All Chapters of บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Chapter 11 - Chapter 20

ก่อนที่แม่เฒ่าจะเข้ามา กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะวาดไฝเสน่ห์ให้กับจวินเย่เสวียนเสร็จไปเธอเพิ่งจะโยนดินสอเขียนคิ้วทิ้งไปทาง แม่เฒ่าก็เปิดประตูก้าวเข้ามาด้านในพอดีเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคนตอนนี้ แม่เฒ่าก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข "อุ๊ยตาย ท่านอ๋องกับพระชายาช่างรักใคร่กันเหลือเกินเพคะ!"กู้อวิ๋นซีไม่เข้าใจในตอนแรก แต่เมื่อก้มลงมองตามสายตาของแม่เฒ่าแล้ว...ตอนไม่มองก็ไม่มีอะไร แต่พอมองก็ต้องเขินจนหน้าแดงก่ำ รีบลนลานจะลงมาทันทีเมื่อครู่ตอนที่จะวาดไฝเสน่ห์ให้จวินเย่เสวียนเธอดันใจร้อนไปหน่อย ก็เลยนั่งคร่อมลงไปบนตักของเขา!กริยาท่าทางแบบนี้ เธอจะมองหน้าฉู่หลีได้ยังไงกู้อวิ๋นซีรีบลงจากตักเขาอย่างหวาดหวั่น แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ที่เอวด้านหลังของเธอจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาจวินเย่เสวียนเอื้อมมือมากอดเธอไว้ให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาต่อไป"องค์...ฉู่หลี อย่าทำแบบนี้ แม่เฒ่าก็อยู่นะ!" กู้อวิ๋นซีหน้าแดง รู้สึกกังวลเป็นอย่างมากแต่จวินเย่เสวียนกลับหรี่ตาเล็กลง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ "หรือว่าแม่เฒ่าจะขัดขวางไม่ให้ข้ากับภรรยาของตัวเองได้ใกล้ชิดกันล่ะ"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 建议改为ข้ากู้อวิ๋

การกระทำของกู้อวิ๋นซี ทำให้จวินเย่เสวียนยิ่งบ้าคลั่งขึ้นไปอีกจิตสำนึกถูกละทิ้งไปหมดสิ้นภายใต้ฤทธิ์ของยานี้เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรีบร้อนหัวไหล่ที่ขาวผ่องราวหิมะ ถูกเปิดเผยสู่สายตาของเขาในทันทีฝ่ามือที่หยาบกร้านจากการกรำศึกมานานหลายปี ค่อยๆ สอดลงไปครอบครองร่างกายบอบบางของเธอจากด้านบน!ตอนที่ถูกเขากอบกุม กู้อวิ๋นซีรู้สึกสูญสิ้นพละกำลัง ได้เพียงแค่ทิ้งตัวที่อ่อนปวกเปียกของเธอแนบชิดไปกับร่างกายของเขา"องค์ชายสี่..." เธอครางเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆจวินเย่เสวียนยิ่งกอดรัดนางแรงขึ้น เสียงแหบพร่าของเขาดังขึ้นจากลำคอที่ร้อนรุ่ม "ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่..."เสียงของเขา ฟังดูช่างไพเราะยิ่งนักแค่ได้ยินก็ทำให้เธอรู้สึกลุ่มหลง"องค์ชายสี่..."ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ทั้งสองก็กลิ้งตัวลงไปลมหายใจที่บ้าคลั่ง เอาแต่ใจของเขา ทำให้เธอจมดิ่งไม่อาจต้านทานร้อนมากจูบของเขา ทั้งเอาแต่ใจและหอมหวานยิ่งเขาดูดดื่มมากขึ้นเท่าไร กู้อวิ๋นซีก็อดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าขึ้นเพื่อประสานทำนองไปพร้อมกับเขาหยดน้ำตาของเธอ ไหลร่วงรินลงมาจากหางตาของเธออย่างไม่มีเสียงใดๆความจริงแล้วเธอยังมีสติอยู่ เธอรู้อ

