ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ!เมื่อได้ยินข่าว เหล่าคุณหญิงคุณชายทั้งหลายต่างก็รีบกรูกันเข้าไปในป่าทันทีโดยเฉพาะพวกผู้หญิง เดิมทีพวกเธอก็อยู่รอให้จวินเย่เสวียนออกมาอยู่แล้วพอได้ยินข่าวนี้ ทุกคนเลยทนไม่ได้ รีบพากันบุกเข้าไปในเขตสัตว์ดุร้ายทันทีเสวียนอ๋องไม่ได้จะบาดเจ็บกันง่ายๆ นี่มันคือโอกาสทองชัดๆถ้าหากสามารถช่วยชีวิตเสวียนอ๋องกลับมาได้...บางทีเขาอาจจะยอมแต่งงานด้วยเลยก็ไม่แน่กู้อวิ๋นซีฟังแล้วถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกไปเขตสัตว์ดุร้าย ตายได้เลยนะนั่น เพื่อช่วยเสวียนอ๋องพวกนางไม่กลัวตายเลยจริงๆ เหรอ"พระชายา ท่านไม่ต้องร้อนใจไป กระหม่อมจะหาคนไปช่วยท่านอ๋องเดี๋ยวนี้""ข้า..." กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าเธอควรจะอธิบายดีหรือไม่ ความจริงแล้วเธอ...ไม่ได้ร้อนใจอะไรขนาดนั้นเลยจริงๆองค์ชายสี่เก่งกาจออกปานนั้น กับแค่หมาป่าไม่กี่ตัว คงทำให้เขาบาดเจ็บไม่ได้หรอกอีกอย่าง ถึงจะบอกว่าเป็นเขตสัตว์ดุร้าย แต่ยังไงที่นี่ก็เป็นสนามล่าสัตว์ของราชวงศ์นะต่อให้เป็นเขตสัตว์ดุร้าย ก็คงจะค่อนข้างปลอดภัยประมาณหนึ่งนั่นแหละเยียนเป่ยไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแค่เขาโบกมือให้สัญญาณ ทหารองค์รักษ์ด้านหลังส

ได้ข่าวว่าพระชายาหลีอ๋องทำให้เสวียนอ๋องโกรธ ตอนนี้เลยถูกลงโทษซะน่าสงสารเลยพวกขันที นางกำนัลทั้งหลายเอาไปคุยกันสนุกปากแล้วทุกคนกำลังดื่มกินอย่างสนุกสนาน มีเพียงพระชายาหลีอ๋องคนเดียวที่นั่งอยู่บนพื้น!ใช่แล้ว นั่งบนพื้นนั่นแหละขนาดร่วมโต๊ะอาหารเธอยังไม่มีสิทธิ์เลย!เฮ้อ...ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไรที่กู้อวิ๋นซีได้แต่มองอาหารเลิศรสเบื้องหน้าแล้วได้แต่แอบลอบถอนหายใจเบาๆหิวจัง...ถึงแม้คืนนี้จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่สนามล่าสัตว์ มีทหารองค์รักษ์โชคร้ายตายไป แถมผู้หญิงหลายคนยังได้รับบาดเจ็บแต่ ในวังก็เป็นสถานที่โหดร้าย ไร้ความรู้สึกแบบนี้แหละแค่ทหารองค์รักษ์ตายไปไม่กี่คน พวกเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกหลังจากที่ทุกคนออกจากสนามล่าสัตว์แล้ว ก็มากินเลี้ยงกันต่อที่ตำหนักราชนิเวศน์ในสนามล่าสัตว์ต่อถึงแม้ที่นี่จะไม่หรูหราสะดวกสบายเท่ากับในวัง แต่สิ่งของที่ควรมี ก็มีครบพร้อมทุกอย่างขนาดจำนวนบ่าวรับใช้ ขันทีนางกำนัลก็มีมากมายอาหารก็ยิ่งไม่ด้อยไปกว่าในวังหลวงเลยอีกทั้งวันนี้ทุกคนยังล่าสัตว์กันมาได้จำนวนไม่น้อย ตอนนี้อาหารที่ขึ้นโต๊ะโดยมากจะเป็นพวกเนื้อย่างและสุราโครกกก...

กู้อวิ๋นซีถูกจับโยนขึ้นไปบนรถม้าปึก หัวเธอถูกกระแทกไปหนึ่งที เจ็บจนน้ำตาเธอจะไหลออกมาอยู่แล้ว"เจ็บจัง..." เธอเอามือกุมไปยังตำแหน่งที่เจ็บ ก่อนจะหันไปแจกค้อนวงใหญ่ให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่ตำแหน่งกลางดวงตาทั้งคู่หวานเยิ้ม แต่พร่ามัวเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์เธอมองไปที่จวินเย่เสวียนด้วยความรู้สึกที่ทั้งน้อยใจและโมโห "คนเลว...""พึมพัมอะไรของเจ้า" จวินเย่เสวียนค้อมตัวลงไป ก่อนจะคว้าตัวเธอมานั่งใกล้ๆเขาหรี่ตาลง "ด่าข้าเหรอ"ใจกล้าไม่เบานะ ถึงขนาดกล้าด่าเขาว่าคนเลวกู้อวิ๋นซีไม่สนใจเขา ยังคงเอามือกุมไปที่หัว ก่อนจะนวดเบาๆจวินเย่เสวียนจ้องมองไปในดวงตารื้นของเธอ ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลอรื้นเตรียมจะหยดลงมาอยู่ด้วยเจ็บขนาดนั้นเชียว?ใจเขาอ่อนยวบลงอย่างประหลาดจวินเย่เสวียนคว้าเธอเข้ามา ก่อนจะเอาฝ่ามือใหญ่ของเขาวางไปบนหน้าผากของเธอทันใดนั้นกู้อวิ๋นซีก็รู้สึกถึงไอพลังอุ่นๆ ผ่านฝ่ามือของเขา เข้าสู่จุดที่หัวของเธอถูกกระแทกที่น่าแปลกก็คือ ดูเหมือนแผลที่หัวของเธอจะรู้สึกเจ็บน้อยลงแล้วฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ถูกความเจ็บปวดกดไว้เมื่อครู่ ค่อยๆ แสดงอาการอีกครั้งหลังจากอาการเจ็บปวดที่หัวของเธอน้อ

