Share
บทที่ 24 องค์ชายสี่ข้าจะกินอีก
Related chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 25 เมื่อคืนดูเหมือนจะถูกใครตีมา
กู้อวิ๋นซีถูกจับโยนขึ้นไปบนรถม้าปึก หัวเธอถูกกระแทกไปหนึ่งที เจ็บจนน้ำตาเธอจะไหลออกมาอยู่แล้ว"เจ็บจัง..." เธอเอามือกุมไปยังตำแหน่งที่เจ็บ ก่อนจะหันไปแจกค้อนวงใหญ่ให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่ตำแหน่งกลางดวงตาทั้งคู่หวานเยิ้ม แต่พร่ามัวเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์เธอมองไปที่จวินเย่เสวียนด้วยความรู้สึกที่ทั้งน้อยใจและโมโห "คนเลว...""พึมพัมอะไรของเจ้า" จวินเย่เสวียนค้อมตัวลงไป ก่อนจะคว้าตัวเธอมานั่งใกล้ๆเขาหรี่ตาลง "ด่าข้าเหรอ"ใจกล้าไม่เบานะ ถึงขนาดกล้าด่าเขาว่าคนเลวกู้อวิ๋นซีไม่สนใจเขา ยังคงเอามือกุมไปที่หัว ก่อนจะนวดเบาๆจวินเย่เสวียนจ้องมองไปในดวงตารื้นของเธอ ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลอรื้นเตรียมจะหยดลงมาอยู่ด้วยเจ็บขนาดนั้นเชียว?ใจเขาอ่อนยวบลงอย่างประหลาดจวินเย่เสวียนคว้าเธอเข้ามา ก่อนจะเอาฝ่ามือใหญ่ของเขาวางไปบนหน้าผากของเธอทันใดนั้นกู้อวิ๋นซีก็รู้สึกถึงไอพลังอุ่นๆ ผ่านฝ่ามือของเขา เข้าสู่จุดที่หัวของเธอถูกกระแทกที่น่าแปลกก็คือ ดูเหมือนแผลที่หัวของเธอจะรู้สึกเจ็บน้อยลงแล้วฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ถูกความเจ็บปวดกดไว้เมื่อครู่ ค่อยๆ แสดงอาการอีกครั้งหลังจากอาการเจ็บปวดที่หัวของเธอน้อ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 26 เขาไม่ได้กำลังหยามเกียรตินาง
เงาร่างในชุดสีขาวนั้น หลังจากที่ออกจากหอชมจันทร์แล้วก็เดินเข้าไปทางเล็กๆ ในสวนดอกไม้แทนกู้อวิ๋นซียังมองหน้าเขาได้ไม่ชัด แต่ชุดสีขาว เป็นชุดที่ฉู่หลีชอบใส่เป็นประจำอีกอย่าง ความสงบนิ่งที่แผ่ออกมาจากตัวเขาทำให้คนที่อยู่รอบข้างรู้สึกสงบเย็นลงได้โดดเด่นขนาดนี้ต้องเป็นฉู่หลีแน่นอน!ฉู่หลีไม่ได้ออกไปนอกจวนอ๋อง แต่ทำไมองค์ชายสี่ถึงบอกว่าเขาออกไปทำธุระข้างนอกล่ะ"ฉู่หลี!" กู้อวิ๋นซีรีบตามไปแต่ระยะห่างต่างกันมากเหลือเกิน หลังจากที่เข้าเลี้ยวผ่านซุ้มประตูโค้งไป ก็หายไปจากสายตาของเธอแล้วกู้อวิ๋นซีรีบไล่ตามไป แต่เพิ่งจะผ่านซุ้มโค้ง ก็เห็นชุดสีขาวเดินเข้าไปในประตูซุ้มโค้งอีกอัน"ฉู่หลี!"แต่เขาไม่ได้ยินเธอเลยกู้อวิ๋นซีรีบตามไปต่อ หลังจากผ่านมาสองซุ้งโค้ง ก็เดินผ่านภูเขาและแม่น้ำจำลองท้ายสุดของสวน เป็นตำหนักหลังหนึ่งที่เธอไม่เคยไปมาก่อนจวินฉู่หลีเดินเข้าไปในนั้น จากนั้นก็หายไปเลยมองจากไกลๆ เธอเห็นป้ายชื่อตำหนักแว๊บๆ หออวิ๋นหลี!ยังไม่ทันที่กู้อวิ๋นซีจะได้เข้าใกล้ ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่แผ่กระจายออกมาจากตำหนักหลังนั้นตำหนักนี้ ถูกคุ้มกันไว้แน่นหนาถึงเพียงนี้เชียวหรื
