บทที่ 14 องค์ชายสี่ ได้โปรดเถอะเพคะ

สติที่เพิ่งจะเรียกคืนกลับมาได้ของจวินเย่เสวียน เกือบจะต้องหายไปเพราะเสียงครางร้องเรียกของเธออีกครั้ง!

โดยเฉพาะ ตอนที่ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าด้วยเช่นนี้แล้ว

เมื่อผ้าห่มผืนบางร่วงลงมา ร่างกายขาวละเอียดดุจหิมะ ผิวกายนุ่มเด้งจนสามารถจิ้มให้แตกได้ก็ปรากฎออกมาสู่สายตาเขาอย่างชัดเจนอีกครั้ง...

จวินเย่เสวียนปิดตาลง สองมือกำแน่น

กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่เมื่อกำลังจะเอื้อมไปกอดเขาก็เห็นที่มุมปากเขามีเลือดสีแดงสดไหลลงมาจากมุมปาก

สิ่งนี้ช่วยเรียกคืนสติของเธอให้กลับมาได้อีกครั้ง

องค์ชายสี่ กำลังเดินลมปราณเพื่อต้านทานฤทธิ์ยาอยู่

แต่เธอไม่มีวรยุทธ์เก่งกาจเทียมเขา เธอทำไม่ได้!

เธอในตอนนี้ แม้แต่พละกำลังที่จะเอาตัวเองให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดเขายังไม่มีเลย

สติของเธอ สับสนขึ้นทุกที มือเล็กๆ นั่น ยังคงปัดป่ายไปมาอยู่ที่บริเวณอกของจวินเย่เสวียน

แต่ครูต่อมาก็ถูกเขาจับให้หยุดไว้

พลังลมปราณแข็งแกร่งล้ำลึก ถูกถ่ายทอดสู่ร่างกายของกู้อวิ๋นซี

ความร้อนในร่างกายของเธอ ค่อยๆ ถูกควบคุมกดทับเอาไว้

ดูเหมือนตอนนี้ร่างกายของเธอจะไม่ทรมานมากเท่าเดิมแล้ว

เธอซบตัวลงบนอกเขาอย่างอ่อนแรง

ไม่รู้ว่าผ่านเวลาไปนานเท่าไร แต่เมื่อกู้อวิ๋นซีลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นของเธอก็กลับมามีแววสดใสชัดเจนแล้ว

"องค์ชายสี่!" เขากำลังกระอักเลือดอยู่!

กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งช่วยเรียกสติกู้อวิ๋นซีได้อย่างดี ครั้งนี้ เธอมีสติอย่างเต็มตัวแล้ว

"ยังรู้สึกทรมานอยู่หรือไม่" จวินเย่เสวียนก้มลงมองหน้าของเธอ

กู้อวิ๋นซีส่ายหน้า เธอพยายามจะเอาตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ก็ยังคงไม่มีเรี่ยวแรงเช่นเดิม

ทำให้ไม่ทันระวัง ตกลงสู่อ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

เธอทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายจวินเย่เสวียนก็ยังต้องเป็นคนช่วยพยุงเธออีกครั้ง เขาพาตัวเธอไปพิงไว้ที่หัวเตียง

เพียงแค่สะบัดมือ ผ้าห่มก็คลุมลงบนร่างบอบบางของเธออีกครั้ง ปกปิดความยั่วยวนไปได้มาก

จิตใจที่ฟุ้งซ่านของเขา ถึงได้สงบลงมาบ้าง

พละกำลังของกู้อวิ๋นซีค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา สายตาของทั้งสองคนสบประสานกันอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

บรรยากาศภายในห้อง อบอุ่นอย่างประหลาด

เห็นได้ชัดว่า ทั้งคู่กำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

อีกนิดเดียวแล้วแท้ๆ!

หากว่าไม่เห็นหยดน้ำตาที่หางตาของเธอ ได้ยินเธอเรียกชื่อของฉู่หลี จึงทำให้เขาดึงสติกลับคืนมาได้ทันเวลาแล้วล่ะก็

ตอนนี้ เธอก็คงกลายเป็นคนของเขาไปแล้ว

ก็ในเมื่อ แตะโดนกันแล้วหนิ...

เมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มขาวซีดของเธอ แววตาของจวินเย่เสวียนก็ขรึมลง เขาใจอ่อนแล้ว "เรื่องในวันนี้ เป็นเพราะข้าเองที่ไม่ระวังตัวให้ดี ไม่เกี่ยวกับเจ้า" Comment by [e-mail]: 建议改为ข้า

กู้อวิ๋นซีตะลึงไป คิดไม่ถึงเลย ว่าเสวียนอ๋องที่ทั้งใจแคบทั้งดุร้าย จะเก็บความผิดไว้กับตัวเองแบบนี้

ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

แต่ว่า เขาบาดเจ็บหนักจริงๆ จนตอนนี้ที่มุมปากยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เลย

เธอพูดขึ้นเสียงเบาๆ "ไม่ว่ายังไง ทำแผลก่อนค่อยว่ากันเถอะ"

เศษกระเบื้องจากแจกันยังคงฝังอยู่บนเนื้อของเขา เธอเห็นแล้วยังรู้สึกขนลุกเลย

เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยหรือไง

กู้อวิ๋นซีคิดอยากจะลงจากเตียง จวินเย่เสวียนมองเธอก่อนจะพูดว่า "เจ้าอยากจะให้ข้าอุ้มกลับไปอีกหรือไง ข้าไม่รับรองหรอกนะว่า อุ้มครั้งหน้า เราจะยังสามารถยับยั้งชั่งใจได้อยู่หรือไม่!" Comment by [e-mail]: 同上 Comment by [e-mail]: 同上

"ข้าเปล่า..." แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะทะเลาะกับเขา

แค่เห็นแผลของเขาเธอก็รู้สึกไม่ดีแล้ว

"ข้าดีขึ้นแล้ว" แต่ว่าตอนนี้ตัวเธอที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์เลยสักชิ้น ลงไปไม่ได้จริงๆ

เธอมองจวินเย่เสวียนก่อนจะพูดว่า "องค์ชายสี่ รบกวนช่วย...หันหลังไปหน่อยได้หรือไม่"

"ไม่" เขาตอบอย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสักหน่อย ทำไมต้องหันหลังด้วย

"องค์ชายสี่!" กู้อวิ๋นซีจ้องหน้าเขาอย่างขัดใจ

แค่รู้สึกทรมาน สีหน้าเธอก็ซีดขาวไปหมดแล้ว

จิตใจตอนนี้ของเธอซับซ้อนยุ่งเหยิงไปหมด เรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดี

แต่สรุปก็คือ มันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ

แต่ทำไมเขาถึงยังทำตัวไม่สนไม่แคร์ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยได้ล่ะ

ไม่มีความรู้สึกผิดบ้างเลยหรือไง

อีกนิดเดียวพวกเขาก็...จะทำเรื่องที่ผิดต่อฉู่หลีลงไปแล้ว เหตุใดเขาถึงยังทำตัวสบายๆ ต่อได้อีก

กู้อวิ๋นซีมองไปที่เขา ดวงตาแดงก่ำ "องค์ชายสี่ ได้โปรดเถอะเพคะ"