กู้อวิ๋นซีคาดไม่ถึงเลยเธอคิดว่าระบบรักษาความปลอดภัยของจวนเสวียนอ๋องแน่นหนาแล้วระบบรักษาความปลอดภัยของหออวิ๋นหลีแห่งนี้ยังแน่นหนากว่าจวนอ๋องอีกหลายเท่าตัว!ไม่เพียงมีทหารเดินลาดตระเวนทั้งในและนอกตำหนัก รอบๆ ยังมียอดฝีมือหลายคนซ่อนตัวอยู่อีกวิชาตัวเบาของกู้อวิ๋นซีจวินฉู่หลีเป็นคนสอน ก็ถือว่าเก่งกาจพอตัวแต่พอต้องมาเดินบนหออวิ๋นหลี เธอก็ยังต้องระมัดระวังมากๆ อยู่ดีในที่สุดเธอก็เจอห้องที่มีแสงสว่างเปิดอยู่และดูเหมือนว่าข้างในจะมีคนกำลังพูดคุยกันอยู่ด้วย"เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่ามันเสี่ยง ทำไมยังจะแต่งนางเข้ามาอีก ถ้าเกิดนางรู้ความลับของที่นี่ขึ้นมา พวกเรา..."จู่ๆ เสียงพูดคุยก็หยุดไปดื้อๆ!กู้อวิ๋นซีรู้สึกถึงกลิ่นอายของความอันตรายที่คละคลุ้งอยู่ในบรรยากาศรอบๆ ทันทีเธอถูกพบแล้ว!กู้อวิ๋นซีรีบม้วนตัวลงจากหลังคาอย่างรวดเร็วเธอได้ยินเสียงดัง ปุกๆๆ สามที ในตำแหน่งที่เธออยู่เมื่อกี้ถูกตะปูตอกกระดูกสามเล่มปักเข้าอย่างจัง!ทั้งความเร็วและความแรงนี้!หากว่าเมื่อครู่เธอถอนตัวออกมาไม่ทัน ป่านนี้ ถ้าไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตแล้วกู้อวิ๋นซีกระโดดกลับขึ้นไปบนกำแพงอีกครั้งแต่คิดไม่ถึงว่า

กู้อวิ๋นซีที่อยู่ใต้ผ้าห่ม สวมใส่เสื้อผ้าค่อนข้างบางเบาแต่ว่ามันก็เป็นเพียงชุดนอนธรรมดา ไม่ได้มีอะไรผิดปกติองค์รักษ์ทั้งหลายรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครกล้ามองพวกเขามานี่ก็เพื่อจะตามจับคนร้าย ไม่ได้มาเพื่อทำให้ใครต้องลำบากใจแม่เฒ่าชิงวางผ้าห่มลง แต่เมื่อคิดดูอีกที ใบหน้าก็เคร่งเครียดอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า "ค้นให้ทั่ว!"พวกทหารองค์รักษ์รีบทำการค้นหาในทันทีทุกมุมห้อง ทุกกล่อง ทุกตู้ ถูกค้นหาอย่างละเอียด ไม่เว้นแม้แต่แมลงวันสักตัวเดียวอันเซี่ยตกใจจนได้แต่ยืนแอบอยู่ข้างๆ เตียง เพื่อที่จะคอยปกป้องคุณหนูของเธอของอย่างอื่น...ช่างเถอะ จะแตกก็แตกไปเธอมองออกว่า สถานการณ์มันเลวร้ายเพียงไร ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามแม่เฒ่าชิงเองก็ค้นหาตามเตียงนอนของกู้อวิ๋นซีเช่นกันกู้อวิ๋นซีจึงต้องจำใจลงจากเตียงก่อนจะรับเสื้อคลุมจากอันเซี่ยมาคลุมแล้วยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรไม่มีอะไรเลยสุดท้าย สายตาของแม่เฒ่าชิงก็มองมายังกู้อวิ๋นซี"พระชายา บ่าวขออนุญาตค้นเสื้อผ้าของพระองค์ได้หรือไม่""เพราะอะไร" กู้อวิ๋นซีไม่พอใจแม่เฒ่าชิงสีหน้าเคร่งขรึม "บ่าวเพียงทำตามคำสั่งเท่