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 27 จะถอดเองหรือจะให้ข้าถอด
กู้อวิ๋นซีคาดไม่ถึงเลยเธอคิดว่าระบบรักษาความปลอดภัยของจวนเสวียนอ๋องแน่นหนาแล้วระบบรักษาความปลอดภัยของหออวิ๋นหลีแห่งนี้ยังแน่นหนากว่าจวนอ๋องอีกหลายเท่าตัว!ไม่เพียงมีทหารเดินลาดตระเวนทั้งในและนอกตำหนัก รอบๆ ยังมียอดฝีมือหลายคนซ่อนตัวอยู่อีกวิชาตัวเบาของกู้อวิ๋นซีจวินฉู่หลีเป็นคนสอน ก็ถือว่าเก่งกาจพอตัวแต่พอต้องมาเดินบนหออวิ๋นหลี เธอก็ยังต้องระมัดระวังมากๆ อยู่ดีในที่สุดเธอก็เจอห้องที่มีแสงสว่างเปิดอยู่และดูเหมือนว่าข้างในจะมีคนกำลังพูดคุยกันอยู่ด้วย"เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่ามันเสี่ยง ทำไมยังจะแต่งนางเข้ามาอีก ถ้าเกิดนางรู้ความลับของที่นี่ขึ้นมา พวกเรา..."จู่ๆ เสียงพูดคุยก็หยุดไปดื้อๆ!กู้อวิ๋นซีรู้สึกถึงกลิ่นอายของความอันตรายที่คละคลุ้งอยู่ในบรรยากาศรอบๆ ทันทีเธอถูกพบแล้ว!กู้อวิ๋นซีรีบม้วนตัวลงจากหลังคาอย่างรวดเร็วเธอได้ยินเสียงดัง ปุกๆๆ สามที ในตำแหน่งที่เธออยู่เมื่อกี้ถูกตะปูตอกกระดูกสามเล่มปักเข้าอย่างจัง!ทั้งความเร็วและความแรงนี้!หากว่าเมื่อครู่เธอถอนตัวออกมาไม่ทัน ป่านนี้ ถ้าไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตแล้วกู้อวิ๋นซีกระโดดกลับขึ้นไปบนกำแพงอีกครั้งแต่คิดไม่ถึงว่า
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 28 จวินเย่เสวียน ปล่อย
"จวินเย่เสวียน ปล่อยข้านะ!" เสียงแหบพร่าของกู้อวิ๋นซีเอ่ยขึ้นเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะถูกทำให้อับอายได้ถึงเพียงนี้ส่วนล่างของเธอไม่เหลืออะไรเลยแถมตอนนี้ยังอยู่ในท่าที่น่าอายเป็นที่สุด!เธอพยายามที่จะลุกขึ้นอย่างเต็มที่ แต่ฝ่ามือของจวินเย่เสวียนกดอยู่ที่เอวด้านหลังของเธอ ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้"ออกไป! ออกไปซะ! เธอกัดริมฝีปาก พยายามจะหลบซ่อนตัวเองจากสายตาของเขา"แต่ว่าก็ไม่สามารถหลบได้!ร่างกายนุ่มนิ่ม ปรากฏสู่สายตาของเขาอย่างเปิดเผยด้วยท่าทางที่น่าอับอายเป็นที่สุด!เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจ จนน้ำตาเกือบจะไหลออกมาจวินเย่เสวียนเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าการที่เขาดึงทีเดียวจะทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ยังคิดว่า อย่างน้อยก็ยังเหลือผ้าปกปิดอยู่อีกชิ้น...เขาคิดไม่ถึงว่า ข้างในมีอีกชิ้นก็จริง แต่ทั้งสองชิ้นก็ถูกเขาดึงขาดหมดเลยตอนนี้ ภาพร่างกายนุ่มนิ่มสีชมพูระเรื่อของหญิงสาว ปรากฏสู่สายตาของเขาอย่างโจ่งแจ้งลมหายใจของเขาติดขัด เมื่อเห็นสภาพเธอ ร่างกายเขาก็เกร็งเครียดขึ้นในทันทีสายตาอย่างกับถูกเวทมนต์สะกด มันคอยเอาแต่จับจ้องอยู่ที่จุดซ่อนเร้นของหญิงสาวไม่ไปไหนเขาเหมือนคน
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 29 เขาไม่ได้กำลังหยามเกียรตินาง