สุดท้าย จวินเย่เสวียนก็ยอมหันไป ถึงแม้จะยังมีอาการไม่พอใจอยู่บ้างก็ตามแต่เหมือนกู้อวิ๋นซีจะได้พบกับความจริงข้อหนึ่ง นั่นก็คือ องค์ชายสี่ผู้นี้แท้จริงแล้วก็ไม่ได้เย็นชาไร้เมตตาขนาดนั้น เขาไม่ใช่คนเอาแต่ใจไม่คิดถึงคนอื่นขนาดนั้นเขาถึงขั้นช่วยเธอหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาส่งให้เธอที่เตียงด้วยจากนั้นเขาก็เดินไปนั่งพักที่ด้านข้าง มองดูบาดแผลที่ขาของตัวเอง แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจเยียนเป่ยถูกแยกตัวออกไปแล้ว ส่วนจะให้ไปตามหมอหลวงมาทำแผลให้ตอนนี้ก็ไม่ได้อีกก็เลยได้แต่นั่งมองเลือดที่ไหลออกจากปากแผลตัวเองอยู่อย่างนั้นในที่สุดกู้อวิ๋นซีก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เมื่อเธอหันไปมองก็เห็นจวินเย่เสวียนกำลังฉีกผ้าผืนยาว คิดจะทำแผลให้ตัวเองอย่างลวกๆเธอรีบห้ามเขาอย่างรีบร้อน "องค์ชายสี่ มีเศษกระเบื้องฝังอยู่ที่แผลด้วยนะเพคะ ต้องทำความสะอาดแผลก่อน!"เธอพยายามคลำทางลงมาจากเตียง เพื่อจะเดินไปหยิบกล่องๆ หนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ทั้งๆ ที่ตอนนี้ขาของเธอก็ยังคงรู้สึกอ่อนแรงอยู่กล่องๆ นั้นบ่าวรับใช้เป็นคนเตรียมไว้ให้เธอ ข้างในมีห่อเก็บเข็มของเธออยู่ด้วยเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับห่อเข็ม

เมื่อกู้อวิ๋นซีทำความเคารพไทเฮาเรียบร้อย ก็หันไปมองทางชายหนุ่มทันที "ฉู่หลี!"แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อเขาหันกลับมา ทำให้กู้อวิ๋นซีเห็นใบหน้าของเขาชัดๆเขาใส่ชุดเสื้อคลุมสีขาวทั้งตัว ซึ่งเป็นสีที่จวินฉู่หลีชอบใส่แต่ที่หางตาของเขา มันกลับไม่มีไฝเสน่ห์เม็ดนั้น!เขาคือองค์ชายสี่ จวินเย่เสวียน!ฉับพลับ ร่างกายของกู้อวิ๋นซีก็แน่นิ่งไปอย่างกับโดนสาป"ดูท่า กระทั่งภรรยาของน้องห้าคนนี้ ก็ยังจำสับสนระหว่างข้ากับน้องห้าได้โดยง่ายเช่นกัน"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 建议改为ข้าจวินเย่เสวียนใช้สายตาเรียบสงบจับจ้องไปที่เธอไทเฮารู้จักนิสัยของหลานชายคนนี้ของเธอดี กลัวว่ากู้อวิ๋นซีจะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจจึงพยายามพูดเชิงหยอกล้อว่า "ที่ผ่านมาเสวียนเออร์ไม่ใส่ชุดคลุมสีขาว อย่าว่าแต่ซีเออร์จะมองไม่ออกเลย ขนาดข้าเองเห็นครั้งแรกยังจำผิดเลย!"Comment by mzmmmwl9477@163.com: ข้า"มาๆๆ ซีเออร์รีบเข้ามา มานั่งตรงข้างๆ ข้านี่"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 同上ไทเฮาดึงมือของกู้อวิ๋นซี ก่อนจะขมวดคิ้วถาม "เหตุใดมือจึงเย็นจัดเช่นนี้ หรือว่าที่ริมสระนี้ลมจะพัดแรงเกินไป เจ้าเลยหนาว""หลานไม่เป็นไรเพคะ

กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในเวลาคับขับแบบนี้เธอถึงอยากเรียกให้จวินเย่เสวียนมาช่วยน่าจะเป็นเพราะเธอรู้ว่าฉู่หลีไม่ได้อยู่ที่นี่ ที่นี่มีเพียงองค์ชายสี่กระมังหรือไม่ก็อาจเป็นเพราะ เธอเคยเห็นความว่องไวของจวินเย่เสวียน รู้ว่าเขาเคลื่อนไหวตัวได้เร็วมากในระดับเหนือจินตนาการถึงยังไง คนที่เธอขอความช่วยเหลือก็คือเขาเธอรู้สึกเหมือนมีเงาสีดำๆ เคลื่อนผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วกู้อวิ๋นซีรู้สึกได้ว่าตัวเธอลอยๆ ภาพทุกอย่างที่ผ่านตาล้วนรวดเร็วไปหมดมันเร็วจากจนเธอตาลายคล้ายจะเป็นลม จนต้องรีบปิดตาลง"อ๊าย..." ไม่ไกลนักมีเสียงม้าร้องขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้หญิงกู้อวิ๋นซีลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อมองไปก็เห็นว่าผู้หญิงที่เกือบจะขับม้าชนเธอเมื่อครู่กำลังร้องครวญครางอยู่บนพื้นส่วนม้าตัวนั้น...น่าสงสาร หลังจากที่มันล้มไป ก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลยส่วนตัวเธอ...เมื่อเงยหน้าก็เห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ใช้ผ่ามือใหญ่ของเขาประคองแขนสองข้างของเธออยู่ ก่อนจะมองจ้องมาในตาของเธอ "บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"กู้อวิ๋นซีกระพริบตาปริบๆ เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆจวินเย่เสวียนแววตาสั่นไหวเล็กๆ จู่ๆ ก็