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ต่อให้ไม่ได้กรีดร้องออกมา แต่ก็ตัวสั่นเทา มองไปที่จวิ