กู้อวิ๋นซีที่อยู่ใต้ผ้าห่ม สวมใส่เสื้อผ้าค่อนข้างบางเบาแต่ว่ามันก็เป็นเพียงชุดนอนธรรมดา ไม่ได้มีอะไรผิดปกติองค์รักษ์ทั้งหลายรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครกล้ามองพวกเขามานี่ก็เพื่อจะตามจับคนร้าย ไม่ได้มาเพื่อทำให้ใครต้องลำบากใจแม่เฒ่าชิงวางผ้าห่มลง แต่เมื่อคิดดูอีกที ใบหน้าก็เคร่งเครียดอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า "ค้นให้ทั่ว!"พวกทหารองค์รักษ์รีบทำการค้นหาในทันทีทุกมุมห้อง ทุกกล่อง ทุกตู้ ถูกค้นหาอย่างละเอียด ไม่เว้นแม้แต่แมลงวันสักตัวเดียวอันเซี่ยตกใจจนได้แต่ยืนแอบอยู่ข้างๆ เตียง เพื่อที่จะคอยปกป้องคุณหนูของเธอของอย่างอื่น...ช่างเถอะ จะแตกก็แตกไปเธอมองออกว่า สถานการณ์มันเลวร้ายเพียงไร ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามแม่เฒ่าชิงเองก็ค้นหาตามเตียงนอนของกู้อวิ๋นซีเช่นกันกู้อวิ๋นซีจึงต้องจำใจลงจากเตียงก่อนจะรับเสื้อคลุมจากอันเซี่ยมาคลุมแล้วยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรไม่มีอะไรเลยสุดท้าย สายตาของแม่เฒ่าชิงก็มองมายังกู้อวิ๋นซี"พระชายา บ่าวขออนุญาตค้นเสื้อผ้าของพระองค์ได้หรือไม่""เพราะอะไร" กู้อวิ๋นซีไม่พอใจแม่เฒ่าชิงสีหน้าเคร่งขรึม "บ่าวเพียงทำตามคำสั่งเท่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 30 ครั้งไหนบ้างที่ไม่ใช่เพื่อช่วยนาง
จวินเย่เสวียนไม่ได้อยู่ในห้อง"พระชายา นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านมาหาท่านอ๋องในเวลาแบบนี้ไม่เหมาะเลยนะพ่ะย่ะค่ะ" เยียนเป่ยเตือนขึ้นด้วยเสียงเบาแต่กู้อวิ๋นซีไม่สนใจ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ข้ามีเรื่องที่จะต้องคุยกับองค์ชายสี่""แต่ว่าตอนนี้ท่านอ๋องไม่อยู่...""เช่นนั้นข้าก็จะรอเขาอยู่ที่นี่ รอจนกว่าเขาจะกลับมา"เมื่อเยียนเป่ยเห็นว่านางดื้อรั้นเช่นนี้ ก็ได้แต่ทำใจ แล้วก็ปล่อยนางไปการรอของกู้อวิ๋นซีในครั้งนี้ ยาวนานเป็นครึ่งค่อนคืนเมื่อถึงเวลาประมาณตีหนึ่ง จวินเย่เสวียนก็กลับมาท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิดเมื่อได้ยินว่ากู้อวิ๋นซีรอเขาอยู่ที่ห้องรับแขก เขาก็ชะงักฝีเท้าเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเดินกลับเข้าหอนอนของตัวเองไปไม่ได้สนใจนางแต่ไม่รู้ทำไมกู้อวิ๋นซีเหมือนจะรู้สึกได้ว่าเขากลับมาแล้ว จึงได้บุกเข้าไปหาเขาเองถึงหอนอน"พระชายา ตอนนี้ท่านอ๋องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ยังไง..."เยียนเป่ยไม่สามารถขวางนางเอาไว้ได้ นางยังคงเดินดุ่มๆ เข้าไปข้างใน เยียนเป่ยไม่กล้าแตะต้องตัวของนางด้วยประตูห้องถูกกู้อวิ๋นซีผลักให้เปิดออก จวินเย่เสวียนอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังจะสวมเสื้อผ้าเขาที่ตอนนี้แต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 31 ร้องไห้ทำไม ข้ายอมเชื่อฟังก็ได้
"ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง!" จวินเย่เสวียนแสดงสีหน้าเย็นชากู้อวิ๋นซีมองไปที่เขา ก่อนจะเบ้ปากเล็กๆ ของนางออกหน่อยๆ ขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ "องค์ชายสี่ ขอร้องล่ะ""ห้ามมาขอร้องข้า!" ยัยผู้หญิงน่าโมโห!เหมือนว่านาง จะค้นพบความลับอะไรบางอย่างแล้ว!แค่เพียงนางตาแดงๆ เบ้ปากหน่อยๆ และแสร้งทำสีหน้าน่าสงสารอีกนิด จวินเย่เสวียนก็จะใจอ่อนยวบลงได้อย่างง่ายดายราวกับต้องมนต์!เขาตีหน้าบึ้งตึง "ถ้ายังไม่รีบไสหัวออกไปอีก ข้าจะไม่เกรงใจเจ้าแล้วนะ""ข้าคือภรรยาของฉู่หลี องค์ชายสี่คงไม่เกรงใจข้าไม่ได้หรอก" กู้อวิ๋นซีพึมพำเสียงเบาจวินเย่เสวียนสะบัดเสียงใส่อย่างเย็นชา "เจ้ายังจำได้อีกหรือว่าสามีของตัวเองชื่อว่าอะไร""องค์ชายสี่..." นางเงยหน้าขึ้นมามองเขา กระพริบตาปริบๆดวงตากลมโตคู่นั้น ถูกปกคลุมด้วยหยาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ดูแล้วช่างน่าสงสารเหลือเกินจวินเย่เสวียนอยากจะด่าออกไปจริงๆ!แต่นิ้วมือทั้งห้าของเขาที่จับข้อมือของนางเอาไว้กลับค่อยๆ คลายออก"อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าข้า...""องค์ชายสี่ ข้าก็แค่อยากดูนิดเดียวเท่านั้น" กู้อวิ๋นซีเปิดเสื้อของเขาออกทันทีแน่นอนว่าไม่กล้ามองหน้าอกข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 32 ที่ดีกับข้าล้วนเป็นเพราะเขาเหรอ
วิธีการทำแผลของกู้อวิ๋นซีพิเศษมากถึงแม้จะรู้สึกเจ็บเหมือนกัน แต่ความรู้สึกเจ็บดูจะเบากว่าหมอคนอื่นๆ อยู่มากหรือบางทีอาจเป็นเพราะว่า นิ้วเรียวยาวของนางคล่องแคล่วว่องไวมากก็เป็นได้ทุกบาดแผลหลังจากที่ทายาแล้ว นางก็จะกดนวดไปบนจุดบริเวณรอบๆ บาดแผลอย่างเบามืออีกด้วยจวินเย่เสวียนไม่รู้ว่าการที่นางกดนวดเช่นนี้เป็นผลดีกับบาดแผลของเขาอย่างไรแต่มันก็ช่วยให้รู้สึกสบายขึ้นจริงๆดวงตาดำขลับดุจดั่งท้องฟ้ายามราตรีของเขาเริ่มจะเคลิ้มลงน้อยๆไม่ใช่ว่าไม่เจ็บนะ เนื้อหนังแตกขนาดนี้ เป็นใคร ใครก็เจ็บก็เพียงแค่อดทนเอาไว้เท่านั้นอดทนมาครึ่งค่อนคืน ตอนนี้มีนางอยู่ข้างกาย ประสาทสัมผัสบนแผ่นหลัง ยังรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเรียวยาวของนางจากนั้นความเหนื่อยล้าก็ค่อยๆ เริ่มทำให้เขารู้สึกง่วงงุน"องค์ชายสี่" กู้อวิ๋นซีเรียกเสียงเบา"หืม?" ชายหนุ่มปิดตาลงสนิทแล้ว เขาตอบรับกลับมาอย่างงุนงง"ใครกัน...""ไม่อยากตายก็อย่าถาม" น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งกู้อวิ๋นซีถลึงตาใส่เขาไปหนึ่งทีไม่ถามก็ไม่ถาม อะไรนิดหน่อยก็เอาแต่ขู่นาง เพื่อ?แต่ว่า ต่อให้ไม่ถาม ก็พอจะเดาได้คร่าวๆ แล้วทั
Latest chapter
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
